Cahiers Staf de Clercq, deel 9 en het lichaam van Mussolini

Kort na de middag kwam Pol Breyne, vertegenwoordiger van mijn nieuwe drukkerij, waar ik mijn boeken laat drukken, het manuscript ophalen van wat binnenkort deel negen van mijn Cahiers Staf de Clercq moet worden.
Als 'beloning' kocht ik voor mezelf de pas verschenen Dictionnaire de la collaboration, een turf van meer dan 900 blz., van François Broche. Alsook het boek met een opvallende titel van Sergio Luzzatto, Le corps du duce. Ja, heel veel Italianen waren gedurende meer dan twee decennia gefascineerd door het lichaam van Mussolini, die ervan hield om in bloot bovenlijf aan allerlei activiteiten deel te nemen. Er zijn heel wat foto's hiervan bewaard gebleven. Dergelijke foto's bestaan er niet van Hitler of Stalin, om van Churchill maar te zwijgen.

Laatste boek van Peter Scholl-Latour

Vanmiddag beëindigde ik de lectuur van het laatste boek van Peter Scholl-Latour Der Fluch der bösen Tat. De auteur overleed immers op 16 augustus van dit jaar.
In dit boek gaat hij vooral nader in op de ontwikkelingen in het Midden-Oosten en met name de regio Turkije, Irak en Iran. Als geen ander wist hij aan de hand van achtergrondinformatie klaar en duidelijk de meest recente ontwikkelingen te schetsen. PS-L beschikte over een decennialange ervaring. De Frans-Duitse journalist startte zijn loopbaan in 1945. Na verloop van jaren gingen in de hele moslimwereld de deuren voor hem open. Zo bezat hij nauwe persoonlijke contacten met ayatollah Khomeini en diens onmiddellijke omgeving. In 1979 vergezelde hij Khomeini vanuit Parijs naar Teheran.
In zijn boek breekt hij tevens een lans voor een betere verstandhouding met de Russische president Poetin. Enkel met hem kan de Europese Unie concrete afspraken maken om een halt toe te roepen aan de toenemende agressie van moslimextremisten. Ook op geopolitiek terrein kan en moet er met Rusland samengewerkt worden. Dat wist Otto von Bismarck al. Als opiniemaker en journalist zullen we Peter Scholl-Latour missen. Jammer dat hij nauwelijks bekendheid in de Lage Landen geniet. Slechts een van zijn in totaal meer dan dertig boeken werd in het Nederlands vertaald.

Kortrijk bezet en Soldatenfriedhof Langemarck

Vanmiddag zette ik een punt achter mijn artikel over Kortrijk bezet 14-18. Het is bestemd voor de dertigste editie (jubileumeditie!) van de boekenreeks De Grote Oorlog van uitgeverij Aspekt, dat in de lente van volgend jaar zal verschijnen. Deze stevig gedocumenteerde reeks over de Eerste Wereldoorlog vindt zijn weerga niet in de Lage Landen.

Tevens verkocht ik vandaag mijn laatste exemplaar van mijn in 2009 verschenen boek Soldatenfriedhof Langemarck. In het kielzog hiervan verscheen mijn boekje Cyriel Verschaeve en Langermarck. Hiervan heb ik nu nog welgeteld vijf exemplaren over.

Sint-Kwintens-Lennik

Gisteren brachten Ann en ik het grootste deel van de dag in het Pajottenland door. We brachten onder meer een bezoek aan Jan van Reepingen. Hij is niet alleen de populaire schoenmaker van Sint-Kwintens-Lennik maar ook de initiatiefnemer en bezieler van het heemkundig tijdschrift 't Lenniks Archiefje. Dankzij hem kwam ik wat meer te weten over het verblijf van Staf de Clercq in deze gemeente (1938-1940).
Achteraf brachten we een bezoek aan het huis in de Devoghellaan waar hij, zijn echtgenote en schoonmoeder woonden. De huidige sympathieke bewoonster stond ons te woord.

