De laatste tijd wordt de Duitse politiek gedomineerd door de Griekse eis voor compensaties voor het geleden leed tijdens de Duitse bezetting, 1941-1944. Het mag ons niet verbazen dat sommige Duitse politici, en niet alleen van de oppositie (Groenen en Die Linke) hiervan voorstander zijn.
Als bondskanselier Merkel iets mee had van een Margaret Thatcher dan zou ze niet alleen de arrogante Grieken wandelen sturen maar de bal ook doorgeven aan Italië. Dat land onder Mussolini viel immers op 28 oktober 1940 Griekenland binnen. Hitler was hierover woedend want het land onder dictator Metaxas was niet alleen een bondgenoot van de As, maar Mussolini had Hitler niet op de hoogte gebracht van zijn voorgenomen invasie. Bovendien kregen de Italianen lik op stuk van de Grieken. Na enige tijd was de situatie aan het front volledig omgedraaid. De troepen van de Duce werden uit Griekenland verjaagd, en de Grieken trokken op hun beurt het door Italië bezette Albanië binnen, waar ze als bevrijders onthaald werden. De Duitsers zagen zich verplicht om in april 1941 de Italianen uit het slop te halen. Binnen de drie weken waaide de hakenkruisvlag aan de Akropolis in Athene.
Samen met de Duitsers bezetten de Italianen het land tot september 1943 - de Duitsers bleven er tot in oktober 1944. Na hun vertrek brak er een burgeroorlog tussen nationalisten en communisten uit. Er werden inderdaad tal van wreedheden aan beide zijden tijdens de bezetting begaan. Dus waarom vraagt de huidige links-populistische regering ook geen compensaties aan Italië. Als Italië weigert te betalen dan kunnen ook de Duitsers dat doen.
Terwijl we toch bezig zijn, kan de Griekse regering ook een vergoeding vragen aan de Amerikaanse regering omwille van hun steun aan het kolonelsregime. En waarom niet aan de Turken die het land eeuwenlang bezetten en uitbuitten? Bovendien kunnen we, alle gekheid op een stokje, ook de lijn doortrekken naar de Klassieke Oudheid toen de Romeinen, dus twee maal Italië, het Griekse grondgebied meerdere eeuwen als hun bezit beschouwden. En moeten de Britten geen compensaties betalen voor de Griekse kunstschatten die ze naar Londen brachten? Op die manier blijven we dus bezig; dit ter bevordering van de Eenheid binnen de Europese Unie...
Vandaag ontving ik deel dertig van de in historisch opzicht indrukwekkende boekenreeks De Grote Oorlog: kroniek 1914-1918: essays over de Eerste Wereldoorlog. In het voorliggende jubileumdeel staat er ook een artikel van mijn hand onder de titel: Kortrijk 'Endstation': laatste stad voor het Westfront (p. 165-183). De reeks staat onder de hoede van uitgeverij Aspekt in Soesterberg.
Momenteel werk ik volop aan mijn boek over het Vlaams jeugdbataljon van de Waffen-SS-divisie 'Langemarck'. In de marge hiervan schrijf ik ook over de ontzetting van de stad Arnswalde in Pommeren. Deze stad, tegenwoordig Polen, was sinds begin februari 1945 omsingeld door eenheden van het Rode Leger. In het kader van Operatie Sonnenwende werd de stad op 18 februari door Duitse, Noorse, Nederlandse en Vlaamse bataljons ontzet. In de daarop volgende nachten werden alle inwoners, gewonden en militairen via een corridor in veiligheid gebracht. 