Hoe Adolf Hitler een nazi werd

In 2010 publiceerde de Duitse historicus Thomas Weber een veel geprezen boek over Adolf Hitler als soldaat tijdens de Eerste Wereldoorlog. Als een vervolg hierop verscheen zopas Wie Adolf Hitler zum Nazi wurde: vom unpolitischen Soldaten zum Autor van "Mein Kampf".
Velen zijn er thans nog van overtuigd dat de toekomstige Führer al voor de Eerste Wereldoorlog een fervente jodenhater en een overtuigd rechts-radicaal iemand was. Historici als Anton Joachimsthaler en Brigitte Hamann die grondig bronnenonderzoek deden,
toonden echter al decennia her duidelijk aan dat dit beeld gewoon weg niet klopt. Toen Hitler in Wenen verbleef, was hij helemaal nog geen antisemiet. Zelfs niet op het einde van de Grote Wereldbrand. Zijn radicalisering vond ergens plaats tussen de wapenstilstand van 11 november 1918 en de ondertekening van het verdrag van Versailles in juni 1919.
In zijn vlot leesbare boek vult Weber de gegevens van Joachimsthaler en Hamann verder aan. Interessant is tevens dat hij de "rode periode" van Hitler onder de loep neemt, toen Hitler als soldaat in dienst stond van de rode radenrepubliek onder leiding van Kurt Eisner in München (Beierse revolutie). Het boek beschrijft verder Hitlers levensloop tot en met zijn verblijf in de gevangenis van Landsberg, waar hij het eerste deel van Mein Kampf schreef. Wellicht verschijnt het boek later dit jaar ook in het Nederlands.

Victor Leemans in 'Trends'

In het financieel-economisch weekblad Trends van 2 juni publiceerde Alain Mouton een recensie van mijn brochure over Victor Leemans. Terecht noemt hij hem een "zo goed als vergeten figuur uit de Belgische politieke en economische geschiedenis", en komt tot het besluit dat "Verstraete levert met zijn beknopte studie een aanzet voor een diepgravende biografie van Leemans".

Uitstap naar de Westhoek

Vandaag deden we een kleine uitstap naar de Westhoek; dat in het kader van de herdenking van de Eerste Wereldoorlog.

In Passendale bezochten we bij helder weer de Britse begraafplaats Tyn Cot. Vanop de heuvelrug hadden we een weids uitzicht over de streek rond Ieper. Van daaruit trokken Britten, Canadezen en Nieuw-Zeelanders in de zomer van 1917 ten aanval tegen de Duitse troepen die de heuvelkam beheersten. Zij moeten al van ver de Britse, elkaar opeenvolgende, infanteriegolven hebben zien aankomen. Bovendien was het een barslechte zomer. Duizenden aanvallers bleven steken in de modder en werden door de Duitsers als eendjes op een kermis afgeschoten. Honderden anderen verdronken dan weer in de modderpoelen. Een van de vele slachtingen van deze onzinnige oorlog.
In Mesen brachten we een kort bezoekje aan het nieuwe mooie monument dat het kerstbestand van 1914 symboliseert (zie bijgaande foto). Tot slot bezochten we in Poperinge het Talbot House. Dat viel een beetje tegen omdat de lift defect was en Ann in haar rolstoel niet mee kon naar boven. Als compensatie kreeg ze in de tuin gratis een kop koffie geserveerd.

Kaalscheren

Na het einde van de bezetting in mei 1945 werden in Nederland duizenden meisjes en vrouwen kaalgeschoren wegens omgang met de Duitse vijand. In tegenstelling tot bij ons verschenen er bij onze Noorderburen al enkele boeken over het onderwerp. Thans is er ook een tentoonstelling. Onder de titel "Geknipt voor de vijand: moffenmeiden door de ogen van omstanders" vindt er tot 21 augustus een tentoonstelling plaats in het Volksbuurtmuseum in Utrecht. Een aantal schrijnende foto's maken deel uit van deze unieke tentoonstelling.
Meer informatie bij rondleiding@gekniptvoordevijand.nl. De complete getuigenverslagen vindt u verzameld op www.gekniptvoordevijand.nl Bij ons zou een dergelijke tentoonstelling voorlopig nog ondenkbaar zijn.

Verzending laatste deel Cahiers Staf de Clercq

Zopas verscheen bij de Franse uitgeverij Pardès in de reeks Qui suis-je? van de hand van Francis Bergeron een beknopte biografie over Léon Degrelle. Bij mijn weten is dat de eerste biografie over de Rex-leider en Ridderkruisdrager sinds mijn eigen Degrelle-biografie in 2011 verscheen. Pardès publiceert bij voorkeur over non conformistische figuren.
Vanmorgen haalden we in Oostende deel tien van de Cahiers Staf de Clercq op. Uitzonderlijk telt het boek 120 blz.Voor mij is daarmee een taak volbracht. Dit weekeinde staat dan ook volop in het teken van het verzendingsklaar maken van de bestelde exemplaren.

