Drukkerij Lowyck

Vanmorgen bracht ik een eerste bezoek aan drukkerij Lowyck in Oostende. Ann en ik maakten er kennis met de staf en we kregen een rondleiding door de drukkerij. Ze beschikken er over een indrukwekkend machinepark. Voor mij breekt thans een nieuwe periode aan. Voortaan zullen de mensen van Lowyck mijn boeken verzorgen en drukken.
Gedurende twintig jaar liet ik voorheen mijn boeken drukken bij Groeninghe in Kortrijk.

Thomas Mann

In de late middag kon ik een punt zetten achter mijn lang opstel over Thomas Mann en de zijnen. Al lang liep ik rond met het idee om eens een essay te wijden aan deze beroemde Duitse schrijversfamilie. Eerder al wijdde ik een artikel aan de historicus Golo Mann, bezitter van een uiterst schrandere geest en schrijver van enkele steengoede historische werken.
Het essay over de familie Mann is bestemd voor Tekos en zal in de loop van volgend jaar verschijnen.

Colloquium Tony Herbert

 Vandaag vond aan de Kortrijkse Kulak-universiteit een colloquium plaats dat integraal gewijd was aan Tony Herbert (1902-1959). Zo'n honderd aanwezigen tekenden present.

De spectaculaire kunstschat van München-Schwabing

Enkele dagen geleden werd er in een appartementsgebouw in een voorstad van München, Schwabing een schat van zo maar eventjes 1400 verdwenen geachte kunstwerken weergevonden. Ze verdwenen in de jaren 1937-1942. De meeste werken werd door de nazi's als "entartete Kunst" bestempeld. Daaronder bevinden zich werken van onder meer Otto Dix en Marc Chagall.
Het appartement waar de werken ontdekt werden, is eigendom van Cornelius Gurlitt die ze van zijn vader 'erfde'. Deze, Hildebrand Gurlitt genoot als kunsthandelaar bepaalde privileges van minister van Propaganda Joseph Goebbels. Hoewel van joodse afkomst nam Goebbels hem in dienst om in musea allerhande 'on-Duitse' werken te confisqueren en in magazijnen onder te brengen. Onder de 1400 inmiddels in beslag genomen schilderijen bevinden zich ook geroofde werken, die vroeger eigendom waren van gevluchte of vermoorde Duitse joden. Sommige werken zijn echter daadwerkelijk privé eigendom van de familie Gurlitt. Thans dienen experts uit te zoeken wie de voormalige eigenaren waren. Een schier onmogelijke opgave.
Bijgaande karikatuur toont Hitler vertoevend in de hel waarbij hij zijn woede tegenover de Münchener overheid uit (Frankfurter Allgemeine Zeitung, 6 november 2013).

Vers van de pers

 Vrijdag haalden Ann en ik mijn twee nieuwe publicaties op: deel vier van de Altringerreeks handelend over onze reis naar Spitsbergen in het Hoge Noorden, en de derde leesfolder gewijd aan het enige vulkanische eiland in de Noordpoolcirkel, Jan Mayen.
Beide publicaties zullen vanaf begin volgend jaar verspreid worden. De brochure over Spitsbergen verschijnt op een beperkte oplage van 125 genummerde exemplaren.

Manfred Rommel overleden

Op 7 november overleed Manfred Rommel. Hij was de zoon van de legendarische Generalfeldmarshall en bevelhebber van het Duitse Afrikakorps, Erwin Rommel.
Zoon Manfred was als CDU-verkozene tussen 1974 en 1996 de Oberbürgermeister van de stad Stuttgart. Hij was gekend als een man van humor en ironie. Zijn meest omstreden feit was het toekennen van een gemeenschappelijk graf aan de RAF-terroristen Andreas Baader, Gudrun Ensslin en Jan Raspe, die in hun gevangeniscel zelfmoord pleegden.
Verleden jaar verscheen er een eerste uitgebreide biografie over hem, waarvan we de omslag hiernaast publiceren. Hij was wat men noemt een 'sjieke' meneer.

Walter Zinzen en de Oorlogsbedevaarten

Zopas verscheen het pamfletboek van Walter Zinzen Mens erger je! In zijn door Pelckmans mooi verzorgd uitgegeven boekje ergert de gewezen BRT-journalist zich aan duizend en een zaken; zeker aan het Vlaams-nationalisme. Toch straalt er ook menselijke warmte uit het lezenswaardige boekje. Zo wanneer hij schrijft over zijn "goede vriend" Carlos van Louwe. Zinzen tot dan een regelmatig bezoeker van de IJzerbedevaarten, en die als student mee manifesteerde voor amnestie, onder meer ook voor Frans Daels, werd door Carlos de ogen geopend. "Het antimilitarisme van de aan het IJzerfront ontstane generatie Vlaams-nationalisten noemde hij [C.v.L.] alles behalve authentiek. Amper had Duitsland ons een tweede keer bezet of al die pacifisten huldigden zich in het uniform van de Oostfrontstrijders. Het enige leger waar ze iets op tegen hadden was het Belgische. Carlos kon er zich mateloos over opwinden, zoals alles wat met de collaboratie te maken had. Zo publiceerde hij in 2002, samen met Pieter Jan Verstraete, een boek over de oorlogsbedevaarten (...). Daar ging alweer een illusie aan diggelen" (p. 58). Tot slot: "Dat sommige van zijn collega's in het IJzerbedevaartcomité die oorlogsbedevaarten angstvallig probeerden weg te moffelen, was Carlos van Louwe een doorn in het oog" (p. 59).