Gaston Durnez is niet meer

Gisteravond overleed na een lange ziekte op 91-jarige leeftijd de legendarische Vlaamse journalist Gaston Durnez. Legendarisch, ja zeker. Wat heeft hij niet allemaal geschreven? Afgezien van zijn duizenden dagbladartikels, gedichten, mijmeringen, cursiefjes ook enkele tientallen boeken. Zijn laatste boek over zijn collega-journalist en goede vriend, Hugo de Ridder zal op 13 december in Antwerpen postuum voorgesteld worden. Geen enkele gevestigde uitgeverij toonde er interesse voor. Gelukkig bood vriend Karl Drabbe van DoorbraakBoeken hem een helpende hand aan.

In vrolijker tijden (Foto WEVAKO)

Zelf leerde ik Gaston tijdens de late jaren zeventig kennen op een Vers voor de Pers-voorstelling in het Plazahotel in Antwerpen. Nieuwsgierig hoorde hij me toen uit over mijn jeugd in Duitsland als zoon van een beroepsmilitair. Gaston had in de jaren 1960 voor De Standaard nog een ophefmakende reeks over het gebrek aan voldoende Nederlandstalig onderwijs in de Belgische garnizoenplaatsen in Duitsland geschreven.
Tientallen verdere ontmoetingen volgden. Een hoogtepunt was wel zijn bezoek aan ons vakantieverblijf in Oostduinkerke in september 1990. Hij kwam me toen interviewen over mijn te verschijnen allereerste biografie gewijd aan priester Odiel Spruytte. Na de taart en de koffie maakten we nog een lange strandwandeling. Het zal me steeds bijblijven. Ik kreeg, kort voor het verschijnen van het boek, een volle pagina in De Standaard, die nog trots het AVV-VVK logo droeg.  Naast de vele gesprekken en gesprekjes schreven we elkaar ook op regelmatige basis over vakantieplannen, Boeken, archiefvondsten... De laatste brieven dateren uit de vroege zomer van dit jaar. Even voordien was mijn Voetnotenboekje verschenen dat ik aan hem opgedragen had/heb.
Aan zijn echtgenote en de kinderen bieden Ann en ik onze innige en christelijke deelneming aan.

Wijlen Cyriel Verschaevestraat in Kortrijk

Op initiatief van de CD&V werd gisteravond door de Kortrijkse gemeenteraad beslist de Cyriel Verschaevestraat in Marke, een deelgemeente van Kortrijk, af te schaffen. De beslissing werd ook goedgekeurd door de huidige stadscoalitie (Open VLD, Spa en N-VA). Merkwaardig is toch dat de straatnaam er in de jaren 1970 kwam door toedoen van de CD&V, die toen nog onder de naam CVP de politieke meerderheid in Kortrijk vormde. Diezelfde partij nam nu de leiding om ze af te schaffen. Een eerste poging daartoe, enkele jaren geleden, botste toen op het verzet van de bewoners van de Verschaevestraat. Thans werden de buurtbewoners niet meer om hun mening gevraagd.

De Cyriel Verschaeve-straat in Marke (foto FDK)

Zo heeft Kortrijk toegegeven aan plat opportunisme en eenzijdig historisch onderzoek. Als ze in de zogenaamde Groeningestad nu consequent willen zijn dan moeten ze ook de Willem Putmanstraat, de Stijn Streuvelslaan en de Jozef Decoenewandeling afschaffen. Immers allen hebben ze zich tijdens de bezetting aan collaboratie schuldig gemaakt.
Terzelfdertijd wordt naast de Verschaevestraat ook de Leopold II-laan geliquideerd. Het Nelson Mandelaplein blijft echter bestaan. Nochtans gaat het hier om een veroordeelde terrorist. Ja, plat opportunisme...

Culturo's eten uit Duitse handen

De jongste weken is er heel wat te doen rond het afschaffen van een deel van het rijkelijk gesubsidieerde kunstwereldje door de Vlaamse overheid. De "modernistische cultuursnobs", de "wereldvreemde en linkse elitairen" (aldus Johan Sanctorum in zijn column op doorbraak.be van 12 dezer) en de parvenu's die zichzelf kunstenaars noemen, schreeuwen moord en brand alsof ze gebroodroofd worden. Hebben deze overtalrijke culturo's ooit eens gewerkt zonder al dat door de overheid rondgestrooide manna? Zouden ze op eigen benen kunnen staan? Wellicht niet. Nu zelf heb ik geen enkele behoefte aan al die alternatieve en marginale toneel- en dansgezelschappen. Blijkbaar komt er haast niemand naar kijken. Dus afschaffen die zaak! De staat, wij dus, moeten daar toch niet voor opdraaien!
Ik vraag mij al geruime tijd af of deze artiesten (schrijvers, dichters, beeldhouwers, dansers, toneellui...) ooit eens hebben nagedacht van wat hun voorgangers van voor de Tweede Wereldoorlog leefden? Trouwens weten en beseffen die lui wel dat het dankzij de Duitse bezetter is/was dat zij kunnen bestaan?
Vanaf de late zomer van 1940 begonnen de Duitsers als overheidsinstantie hun goedgezinde schrijvers en kunstenaars te subsidiëren, en dat in navolging van de Sovjet-Russen die dat al vanaf de jaren 1920 deden. Dat gebeurde ook in onder meer Nederland en Noorwegen. Voordien was er geen sprake van dat de staat kunstenaars geldelijk steunde. Wel kocht het toenmalige ministerie van Kunsten en Wetenschappen regelmatig boeken aan voor de 'boekerijen' -zoals dat toen nog zo mooi genoemd werd- en schilderijen en beeldhouwwerken voor de musea. Maar dat de overheid een loon uitbetaalde aan hen daar was geen sprake van. De Duitse bezetters deden dat wel. Uiteraard met het oog op propagandadoeleinden.
Na de bezetting bleef dat systeem bij ons en in Nederland gehandhaafd. Dus culturo's, wees dankbaar en wees wat minder arrogant tegenover de Vlaamse regering, want 'dankzij' de nationaalsocialisten kunnen jullie nog steeds ruimschoots profiteren en bestaan van de staatstoelagen.