Otto Skorzeny Mossad-agent?

De gewezen Duitse commandoleider SS-Obersturmbannführer en ridderkruisdrager Otto Skorzeny zou een medewerker geweest zijn van de Israëlische geheime dienst Mossad. Volgens de meestal welingelichte krant Haaretz zou hij in haar opdracht in 1962 de Duitse raketspecialist Heinz Krug in München vermoord hebben. Deze werkte immers in opdracht van de Egyptische dictator Nasser, een gezworen vijand van de Israëlische staat.
Skorzeny, bekend geworden als de bevrijder van Mussolini in september 1943, stond wereldbekend als een specialist van geheime acties en had geen holocaustbloed aan zijn handen. Bovendien kende hij het gaan en doen van heel wat prominente nazi's. In de jaren 1950 en 1960 was hij van nabij betrokken bij het ondoorzichtige spel van spionage, contraspionage, dubbelspel en verraad dat het naoorlogse Europa in zijn greep hield. Skorzeny ging maar al te graag in op het verzoek van de Mossad. Hij zat immers steeds om geld verlegen.
Andere bronnen twijfelen over de correctheid van de informatie in de prominente Israëlische krant. De Britse historicus Guy Walters meent dat Skorzeny met zijn enorme gestalte van twee meter en zijn opvallend duellitteken op zijn linkerwang toch moeilijk onopvallend een moord kon uitvoeren. Eenieder kende hem en wist dat hij onder meer voor de Amerikanen werkte. Iemand als Krug had onmiddellijk onraad geroken, aldus Walters. De archieven van de Mossad zijn niet raadpleegbaar. Het raadsel zal dus nog enige tijd onopgelost blijven. Het vraagteken in de titel mag vooralsnog blijven staan.

Jan Böhmermann, Duits satiricus

Op 31 maart ll. droeg Jan Böhmermann tijdens zijn satirische show Neo Magazin Royale op de Duitse zender ZDF een gedicht voor. Hierin noemde hij de Turkse president-dictator Erdogan een 'geitenneuker', iemand die graag naar 'Kinderpornos' keek en een personage dat "graag meisjes slaat". Zelf ben ik een groot voorstander van de absolute vrijheid van meningsuiting maar vond toch wel dat de 35-jarige Böhmermann op de grens verkeerde van satire en welvoeglijkheid.
Als gevolg hiervan riep Erdogan de Duitse ambassadeur op het matje en gaf hem een reprimande. Verder eiste hij dat het gedicht niet meer in de Duitse media aan bod kwam. Resultaat was dat het omgekeerde bereikt werd. Enkel liet het ZDF het gedicht van haar webstek verwijderen. Na hevige protesten werd het na 24 uur weer geplaatst.
Op 6 april werd bekend dat de openbare aanklager van Mainz -de stad waar het ZDF haar thuisbasis heeft- klacht had neergelegd omwille van paragraaf 103 van het strafwetboek. Deze paragraaf dateert van omstreeks 1906 en werd het laatst gebruikt door president Friedrich Ebert in het begin van de jaren 1920 tijdens de republiek van Weimar. Op 10 april schreef een Duitse krant dat de Turkse regering strafvervolging eiste van Böhmermann. De dag erop stelde Erdogan zich burgerlijke partij en beriep zich op die paragraaf. De satiricus dook onder en 'geniet' momenteel politiebescherming. De Turkse geheime dienst bezit immers in Duitsland een uitgebreid netwerk.
Na een hevig dispuut binnen de Bondsregering ging Merkel in op de eis van Erdogan en gaf ze haar toestemming voor een rechtsvervolging van Böhmermann. Merkel die de hielen van Erdogan aflikt, heeft hem immers broodnodig wil haar vluchtelingenbeleid een kans op slagen hebben. Daarvoor is ze zelfs bereid om in eigen land de
meningsvrijheid aan banden te leggen. Ze wordt sinds het afgelopen weekeinde dan ook terecht en fors door het gros van de media aangevallen. Zelf de Deense regering heeft nooit gezwicht voor de moslimeisen ten tijde van de mohammedcartoons. Met mensen als Merkel is Europa gedoemd te verdwijnen. Waarden en normen zijn voor deze machtsgeile dochter van een dominee van geen tel.