Onwetendheid

Normaal mag je van historisch geïnteresseerde publicisten en historici wel veronderstellen dat ze met enige kennis van zaken over hun onderwerp schrijven. Eilaas, eilaas hoe goedgelovig ben ik toch! In het gereputeerde en gespecialiseerde tijdschrift Historisch Nieuwsblad, verscheen van de hand van het duo Jan Auke Brink en Marline Lemke in het septembernummer een artikel over Turkije. Over de deelname van het Osmaanse of Ottomaanse Rijk aan de Eerste Wereldoorlog lezen we het volgende op p. 60: "Het Ottomaanse Rijk koos toen de kant van de asmogendheden en kwam daardoor als verliezer uit de strijd".
Hoe is het mogelijk, vraag je je dan af. Zoveel onzin! Welk onderwijs heeft dat duo genoten? De asmogendheden in 1914... Daarnaast stel je dan ook de vraag hoe goed beiden zich wel gedocumenteerd hebben voor hun werk. En zat de eindredacteur te slapen toen hij of zij dat las?

Twee proffen: Ottomar Anton en Herman de Vleeschauwer

De opmaak van mijn nieuwe Leesfolder werd zopas door Ann beëindigd; ditmaal gewijd aan professor Ottomar Anton, een van de meest getalenteerde tekenaars van het nazi-tijdperk. Zijn wel meest bekende tekening is deze met daarop SS-Obersturmführer Klemens Behler (1921-1998). Deze tekening was overal in het bezette Europa te zien op aanwervingsaffiches voor vrijwillige dienstneming bij de Waffen-SS. Een laatste maal viel dit portret te zien op de geslaagde cover van het magazine Stern van 17 augustus 2006 (op een dag na thans exact tien jaar geleden), toen de "nationale betweter en moreel geweten" van Duitsland Günter Grass bekende dat hij als vrijwilliger bij de Waffen-SS gediend had (SS-Panzerdivision 'Frundsberg'). De collectieve Duitse politiek correcte pers diende toen naar adem te happen. Ook hier te lande kreeg deze bekentenis enige aandacht.
Thans werk ik aan m'n nieuwe Altringer-brochure over de Gentse professor en filosoof Herman J. de Vleeschauwer. Thans vergeten en in bepaalde kringen verguisd.

Frau Merkel

Zonder commentaar

Paul Kruger standbeeld

Goede vrienden van mij zijn momenteel op reis in Zuid-Afrika. Vanuit Pretoria zonden ze me de hierbij afgebeelde foto van het standbeeld van Paul Kruger in het stadspark van Pretoria. 'Ome Paul' (1825-1904) was de vijfde president van de onafhankelijke Boerenrepubliek Transvaal en het meest bekende gezicht uit de Boerenoorlog tegen de Britten (1899-1902).

Wat vroeger een mooi onderhouden park was in een statige aantrekkelijke buurt, is thans verloederd tot een park vol vuilnis en zwerfafval. Bovendien is de buurt thans absoluut niet meer veilig. Als 'witmens' kom je best 's avonds na inval van de duisternis niet meer in deze omgeving. Civilisatie in Afrika of de wereld op zijn kop.

Zomerlectuur

Ik ben geen zomermens. Warme temperaturen (t.t.z. boven 22°C) zijn aan mij niet besteed. Ik ben dan immers niet in staat tot 'scheppend' werk van lange adem. Na de middag word ik dan telkens bevangen door een zekere loom- en sloomheid. Met andere woorden de maanden juli en augustus zijn allerminst mijn lievelingsmaanden. Veeleer beperk ik mij tot lezen en het schrijven van boekbesprekingen. Zo las ik deze week de levensherinneringen van de Nederlandse historicus en biograaf Cees Fasseur Dubbelspoor. Nauwelijks had hij zijn memoires afgerond of hij overleed het afgelopen voorjaar.

Zijn laatste boek is een parel om te lezen. Daarin houdt de biograaf van onder meer koningin Wilhelmina ook een sterk pleidooi voor het Nederlands als wetenschappelijke taal, en verzet hij zich tegen publicaties van historici, al of niet onder druk, in het Engels. "Het Nederlands is nu eenmaal de taal waarin ik denk, woon en mij thuis voel. Geschiedenis is niet alleen wetenschap maar ook kunst, en wel de kunst goed te schrijven. Daarin ben ik in de moedertaal meer geverseerd dan in een tweede taal als het Engels, die toch altijd minder vertrouwd blijft. Nu heden ten dage ook de geschiedeniscolleges bij voorkeur in het Engels worden gegeven en het schrijven van bachelor- en masterscripties door studenten in die taal wordt aangemoedigd, zie ik de toekomst op dit punt somber in".

Ten huize van

Samen met vriend Gui van Gorp gisteren op bezoek geweest bij uitgever Perry Pierik in Soesterberg. Altijd gezellig om met gelijkgezinden over boeken, geplande boeken en nog te schrijven boeken te spreken. Op het einde toonde Perry ons zijn bibliotheek. Hij bezit zo maar eventjes tienduizend boeken over de beide wereldoorlogen en de Koude Oorlog. Om in extase te komen!

Wijlen Christian Dutoit

Amper zestig geworden en na een lange ziekte overleed op 19 juni Christian Dutoit. Ik ontmoette hem enkele keren. In het begin van de jaren 1980 bezocht ik hem samen met Kris Barrezeele (ook al veel te jong overleden) in Brussel. Hij wilde toen bij uitgeverij De Nederlanden een biografisch essay over Jef van Extergem, een van zijn stokpaardjes, uitgeven. Het werd een gezellige middag in een Brussels eetcafé. Op het einde van het urenlange onderhoud stond niets de publicatie van het boek in de weg. Toch verscheen het even later bij de uitgeverij van Walter Soethoudt.
Een laatste ontmoeting met Christian Dutoit had ik samen met Luc van den Weygaert in de beginjaren van het tijdschrift Meervoud. We spraken toen lang over zijn geliefd Baskenland waarover hij heel wat publiceerde, onder meer een boekje in de reeks Actueel van Mark Grammens. De non-conformist die Christian was, had toen graag gezien dat ik aan zijn tijdschrift meewerkte. Door allerhande omstandigheden is hiervan echter nooit iets in huis gekomen. Ik hoop dat Meervoud zal blijven verschijnen.