Gisteravond overleed na een lange ziekte op 91-jarige leeftijd de legendarische Vlaamse journalist Gaston Durnez. Legendarisch, ja zeker. Wat heeft hij niet allemaal geschreven? Afgezien van zijn duizenden dagbladartikels, gedichten, mijmeringen, cursiefjes ook enkele tientallen boeken. Zijn laatste boek over zijn collega-journalist en goede vriend, Hugo de Ridder zal op 13 december in Antwerpen postuum voorgesteld worden. Geen enkele gevestigde uitgeverij toonde er interesse voor. Gelukkig bood vriend Karl Drabbe van DoorbraakBoeken hem een helpende hand aan.
 |
| In vrolijker tijden (Foto WEVAKO) |
Zelf leerde ik Gaston tijdens de late jaren zeventig kennen op een Vers voor de Pers-voorstelling in het Plazahotel in Antwerpen. Nieuwsgierig hoorde hij me toen uit over mijn jeugd in Duitsland als zoon van een beroepsmilitair. Gaston had in de jaren 1960 voor
De Standaard nog een ophefmakende reeks over het gebrek aan voldoende Nederlandstalig onderwijs in de Belgische garnizoenplaatsen in Duitsland geschreven.
Tientallen verdere ontmoetingen volgden. Een hoogtepunt was wel zijn bezoek aan ons vakantieverblijf in Oostduinkerke in september 1990. Hij kwam me toen interviewen over mijn te verschijnen allereerste biografie gewijd aan priester Odiel Spruytte. Na de taart en de koffie maakten we nog een lange strandwandeling. Het zal me steeds bijblijven. Ik kreeg, kort voor het verschijnen van het boek, een volle pagina in
De Standaard, die nog trots het AVV-VVK logo droeg. Naast de vele gesprekken en gesprekjes schreven we elkaar ook op regelmatige basis over vakantieplannen, Boeken, archiefvondsten... De laatste brieven dateren uit de vroege zomer van dit jaar. Even voordien was mijn Voetnotenboekje verschenen dat ik aan hem opgedragen had/heb.
Aan zijn echtgenote en de kinderen bieden Ann en ik onze innige en christelijke deelneming aan.
Mijn boek over Remi Bogaert, Oostfrontvrijwilliger uit Bambrugge, is sinds eind vorige week klaar en zit nu bij de opmaakster.
