Ons kent ons

Ik ben geen regelmatige lezer van De Morgen. Pas vandaag viel mijn oog op een klein stukje dat op 2 maart ll. in die krant verscheen. Het is een typisch voorbeeld van wat men noemt "Ons kent ons". De Gentse professor en broer van ... Bruno de Wever schreef een miniem propaganda- en promotiestukje over het laatste boek van Frank Seberechts Drang naar het Oosten. Boek dat inmiddels terecht bij kenners van de Oostfrontproblematiek op heel wat kritiek stuitte. Toch krijgt het werk van Bruno, ooit zelf auteur van een Oostfrontersboek (1984), heel wat krediet mee. Je stelt je dan de vraag of ie het boek wel zelf grondig gelezen heeft van kaft tot kaft. We geven het citaat weer zonder er commentaar aan toe te voegen. "Met alle terechte belangstelling voor Herman van Goethems '1942' zouden we bijna vergeten dat Frank Seberechts net zo'n belangrijk boek heeft geschreven. De Vlamingen die naar het oostfront trokken, begingen de grootste gruwelijkheden, toont hij, en niet omdat ze zoveel van Vlaanderen hielden, maar gewoon omdat het nazi's waren." Citaat afkomstig van Bruno de Wever, hoogleraar geschiedenis UGent anno 2019.

Voorstelling boek Leo Frenssen

Gisteravond vond in het indrukwekkende decor van het Félix-archief in Antwerpen de feestelijke voorstelling van mijn biografie over de populaire volksfiguur Leo Frenssen plaats. Zo'n vijftigtal aanwezigen, waaronder een drietal familieleden van Frenssen, woonden de 'doopplechtigheid' bij. Districtsburgemeester Paul Cordy nam de inleiding op zich,
waarna ik geïnterviewd werd door Chris Ceustermans. Achteraf werden er wat vragen gesteld. Tot slot was er een rijkelijk verzorgde receptie.

Van links naar rechts: PJV, Chris Ceustermans, Karl Drabbe en Paul Cordy

Biografie Leo Frenssen verschenen

Gisteren mocht ik een paar exemplaren van mijn nieuwste, het 59ste, boek in ontvangst nemen. Uiteraard kon mijn dag niet meer stuk. Het is een mooi aantrekkelijk boek met flappen geworden (omvang 120 blz.). Meteen ook de eerste biografie van Leo Frenssen überhaupt. Figuur die ten onrechte in de vergeethoek beland was. Ik dien ook te bekennen dat het mijn eerste boek is dat ik over een linkse flamingant schreef. Uitgever Karl Drabbe (DoorbraakBoeken) heeft zijn best gedaan om er een aantrekkelijk boekje van te maken.
Volgende week donderdag, meteen de laatste dag van de maand, vindt de voorstelling in Antwerpen plaats.

Arthur Mulier

Momenteel laboreer ik volop aan mijn tekst over de Kortrijkse flamingant en zakenman Arthur Mulier (1892-1979). Omwille van zijn flamingantisme tijdens de Eerste Wereldoorlog werd hij in 1922 gearresteerd en in Gent gevonnist. De gemoederen liepen in West-Vlaanderen hoog op. Mulier was in 1921 als ACW'er in de provincieraad gekozen, en de eerste ACW'er die lid werd van de Bestendige Deputatie van de kustprovincie.
Rond zijn proces was heel wat te doen. De brochure zal in april verschijnen en het voorlaatste deeltje worden van mijn Altringerreeks.

Hergé: reeks "Série neige" of sneeuwkaarten van Kuifje

In mijn vorig blogstukje vertelde ik al over mijn ontmoeting met Jan Viaene. Dankzij hem leerde ik de Kuifje-ansichtkaartenreeks van Hergé kennen, die verschenen onder de noemer "Série neige" of sneeuwkaarten.
Deze reeks verscheen tijdens de eindejaarsperiode van 1942/1943. Er werden 25 verschillende motieven met Kuifje en Bobby erop, alsook andere Kuifje-figuren, verspreid. De meeste met Franstalige kerst- en nieuwjaarswensen, een gering aantal ook met Nederlandstalige onderschriften. Enkele werden de wereld in gestuurd met Duitstalige wensen. Deze zijn dan ook bijzonder zeldzaam. Sowieso zijn kaarten uit deze serie uiterst zeldzaam. De gemiddelde prijs van een enkele kaart bedraagt dan ook zo'n 250 euro. Ik probeer er nu enkele te verzamelen om een artikel erover in mijn toekomstige boekenreeks Curiosa te kunnen schrijven.
Pikant detail: hoewel Hergé wegen collaboratie vervolgd werd, werden de kaarten ook na de oorlog door de Belgische posterijen verspreid. Ik bezit inmiddels een Kuifje-kaart die in 1951 afgestempeld werd. Zo heb ik weer een nieuw onderwerp om te verzamelen. Tussen haakjes,
ik verzamel enkel datgene waarover ik wil schrijven. Voorlopig nog geen gebrek aan onderwerpen.

Twee vrienden: Bert Decorte en Jan d'Haese

Bert Decorte zit rechts (Foto familie De Corte)

Recent bezorgde een familielid van wijlen dichter Bert Decorte me enkele brieven en documenten van Jan d'Haese over wie ik een aantal jaren geleden een boek publiceerde. Daaruit blijkt dat beiden al sinds hun jonge jaren nauw bevriend met elkaar waren. Vooral Jan d'Haese blonk uit als een bon vivant maar voor diegenen onder ons die hem nog gekend hebben, mag dat niet als een verrassing overkomen. Over hun vriendschap hoop ik later een artikel te kunnen schrijven.
Enkele dagen geleden maakte ik door bemiddeling van een goede vriend van me kennis met Jan Viaene. Hij is niet alleen een papierrestaurateur maar tevens ook een gerenommeerd Kuifje-specialist. Het werd alvast een boeiende middag. Ik leerde een nieuwe vorm van verzamelen kennen.

Pleidooi voor voetnoten

De overgang van Oud naar Nieuw heb ik al lezende doorstaan. Mijn bibliotheek is immers mijn universiteit.

Naar aanleiding van het recente schandaal rond Claas Relotius, 'journalist' van Der Spiegel. Zijn reportages had hij grotendeels uit zijn duim gezogen (Der Spiegel, 29 december 2018)

Thans ben ik begonnen met mijn essay over de voetnoot. Ik zal er een pleidooi houden voor het voortbestaan van de voetnoot of de onderwereld van een pagina, en duidelijk het verschil uiteen zetten met de eindnoot. Om maar te zwijgen, oh gruwel, van het verbannen van het notenapparaat naar de webstek van een uitgever. Dat is helemaal uit ten boze maar, helaas, meer en meer een triestige gewoonte aan het worden.
Het voetnotenboekje zelf zal bibliofiel en op heel beperkte oplage uitgegeven worden. Het zal voor mij het begin van een nieuwe levensfase symboliseren.