Remi Bogaert, Oostfronter

Op Nieuwjaarsdag ben ik begonnen met het schrijven van een nieuw boek; ditmaal gewijd aan Remi Bogaert een van de eerste Vlaamse officieren die afstudeerde aan de Junkerschule van Bad Tölz, en in maart 1944 in de Oekraïne sneuvelde.
Indien alles vlot verloopt zal het boek in de loop van de maand mei verschijnen.

Artikel over Kortrijkse Oostfronters

Enkele dagen geleden mocht ik het tweede en laatste nummer van de lopende jaargang (jg. 61, 2019, nr. 2) van het heemkundig tijdschrift De Leiegouw in ontvangst nemen. Daarin werd mijn artikel onder de titel "Naar Vlaanderens leeuwenvlag": Kortrijkzanen aan het Oostfront (1941-1945) (p. 189-214) opgenomen.
Voor meer info kunnen belangstellenden terecht bij greet.verschatse@proximus.be en hendrik.callewier@kuleuven.be Googelen kan ook naar www.leiegouw.be

Koude Oorlog

Zopas ontving ik het derde deel van het jaarboek Koude Oorlog (uitgeverij Aspekt) met daarin opgenomen mijn opstel over Aleksander Solzjenitsyn: visionair denker en schrijver (p. 99-116). Mijn bijdrage heb ik wel flink moeten inkorten. De volledige versie van het opstel zal ik publiceren in mijn nog te verschijnen boek Dwarsliggers (2021).

Groot-Poperinge

Gisteravond op Sinterklaasdag woonde ik in Zaal Palace in Poperinge de voorstelling bij van het nieuwe boek van Kristof Papin "Collaboratie en repressie", of de vele gezichten van de bezetting tijdens Wereldoorlog II in Groot-Poperinge.
Zo'n 120 mensen woonden de voorstelling bij. Terwijl vriend Kurt de dooprede hield, beperkte ik mijn inbreng tot een kort slotwoord. Er was ook een kleine gelegenheidstentoonstelling te zien. Daarna vonden er tal van gesprekken en gesprekjes plaats met oude en nieuwe bekenden. Het boek telt 592 blz. en zal ik eerlang in een Antwerps weekblad bespreken.

Tentoonstelling Baasrode

(Foto Herwig Vereycken)

Afgelopen weekeinde vond in Baasrode, bij Dendermonde, een groots opgezette tentoonstelling plaats over de opeenvolgende Heelnederlandse jeugdbewegingen. Er was veel belangstelling voor. Samen met een goede vriend hield ik er een boekenstand open. Op zaterdagnamiddag signeerde tekenaar Korbo. Voor mijn nog te verschijnen nieuw boek over Reimond Tollenaere: 'vader' van het Vlaamsch Legioen ontwierp Korbo de cover, waarvan ik vijftig affiches op opdikkend editiepapier liet maken. Alle affiches zijn gesigneerd en genummerd.


Zicht op de stand (Foto FDK)

Het boek zelf zal in 2021 verschijnen (gebonden en in vierkleurendruk). Met voldoening kijk ik terug op deze dagen van Baasrode, en dank ik de vrienden die mijn deelname mogelijk maakten.

Gaston Durnez is niet meer

Gisteravond overleed na een lange ziekte op 91-jarige leeftijd de legendarische Vlaamse journalist Gaston Durnez. Legendarisch, ja zeker. Wat heeft hij niet allemaal geschreven? Afgezien van zijn duizenden dagbladartikels, gedichten, mijmeringen, cursiefjes ook enkele tientallen boeken. Zijn laatste boek over zijn collega-journalist en goede vriend, Hugo de Ridder zal op 13 december in Antwerpen postuum voorgesteld worden. Geen enkele gevestigde uitgeverij toonde er interesse voor. Gelukkig bood vriend Karl Drabbe van DoorbraakBoeken hem een helpende hand aan.

In vrolijker tijden (Foto WEVAKO)

Zelf leerde ik Gaston tijdens de late jaren zeventig kennen op een Vers voor de Pers-voorstelling in het Plazahotel in Antwerpen. Nieuwsgierig hoorde hij me toen uit over mijn jeugd in Duitsland als zoon van een beroepsmilitair. Gaston had in de jaren 1960 voor De Standaard nog een ophefmakende reeks over het gebrek aan voldoende Nederlandstalig onderwijs in de Belgische garnizoenplaatsen in Duitsland geschreven.
Tientallen verdere ontmoetingen volgden. Een hoogtepunt was wel zijn bezoek aan ons vakantieverblijf in Oostduinkerke in september 1990. Hij kwam me toen interviewen over mijn te verschijnen allereerste biografie gewijd aan priester Odiel Spruytte. Na de taart en de koffie maakten we nog een lange strandwandeling. Het zal me steeds bijblijven. Ik kreeg, kort voor het verschijnen van het boek, een volle pagina in De Standaard, die nog trots het AVV-VVK logo droeg.  Naast de vele gesprekken en gesprekjes schreven we elkaar ook op regelmatige basis over vakantieplannen, Boeken, archiefvondsten... De laatste brieven dateren uit de vroege zomer van dit jaar. Even voordien was mijn Voetnotenboekje verschenen dat ik aan hem opgedragen had/heb.
Aan zijn echtgenote en de kinderen bieden Ann en ik onze innige en christelijke deelneming aan.

Wijlen Cyriel Verschaevestraat in Kortrijk

Op initiatief van de CD&V werd gisteravond door de Kortrijkse gemeenteraad beslist de Cyriel Verschaevestraat in Marke, een deelgemeente van Kortrijk, af te schaffen. De beslissing werd ook goedgekeurd door de huidige stadscoalitie (Open VLD, Spa en N-VA). Merkwaardig is toch dat de straatnaam er in de jaren 1970 kwam door toedoen van de CD&V, die toen nog onder de naam CVP de politieke meerderheid in Kortrijk vormde. Diezelfde partij nam nu de leiding om ze af te schaffen. Een eerste poging daartoe, enkele jaren geleden, botste toen op het verzet van de bewoners van de Verschaevestraat. Thans werden de buurtbewoners niet meer om hun mening gevraagd.

De Cyriel Verschaeve-straat in Marke (foto FDK)

Zo heeft Kortrijk toegegeven aan plat opportunisme en eenzijdig historisch onderzoek. Als ze in de zogenaamde Groeningestad nu consequent willen zijn dan moeten ze ook de Willem Putmanstraat, de Stijn Streuvelslaan en de Jozef Decoenewandeling afschaffen. Immers allen hebben ze zich tijdens de bezetting aan collaboratie schuldig gemaakt.
Terzelfdertijd wordt naast de Verschaevestraat ook de Leopold II-laan geliquideerd. Het Nelson Mandelaplein blijft echter bestaan. Nochtans gaat het hier om een veroordeelde terrorist. Ja, plat opportunisme...