Dertiende Bulletin Tweede Wereldoorlog

Zopas verscheen het Dertiende Bulletin Tweede Wereldoorlog bij uitgeverij Aspekt. Het vorige Bulletin verscheen vier jaar geleden. Door allerlei omstandigheden en personeelswissels kon het nu pas verschijnen.
Het nieuwe deel bevat twee bijdragen van mijn hand. Enerzijds een artikel over de pantserslag van Bautzen, gelegen op 50 km ten oosten van Dresden, in april 1945
waar de Duitse Wehrmacht het 2de Poolse leger een verpletterende nederlaag toediende. De Polen hadden de pech dat ze geleid werden door generaal Swierczewski, een drankorgel van formaat die het ene onzinnige bevel na het andere uitgaf. Decennialang werd deze alcoholist in Polen als een held gevierd, en stond zijn beeltenis op bankbiljetten afgedrukt.
Anderzijds pleegde ik een korter artikel over "die Ratte" een Duits megapantserproject dat nooit van de tekentafel kwam. Een superzware pantser bewapend met scheepsartillerie dat bedoeld was als een 'slagschip' op land. Voorzien was dat de Rat duizend ton zou gewogen hebben. Minister van Bewapening en Munitie Albert Speer schrapte dit waanzinnige project.
Verder in dit jaarboek onder meer veel aandacht aan de islam-vrijwilligers bij de Waffen-SS.

Publicatie Groningen

Oorspronkelijk was ik van plan om mijn tiende en laatste publicatie in de reeks Altringer-brochures te wijden aan de Groninger Beweging. Nu zie ik daarvan af. Gezien de eerder magere verkoopresultaten van mijn Friesland-boek ben ik tot de vaststelling gekomen dat Vlamingen niet bepaald geïnteresseerd zijn in het wel en wee van andere volksnationale bewegingen en groepen.
In de plaats zal ik deze tiende brochure wijden aan een korte historiek van de oud-Oostfrontersverenigingen na 1945 in Vlaanderen.

"De Ayatollah van Vlaanderen"

Vandaag is er op de webstek van doorbraak.be een interview verschenen met Frans-Jos Verdoodt, de gewezen directeur van het eerbiedwaardige ADVN. Het interview handelt hoofdzakelijk over priester-schrijver Cyriel Verschaeve, die binnenkort zeventig jaar geleden in Solbad-Hall (Oostenrijk) overleed.
De nochtans erudiete Verdoodt noemt hem spottend-sarcastisch in het interview "de Ayatollah van Vlaanderen" en "de opperste Geestelijke Leider van Vlaanderen". We zijn geenszins gewend dat Verdoodt, die anders zijn woorden steeds zorgvuldig wikt en weegt, zich bedient van dergelijk, polemisch en pamflettair woordgebruik. Maar tegenover Verschaeve lijkt tegenwoordig alles toegestaan. De man kan zich toch niet meer verweren en zijn schaarse medestanders houden zich in deze onverdraagzame tijden liever gedeisd.
Nu ik hoop maar dat de sprekers zich weten te beheersen op het aanstaande colloquium op 9 november in Alveringem, en zich onthouden van onhistorisch woordgebruik. We hoeven niet nog eens te horen dat het ongehoord is dat vandaag de dag nog steeds straatnamen de naam van Verschaeve dragen. Laat dat maar over aan journalisten à la Reynebeau en bepaalde politici.

Kontich, Reimond Tollenaere, collaboratie in Poperinge...

Gisteren vond in Kontich door de zorgen van Edwin Truyens en zijn ploeg de jaarlijkse Boekenbeurs Vlaamse Beweging plaats. Er was wat minder volk dan het vorige jaar, maar de gesprekken en de kwaliteit van het aangeboden materiaal waren er niet minder om. Ik kocht onder meer een schitterende affiche uit 1942 over de Kinderlandverschickung. Voor mij een mooie aanwinst. Een goede kennis beloofde me foto's van het 'graf' van Reimond Tollenaere in Novgorod. Ik zal ze kunnen opnemen in mijn nieuw nog te schrijven boek over Reimond Tollenaere, als grondlegger van het Vlaamsch Legioen. Te verschijnen in 2021.
Vandaag was ik weer eens in Antwerpen om in het ADVN de eerste vergadering van de adviesraad van de toekomstige Digitale Encyclopedie van de Vlaamse Beweging bij te wonen. Met name spraken we over het raamartikel dat aan de collaboratie gewijd zal worden. Persoonlijke kennismaking met onder meer Koen Aerts en Nico Wouters.
Tussendoor ook nog bezoek gekregen van vriend Kristof Papin. We spraken vooral over zijn nieuw te verschijnen boek over collaboratie en repressie in Groot-Poperinge. Kristof boorde een hele reeks nieuwe bronnen aan, meer dan er in het boek Opa was een nazi vermeld staan. Het geheel ziet er veelbelovend uit. Het boek verschijnt op Sinterklaasdag. Meer info op collaboratiepoperinge@gmail.com