Hergé: reeks "Série neige" of sneeuwkaarten van Kuifje

In mijn vorig blogstukje vertelde ik al over mijn ontmoeting met Jan Viaene. Dankzij hem leerde ik de Kuifje-ansichtkaartenreeks van Hergé kennen, die verschenen onder de noemer "Série neige" of sneeuwkaarten.
Deze reeks verscheen tijdens de eindejaarsperiode van 1942/1943. Er werden 25 verschillende motieven met Kuifje en Bobby erop, alsook andere Kuifje-figuren, verspreid. De meeste met Franstalige kerst- en nieuwjaarswensen, een gering aantal ook met Nederlandstalige onderschriften. Enkele werden de wereld in gestuurd met Duitstalige wensen. Deze zijn dan ook bijzonder zeldzaam. Sowieso zijn kaarten uit deze serie uiterst zeldzaam. De gemiddelde prijs van een enkele kaart bedraagt dan ook zo'n 250 euro. Ik probeer er nu enkele te verzamelen om een artikel erover in mijn toekomstige boekenreeks Curiosa te kunnen schrijven.
Pikant detail: hoewel Hergé wegen collaboratie vervolgd werd, werden de kaarten ook na de oorlog door de Belgische posterijen verspreid. Ik bezit inmiddels een Kuifje-kaart die in 1951 afgestempeld werd. Zo heb ik weer een nieuw onderwerp om te verzamelen. Tussen haakjes,
ik verzamel enkel datgene waarover ik wil schrijven. Voorlopig nog geen gebrek aan onderwerpen.

Twee vrienden: Bert Decorte en Jan d'Haese

Bert Decorte zit rechts (Foto familie De Corte)

Recent bezorgde een familielid van wijlen dichter Bert Decorte me enkele brieven en documenten van Jan d'Haese over wie ik een aantal jaren geleden een boek publiceerde. Daaruit blijkt dat beiden al sinds hun jonge jaren nauw bevriend met elkaar waren. Vooral Jan d'Haese blonk uit als een bon vivant maar voor diegenen onder ons die hem nog gekend hebben, mag dat niet als een verrassing overkomen. Over hun vriendschap hoop ik later een artikel te kunnen schrijven.
Enkele dagen geleden maakte ik door bemiddeling van een goede vriend van me kennis met Jan Viaene. Hij is niet alleen een papierrestaurateur maar tevens ook een gerenommeerd Kuifje-specialist. Het werd alvast een boeiende middag. Ik leerde een nieuwe vorm van verzamelen kennen.

Pleidooi voor voetnoten

De overgang van Oud naar Nieuw heb ik al lezende doorstaan. Mijn bibliotheek is immers mijn universiteit.

Naar aanleiding van het recente schandaal rond Claas Relotius, 'journalist' van Der Spiegel. Zijn reportages had hij grotendeels uit zijn duim gezogen (Der Spiegel, 29 december 2018)

Thans ben ik begonnen met mijn essay over de voetnoot. Ik zal er een pleidooi houden voor het voortbestaan van de voetnoot of de onderwereld van een pagina, en duidelijk het verschil uiteen zetten met de eindnoot. Om maar te zwijgen, oh gruwel, van het verbannen van het notenapparaat naar de webstek van een uitgever. Dat is helemaal uit ten boze maar, helaas, meer en meer een triestige gewoonte aan het worden.
Het voetnotenboekje zelf zal bibliofiel en op heel beperkte oplage uitgegeven worden. Het zal voor mij het begin van een nieuwe levensfase symboliseren.

