Censuur op IJzerwake

Mijn stand in de rode circustent

Zondag ll. nam ik nog eens deel aan IJzerwake; ditmaal ook met een eigen stand. Belevenissen en ontmoetingen alom. En daar bovenop die gruwelijke bloedhitte.
Vanuit mijn stand kon ik volop de schransende flaminganten etc. gadeslaan. Daar zag ik letterlijk het "erst das Fressen und dann die Moral" van Bertold Brecht in beeld gebracht. Helaas is de behoefte van de meeste flaminganten etc. naar geestelijk voedsel beduidend minder te noemen. Ja, Vlamingen zijn geen lezend volk en dat in tegenstelling tot onze Noorderburen en de Scandinaviërs.

De poster staat op de achtergrond

Tevens werd ik als standhouder in de vroege uren tot twee maal toe geconfronteerd met de 'veiligheidsdienst' van IJzerwake, die me vriendelijk maar dwingend vroeg de A3-poster van de cover van mijn boek over Hubert Borremans te verwijderen. Immers "VTM loopt rond met een ploeg en ze zouden dat SS-uniform wel eens in beeld kunnen brengen". Ik trachtte uit te leggen dat het hier om een Oostfrontvrijwilliger ging. Tot twee maal toe weigerde ik het portret te verwijderen. Een mogelijkheid tot gratis reclame laat je toch niet zo maar voorbijgaan. Onmiddellijke werd ik ook door enkele goede vrienden bijgesprongen. Incident gesloten. VTM nergens gezien in de grote tent, waar onder meer mijn stand opgesteld stond.
Toch geeft een en ander wel te bedenken van de tegenwoordige mentaliteit ook op IJzerwake, waar tot enkele jaren geleden de Oostfronters tot het vaste patrimonium behoorden en apart begroet werden. Tot wat de dwingelandij van het politiek correct-gedoe al niet leiden kan. Ook nu dus bij een organisatie als IJzerwake. De rest van de dag verliep in peis en vrede.

De zonen van Reimond Tollenaere

Tijdens de afgelopen dagen schreef ik een artikel over Reimond Tollenaere en zijn drie zonen (Jan, Piet en Bart). De jongens hebben hun vader nooit bewust gekend maar dat betekent niet dat ze over hun vader geen eigen opinie hebben/hadden. De bijdrage is bestemd voor een boek dat onder de voorlopige titel "Mijn papa was een nazi" dit jaar nog bij een Nederlandse uitgeverij zal verschijnen.
Inmiddels zucht intellectueel Vlaanderen onder een oeverloze discussie over het eventueel tot stand brengen van een geschiedeniscanon, en het plotse fenomeen van 'collaboratievlaggen'. De term alleen al zegt voldoende over het niveau van deze laatste discussie.

Hans-Peter Schwarz

Deze warme tot hete zomerweken breng ik hoofdzakelijk al lezende door. Ideaal om heel wat achterstallige lectuur in te halen. Tussendoor schrijf ik een stuk of wat recensies die hoofdzakelijk voor digitale publicaties als KTV en Doorbraak.be bestemd zijn; aan dat laatste orgaan zal ik mijn medewerking in de toekomst uitbreiden. Hoe dat komt, vertel ik wel nog eens.
Veel plezier had ik aan de lectuur van de levensherinneringen van professor, publicist en biograaf Hans-Peter Schwarz (1934-2017), verschenen onder de titel Von Adenauer zu Merkel. Schwarz is niet alleen de biograaf van Konrad Adenauer en Helmut Kohl maar schreef onder meer ook een geschiedenis van de 20ste eeuw aan de hand van zijn lectuur van politieke thrillers.
Boeiend zijn ook de bladzijden waarin Schwarz verhaalt hoe zijn boeken tot stand kwamen en het schrijfproces vorderde. Belangrijk was telkens een goede voorbereiding en planning, waaraan hij zich ook hield. Voor mij leerrijke lectuur.