Getuigenis over Leo Vindevogel

In 2016 verschijnt het tiende en laatste deel van mijn reeks "Cahiers Staf de Clercq". Voor een niet gering deel zal het boek gevuld worden door een ruime biografische bijdrage van de hand van historicus Kristof Papin over Antoon Mermans. De laatste was hoofdredacteur van Volk en Staat en de eerste biograaf van Staf de Clercq. In de door Kristof Papin weergevonden naoorlogse dagboeken van Mermans schrijft deze op 5 oktober 1945 volgend getuigenis over Leo Vindevogel, die enkele dagen tevoren gefusilleerd werd. We willen u dit fragment niet onthouden. Met dank aan Kristof Papin.
"Woensdag, 5 oktober 1945.
Leo Vindevoghel werd terechtgesteld. Ontzettend einde van een kwart eeuw politieke carrière. Zijn vroegere collega's van de Katholieke Vlaamsche Kamergroep hebben hem niet vermogen te redden, doch hebben ja er zich wel om bekommerd: hij ging immers zijn eigen gang. Bij de verkiezingen van 1929 apparenteerde hij met de Vl. Nat. van Aalst en bleef verkozen, terwijl de officieele katholieke kandidaat Berten de Vleeschauwer in het zand beet -niemand sant in eigen land- zal hij gefilosofeerd hebben, zoodat hij zich later te Leuven liet verkiezen. en toen de rechterzijde in rep en roer stond wegens de onverzoenlijke houding van Sap ten overstaan van den politiek van VanZeeland en oud-minister prof. Sap uitsloot, was het Vindevoghel die den Kortemarkenaar trouw bleef. Tot ook Vindevogel er het hachje moest bij neerleggen.
Ik had een afspraak met den oud-minister in het hotel Plaza op de Ad. Maxlaan. Ik was er de eerste. Plotseling zag ik Sap op de stoep opduiken met Leo Vindevogel. Geanimeerd was hun discussie, wat mij van hen beiden verwonderde. Ten slotte kwam Sap naar me toe, terwijl Vindevogel verder ging. Terwijl tranen hem ontsnapten, -men voelt zich onprettig wanneer men een gewiekst politicus aldus ontroerd ziet- verklaarde me Sap: 'Thans verlaat me ook de allerlaatste, Vindevogel'. - 'Niet mogelijk, meneer de minister'. - 'Ja toch, de honden hebben hun slag thuis gehaald. Vandaag ontving Vindevogel het bezoek van een kanunnik. Hij heeft te kiezen of te deelen'.
Zijn strijdgenooten van 25 jaar lang hebben Vindevogel's hoofd niet gered of vermogen te redden. De kinderweelde van zijn voorbeeldig gezin, ik trof twee zijner oudste kinderen in Duitschland en wat waren ze bekommerd om vader! Was van geen tel in de oogen van een echtloozen regent. En de medaljes behaald tijdens den Eersten Wereldoorlog werden smalend als oud blik aangezien. Ce n'était qu'un flamingant!
Velen zullen treuren in het arrondissement Oudenaarde-Ronse, doch zooals ik ze zoo goed ken, de liberale bronwatermagnaten van Nederbrakel en de franschtaterende weverijfabrikanten van het taalgrensstadje Ronse, ze zullen het uitjubelen".

Fotobiografie in Wakken voorgesteld

 
Gisteren vond in het CC "De Baliekouter" in Wakken de voorstelling plaats van de fotobiografie die Maurits Cailliau en ik aan Joris van Severen wijdden. Alles vond in een opperbeste stemming plaats. Zo'n negentigtal personen woonden de boekvoorstelling in het zonnige en landelijk gelegen cultuurcentrum bij. Burgemeester Koenraad Degroote kreeg na mijn inleiding het eerste exemplaar aangeboden.
In de voormiddag vond het zesde Joris van Severen-colloquium plaats. In zijn inleiding had burgemeester Degroote kipkap gemaakt met de hetze, die tegen het gebeuren in zijn gemeente door bepaalde media gevoerd werd. Cameraploegen van de lokale zender WTV, RTL en Rtbf waren ter plaatse. RTL bestond het om in zijn commentaar te beweren dat Léon Degrelle in 1940 de secretaris van Joris van Severen was... Een echte dijenkletser.

Vlaamse Boekenbeurs Nijlen, 19de editie

Zondag ll. greep voor de negentiende maal de Vlaamse Ruilbeurs in Nijlen plaats. Zoals ieder jaar waren Ann en ik present met een eigen stand. Opvallend was dat er minder bezoekers en dus ook kopers waren. Het goede weer, congres hier wandeling daar of komt er slijtage op de formule. In elk geval komt er volgende jaar een jubileumbeurs want dan zal het de twintigste keer zijn, dat Lode van Dessel en zijn medewerkers instaan voor de organisatie. Daarna zal de formule hoogstwaarschijnlijk aan herbronning toe zijn.