Getuigenis over Leo Vindevogel

In 2016 verschijnt het tiende en laatste deel van mijn reeks "Cahiers Staf de Clercq". Voor een niet gering deel zal het boek gevuld worden door een ruime biografische bijdrage van de hand van historicus Kristof Papin over Antoon Mermans. De laatste was hoofdredacteur van Volk en Staat en de eerste biograaf van Staf de Clercq. In de door Kristof Papin weergevonden naoorlogse dagboeken van Mermans schrijft deze op 5 oktober 1945 volgend getuigenis over Leo Vindevogel, die enkele dagen tevoren gefusilleerd werd. We willen u dit fragment niet onthouden. Met dank aan Kristof Papin.
"Woensdag, 5 oktober 1945.
Leo Vindevoghel werd terechtgesteld. Ontzettend einde van een kwart eeuw politieke carrière. Zijn vroegere collega's van de Katholieke Vlaamsche Kamergroep hebben hem niet vermogen te redden, doch hebben ja er zich wel om bekommerd: hij ging immers zijn eigen gang. Bij de verkiezingen van 1929 apparenteerde hij met de Vl. Nat. van Aalst en bleef verkozen, terwijl de officieele katholieke kandidaat Berten de Vleeschauwer in het zand beet -niemand sant in eigen land- zal hij gefilosofeerd hebben, zoodat hij zich later te Leuven liet verkiezen. en toen de rechterzijde in rep en roer stond wegens de onverzoenlijke houding van Sap ten overstaan van den politiek van VanZeeland en oud-minister prof. Sap uitsloot, was het Vindevoghel die den Kortemarkenaar trouw bleef. Tot ook Vindevogel er het hachje moest bij neerleggen.
Ik had een afspraak met den oud-minister in het hotel Plaza op de Ad. Maxlaan. Ik was er de eerste. Plotseling zag ik Sap op de stoep opduiken met Leo Vindevogel. Geanimeerd was hun discussie, wat mij van hen beiden verwonderde. Ten slotte kwam Sap naar me toe, terwijl Vindevogel verder ging. Terwijl tranen hem ontsnapten, -men voelt zich onprettig wanneer men een gewiekst politicus aldus ontroerd ziet- verklaarde me Sap: 'Thans verlaat me ook de allerlaatste, Vindevogel'. - 'Niet mogelijk, meneer de minister'. - 'Ja toch, de honden hebben hun slag thuis gehaald. Vandaag ontving Vindevogel het bezoek van een kanunnik. Hij heeft te kiezen of te deelen'.
Zijn strijdgenooten van 25 jaar lang hebben Vindevogel's hoofd niet gered of vermogen te redden. De kinderweelde van zijn voorbeeldig gezin, ik trof twee zijner oudste kinderen in Duitschland en wat waren ze bekommerd om vader! Was van geen tel in de oogen van een echtloozen regent. En de medaljes behaald tijdens den Eersten Wereldoorlog werden smalend als oud blik aangezien. Ce n'était qu'un flamingant!
Velen zullen treuren in het arrondissement Oudenaarde-Ronse, doch zooals ik ze zoo goed ken, de liberale bronwatermagnaten van Nederbrakel en de franschtaterende weverijfabrikanten van het taalgrensstadje Ronse, ze zullen het uitjubelen".