Projecten in wording

Nu het einde van het jaar met rasse schreden nadert, breng ik nog kort verslag uit van de laatste werkzaamheden.
Ik ontving de tweede drukproef van mijn beknopte biografie van het Antwerpse woelwater Leo Frenssen. Het boek zal einde februari bij DoorbraakBoeken van Karl Drabbe verschijnen. Het zal ook via mijn netwerk te koop aangeboden worden.
Thans ben ik bezig met de eerste drukproef na te lezen van mijn boek over Hubert Borremans dat als deel 10 van de Oostfrontersreeks in de loop van maart zal verschijnen. Niet dat ik alle Oostfrontvrijwilligers als idealisten wens te beschouwen maar Hubert Borremans, zo blijkt alvast uit zijn brieven, was er zeker een van. Hij streed en viel onder de noemer "voor God en Vlaanderen".
Begin januari zal ik dan een speciaal boekje samenstellen over de voetnoot waarna nog een brochure over het proces (1925) Arthur Mulier volgt. Tot slot zal ik ook een Leesfolder wijden aan het Memelland dat in maart 1939 terug naar Duitsland ging. Tot dan was dat stukje Oost-Pruisen een deel van Litouwen.
Al deze nieuwe publicaties zullen in de lente van volgend jaar beschikbaar zijn.
Juist vóór Kerstmis verscheen na een lange en pijnlijke ontstaansgeschiedenis uiteindelijk dan toch het boek Herinneringen aan het hechteniskamp van Lokeren. Het boek dat enkele tekenen van spoed en haast bevat, verscheen bij uitgeverij Polemos. Er staan enkele bijdragen van mijn hand in.

Koningin Wilhelmina wist meer...

De Nederlandse koningin Wilhelmina beweerde dat ze van niets wist, toen de Duitse keizer Wilhelm II in november 1918 in haar land asiel vroeg. Ook later ontkende ze iedere betrokkenheid. Nu blijkt uit nieuw archiefonderzoek van de verdienstelijke historica en hoogleraar geschiedenis van internationale betrekkingen, Beatrice de Graaf dat dit een bewuste leugen was. Wilhelmina was wel degelijk en van nabij actief betrokken met de komst van de Duitse keizer naar haar land. Zij zorgde ervoor dat haar kabinet alles regelde en hem een waardig onderdak verleende.
Ook al tijdens de oorlog probeerde Wilhelmina met de Duitsers in Den Haag vredesbesprekingen te organiseren. Zo zorgde zij na de wapenstilstand van 11 november 1918 ervoor dat de Kaiserin naar Nederland kon komen om haar echtgenoot te vervoegen. Wilhelmina, aldus professor De Graaf, wist wel degelijk op voorhand dat de Kaiser naar Nederland zou komen.
Haar omvangrijke biografie van de hand van Cees Fasseur is alvast op dat vlak achterhaald. Fasseur steunde zich te veel op haar herinneringen die uit 1959 dateren. Daarin ontkende Wilhelmina iedere betrokkenheid bij de komst van de Duitse keizer. Ze wist helemaal van niets, liet ze toen weten. De Tweede Wereldoorlog zorgde ervoor dat haar memoires flink gekleurd waren. Fasseur nam Wilhelmina's stelling te vlug voor waarheid aan. Nu weten we, dankzij het kritische werk van professor De Graaf, dat de rol van Wilhelmina ondergewaardeerd werd.

Maarschalk Pétain

Het kot is weer eens te klein voor de poco's of de politiek correcten. In een rede naar aanleiding van het einde van de Eerste Wereldoorlog noemde de Franse president Emmanuel Macron maarschalk Philippe Pétain een "groot soldaat in de Eerste Wereldoorlog".
Meteen stonden de poco's op hun achterste poten en ging er een gehuil op dat horen en zien deed vergaan. Wat Pétain "un grand soldat de la guerre" noemen! Dat kon niet! Hij was de verrader bij uitstek, hij de fascistische leider van Vichy, de man die de Jodenvervolging gedoogde, ...
Zo zie je nog maar eens tot wat politiek correct gedoe leidt. Ze willen het werkelijk verloop van de geschiedenis niet meer kennen en doen, integendeel, aan geschiedvervalsing. In hun ogen is een goed woord over Pétain al voldoende om te steigeren, en hun verontwaardiging te uiten. Het grootste deel van de media nemen hierin maar al te vaak het voortouw. Het feit dat Pétain een einde maakte aan de slachtpartij van Verdun en zo het leven redde van tienduizenden Franse soldaten, mag niet eens meer vermeld worden. Want Vichy, weet je wel... En dat is nog maar een klein voorbeeldje.

Leo en Hubert

Vandaag het lemma over Leo Frenssen, bestemd voor het Nationaal Biografisch Woordenboek deel 24, afgewerkt. Tussendoor was ik al begonnen met mijn boek over Hubert Borremans dat in de Oostfrontersreeks zal verschijnen, voor te bereiden. Vanaf morgen begin ik er definitief mee. Zo God het wil, zal het volgende lente verschijnen.