Tijdens de afgelopen dagen schreef ik een artikel over Reimond Tollenaere en zijn drie zonen (Jan, Piet en Bart). De jongens hebben hun vader nooit bewust gekend maar dat betekent niet dat ze over hun vader geen eigen opinie hebben/hadden. De bijdrage is bestemd voor een boek dat onder de voorlopige titel "Mijn papa was een nazi" dit jaar nog bij een Nederlandse uitgeverij zal verschijnen.
Inmiddels zucht intellectueel Vlaanderen onder een oeverloze discussie over het eventueel tot stand brengen van een geschiedeniscanon, en het plotse fenomeen van 'collaboratievlaggen'. De term alleen al zegt voldoende over het niveau van deze laatste discussie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten