Gabriele d'Annunzio en de IRA

Sinds jaren ben ik al geabonneerd op het degelijke Ierse geschiedenistijdschrift History Ireland: Ireland's History Magazine. Het tijdschrift beperkt zich niet alleen tot de geschiedenis van het groene eiland maar bestrijkt de hele wereld, waar ooit Ieren actief geweest zijn. Onlangs stond er bijvoorbeeld een artikel in het tijdschrift dat aandacht besteedde aan het Ierse contingent soldaten dat deel uitmaakte van een VN-strijdmacht ergens in Centraal Afrika.
In het jongste nummer van History Ireland (nr. 5, september-oktober 2013) las ik een schitterend artikel over de IRA en de Italiaanse dandy, dichter en oorlogsheld Gabriele d'Annunzio. Toen in 1919 D'Annunzio met een kleine troepenmacht de onafhankelijke staat Fiume uitriep en de stadsstaat een zowat anarchistisch leef-er-maar-op-los bewind kende, kwam regent D'Annunzio in contact met vooraanstaande leden van het Iers Republikeins Leger (IRA). De Ierse politicus Sean R. O'Kelly fungeerde zowat als draaischijf. Deze laatste onderhield ook goede contacten met de bekend wordende fascistenleider Benito Mussolini die vierkant achter O'Kelly's plan stond.
De contacten tussen de flamboyante Italiaanse dichter en O'Kelly leidden ertoe dat de IRA tussen 1919 en 1921 een aanzienlijke voorraad wapens uit de bestanden van het voormalige Oostenrijks-Hongaarse leger kregen. Deze wapens konden immers door de Britten niet getraceerd worden. Een en ander gebeurde met medeweten van de opeenvolgende Italiaanse regeringen. De wapens werden door Italiaanse schepen naar de Ierse haven Cork gebracht. Na de ontbinding van het staatje Fiume in 1923 verleenden enkele Arditi (Italiaanse elitesoldaten) hand- en spandiensten aan het IRA. Het artikel is van de hand van Fiona Fitzsimons.
Op de foto hierboven zit Gabriele d'Annunzio (met hoed) te midden van enkele van zijn Arditi.

Tobie Goedewagen en Vlaanderen en Dietsland

Dezer dagen las ik de biografie van Tobie Goedewaagen (1895-1980) geschreven door Benien van Berkel. Een leerrijk en ook voor de geschiedenis van de Vlaamse Beweging interessant boek. We leren er uit dat de gebiografeerde dankzij de journalisten P.H. Ritter jr, Pieter Jan van Megchelen, Willem Goedhuys. en Hendrik Krekel in contact kwam met mensen uit de Vlaamse en de Groot-Nederlandse beweging. "Het begrip 'nationaal' werd voor Goedewaagen identiek aan Groot-Nederlands en Diets". Hij las het tijdschrift Dietbrand van Wies Moens en kwam in contact met het Verdinaso. In 1937 maakte hij kennis met Ernst Voorhoeve toen propagandaleider van het Verdinaso in Nederland.
Joris van Severen maakte op Goedewagen een "buitengewoon intelligente, integere en wilskrachtige indruk, maar in diens Bourgondische staatsopvatting zag hij niets: te franskiljons en te anti-Duits. Goedewaagen werd geen lid van het Verdinaso maar wel van de Dietse Bond, waar hij ook de leider van de NSB Anton Mussert, de Utrechtse privaatdocent Robert van Genechten en de Utrechtse hoogleraar Carl Gerretson trof. Goedewaagen voelde zich naar eigen zeggen een echte 'Dietscher'.
Begin 1935 hield hij voor studenten van de rijksuniversiteit van Gent een lezing met Groot-Nederlandse thematiek" (p. 89-90).
Van een ontmoeting en persoonlijke kennismaking met Joris van Severen of Staf de Clercq is in de biografie nergens sprake.
De maand augustus vloog zowat voorbij. Veel tijd om mijn blog te verzorgen had ik niet. Het overlijden van mijn schoonvader Herman Augustyn (1929-2013) en het nalezen van de drukproeven van de biografie van Leo Vindevogel waren hiervoor de reden. De drukproeven zijn inmiddels allen verbeterd en goed voor druk bevonden. Vanaf volgende week beginnen de persen te rollen.

Advocaat van de duivel

Op donderdag, 15 augustus overleed advocaat Jacques Vergès (1925-2013). Hij werd 88 jaar. Zijn bijnaam was "Advocaat van de duivel". Hij verdedigde eenieder die op hem beroep deed, of hij/zij nu links of rechts, rijk of arm was. Het maakte meester Vergès niets uit. Desnoods zou hij Hitler, Stalin, Honecker, Nixon of Mao voor de rechtbank verdedigd hebben.
Bij leven verdedigde hij Klaus Barbie, de Gestapochef van Lyon, de terrorist Carlos, Slobodan Milosevic en de Cambodjaanse tiran en massamoordenaar Khieu Samphan voor de rechtbank.
Jacques Vergès provoceerde graag. Hij overleed ten huize van zijn vriendin in Parijs in dezelfde kamer waar ook de befaamde filosoof Voltaire overleed. Toeval of niet.
Ooit mocht ik een lezing van hem in Antwerpen bijwonen.

Meinoud Marinus Rost van Tonningen

Tijdens het afgelopen weekeinde las ik met veel interesse en aandacht het boek van Ebbe Rost van Tonningen, In niemandsland: de vader verloren, de moeder verstoten (2012). Ebbe is een van de drie zonen van het echtpaar Meinoud Marinus Rost van Tonningen en Florrie Heubel (in linkse mediakringen beter bekend onder de naam de "zwarte weduwe").
M.M. Rost van Tonningen was na een succesvolle loopbaan als diplomaat en econoom in 1936 lid van Musserts NSB geworden. Tussen hem en de NSB-leider boterde het nooit. Op 4 juni 1945 werd Rost van Tonningen door de Canadezen aan de Nederlanders overgedragen. Hij werd opgesloten in de staatsgevangenis van Scheveningen. Na twee dagen van zware mishandelingen werd hij in diezelfde gevangenis 'gezelfmoord'. Pas in 2004 kwam de waarheid aan het licht. Tot dan luidde de officiële verklaring dat Rost van Tonningen zelfmoord gepleegd had.
In zijn memoires doet Ebbe het verhaal van zijn levensweg vol hindernissen en zelfoverwinningen. Ook over zijn door de maatschappij verstoten moeder, die steeds pal achter de idealen van haar echtgenoot stond, vernemen we heel veel. Het tweede deel van het boek brengt het relaas van zijn speurtocht naar het leven van zijn vader. Een boek dat tot nadenken stemt.
Eigenlijk wordt het hoog tijd dat we de beschikking krijgen over een onvooringenomen historische biografie van Meinoud M. Rost van Tonningen. De biografische inleidingen van de twee lijvige delen (1967 en 1993) correspondentie kunnen enigszins als achterhaald beschouwd worden. Over de moraliserende biografie van David Barnouw, Rost van Tonningen: fout tot het bittere eind (1994) zullen we het best zwijgen. Dat boek heeft alles van een anti-biografie.

Naar aanleiding van de geboorte van baby George

Bron: Frankfurter Allgemeine Zeitung, 24 juli 2013
Tijdens deze onmogelijke hondsdagen mag het ook wel eens iets leuks zijn.

Kennedy en Hitler

Als jonge man was John F. Kennedy nogal onder de indruk van de prestaties van Adolf Hitler. Dat blijkt althans uit zijn recentelijk gepubliceerde dagboeken. In Unter deutschen: Reisetagebücher und Briefe, 1937-1945 (Aufbau Verlag, mei 2013) schrijft hij over zijn bezoeken aan Duitsland in 1937, 1939 en 1945. In de ogen van de jonge Kennedy was het fascisme het juiste recept voor Duitsland. Nog in juni 1945 (een maand na de capitulatie van het Derde Rijk) schreef hij over wijlen de Führer: "Als de haat die hem nu omringt eenmaal verdwenen is, dan zal hij te voorschijn komen als een van de belangrijkste persoonlijkheden die ooit geleefd hebben".
Begin jaren zestig van vorige eeuw was John F. Kennedy president van de Verenigde Staten van Amerika.
Bron: Historisch Nieuwsblad, juli-augustus 2013.

Bezoek aan Gooik

Gisteravond woonden we in Gooik in het Pajottenland de feestelijke voorstelling bij van het verschijnen van het honderdste nummer van het tijdschrift van de Heemkundige Kring van Gooik. De voorstelling begon om 20u en eindigde pas om 23u waarna de uitgebreide receptie plaatsvond. Onder meer burgemeester Michel Doomst trad op als een getalenteerd zanger.
Het was voor me een gelegenheid voor een hernieuwde kennismaking met Jean-Paul de Loecker de drijvende kracht van de vereniging. De heemkundige kring promoot tevens mijn Cahiers Staf de Clercq. Op de foto sta ik samen met Jean-Paul die een exemplaar van de Cahiers in zijn handen houdt.