Bpost: ellende troef

 Ik ben het beu! Beu, beu en nogmaals beu! Niets dan ellende met die zaak, bpost genaamd. Dit jaar alleen al zijn er twaalf boekenzendingen van me 'verloren' (lees: gestolen door bpost-personeel) gegaan. Toppunt was afgelopen week. Op maandag, 7 juni ll. verzond ik drie pakjes. Geen enkel bereikte zijn bestemming. Klacht neerleggen helpt niet. Dit jaar deed ik dat al vier maal. Telkens luidde het antwoord: "We zullen het onderzoeken en u op de hoogte houden". Daarbij bleef het. Verdere berichten kreeg ik niet. Naar het hoofdkantoor in Brussel bellen, is een zenuwslopende en kostelijke bedoening. Je wordt ettelijke keren doorverbonden en het resultaat blijft hetzelfde: nihil.

Daarom deze beslissing. Aan iedereen die een boek bestelt, laat ik voortaan weten: ofwel het gewone posttarief maar dan wel op eigen risico ofwel een duurdere maar dan wel een aangetekende zending. Het spijt me lezer/lezeres maar ik zie geen andere oplossing meer. We hebben hier jammer genoeg geen post.nl. 

De dictator van Wit-Rusland

 Wit-Rusland, ook Belarus genaamd, telt negen miljoen inwoners. Sinds 1994 wordt de voormalige Sovjet-republiek met harde hand door Aleksandr Loekasjenko geregeerd. Hij is de enige overgebleven dictator van Europa. Nog in mei kwam het land op een biezonder negatieve wijze in het nieuws. Door middel van een ophefmakende vliegtuigkaping werd een passagiersvliegtuig gedwongen in Minsk te landen. Daar werd een Wit-Russisch oppositielid door geheime agenten met geweld van boord gehaald, waarna het vliegtuig weer kon vertrekken. Als voorbeeld van staatsterrorisme kon het voorval alvast tellen.

De Wit-Russische bevolking, die sinds de gefraudeerde presidentsverkiezingen van augustus 2020 massaal op straat kwam om het aftreden van dictator Loekasjenko te eisen, heeft bij dit alles het nakijken. Over Wit-Rusland publiceerde kenner, vertaler en journalist Ardy Beld een verhelderend boek. In Een land om te leven, aldus de titel van zijn boek, brengt ons onder meer een portret van de Wit-Russische dictator, die ooit door zijn toenmalige chefs aan een psychiatrisch onderzoek onderworpen werd, en van de belangrijkste oppositieleden. Na een historische schets van het land brengt Beld ons een reeks interviews met Wit-Russen uit zowat alle geledingen van de maatschappij: van popmusici tot topsporters, van journalisten tot een voormalige schoonheidskoningin. Allen belandden ze tussen 9 augustus en 16 november 2020 in de gevangenis. In amper drie
maanden werden meer dan 20.000 Wit-Russen gearresteerd en veroordeeld. Op die wijze wordt de willekeur van een dictatuur en de huidige uitzichtloosheid op treffende wijze getoond. Achter dat alles staat de schaduw van het Kremlin. 

Ardy Beld sloot de redactie van zijn indringend boek in februari af.

Ardy Beld, "Een land om te leven: honderd dagen protest in Wit-Rusland". Soesterberg, Aspekt, 2021. Ill., 186 blz. Gen., 18,95 euro ISBN 978-94-6424-100-6

Frantz van Dorpe-colloquium in Sint-Niklaas

Gisteren woonde ik in Sint-Niklaas de eerste grotere bijeenkomst binnen de Vlaamse Beweging bij sinds het uitbreken van het coronavirus. De organisatie was in handen van de lokale heemkundige kring, het ADVN en de Stad Sint-Niklaas. In de hoofdstad van het Waasland tekenden een zeventigtal personen present om in de Collegekerk het Frantz van Dorpe-colloquium bij te wonen; alleen al 37 familieleden van de gewezen burgemeester van Sint-Niklaas waren erbij. 

Een achttal sprekers hielden een referaat over diverse aspecten uit het leven van de gewezen leidsman van het Verdinaso. Beklijvend waren de lezingen van Vincent Stuer, Dieter Vandenbroucke, Jan Creve en Frank Judo. Geregeld kwam ook het antisemitisme van Van Dorpe aan bod. Een antisemiet was hij inderdaad maar een systematische jodenhater was hij niet. Zo getuigde hij ook een tijdlang van zijn fascistische gezindheid (zeker geen nazi!).  Van Dorpe was een zeer ambitieus man maar ook een moedig man, die moeilijkheden niet uit de weg ging. Tijdens de vragenronde waren er opmerkelijke interventies van Nelly Maes, Nico van Campenhout en Kurt Ravyts.

Rond 16u was het afgelopen en keerde eenieder huiswaarts. Gezien de covidmaatregelen kon burgemeester Lieven Dehandschutter -een oude vriend van me uit de periode van onze medewerking aan het tijdschrift Nieuw Vlaanderen- tot zijn spijt geen afscheidsreceptie aanbieden. De diverse referaten en interventies zullen volgend jaar in boekvorm verschijnen.

Nieuwe bevindingen over de Duits-Poolse oorlog van 1939

 Op 1 september 1939 vielen diverse Duitse legers Polen binnen, gevolgd door het Rode Leger op 17 september. Enkele dagen nadien verklaarden de Britten en de Fransen Duitsland de oorlog. Binnen de kortste keren lagen de Poolse strijdkrachten op apegapen. Einde september was de jonge Poolse republiek voltooid verleden tijd. Tot hier toe het gangbare beeld. In zijn nieuw boek De Poolse oorlog voegt uitgever-schrijver Perry Pierik hier ettelijke nieuwe bevindingen aan toe. Hij kon dat doen aan de hand van nieuwe vondsten in Duitse archieven, die onlangs door Rusland vrijgegeven werden.

Bijvoorbeeld over de hoogmoed en de arrogantie van de Poolse bewindvoerders ten opzichte van de Duitsers. De Polen wilden helemaal geen onderhandelingen met de Duitsers voeren in de zomer van 1939. Zij voelden zich gesterkt door de Britse garantie. De Polen waren oprecht de mening toegedaan dat zij in staat waren om gedurende twee jaar tegen de Duitsers stand te houden, en dat ondanks alle Britse waarschuwingen. Zo schatte een Britse generaal dat de Polen nauwelijks een week konden standhouden tegen de Duitse legers. Hoewel de Polen zo'n 40 % van hun budget aan het leger besteedden, was het grotendeels verouderd. Verder waren de Fransen in 1933 bereid om hun steun aan Polen te laten vallen in ruil voor vrede. Hitler was niet geïnteresseerd omdat hij het hele verdrag van Versailles  geschrapt wilde zien. Nieuw is bijvoorbeeld ook het harde optreden van de Polen tegenover de Oekraïense minderheid binnen hun grenzen. Naast honderden Volksduitsers werden er in september 1939 ook enkele duizenden Oekraïeners door Polen vermoord. Wist u dat bij het Verdrag van München in september 1938 ook Polen stukken grondgebied van Tsjechoslowakije inpalmde? En dat na de bezetting van Praag door de Duitsers in maart 1939 Polen al overging tot een gedeeltelijke mobilisatie? Dat en nog veel meer kunt u lezen in het nieuwe boek van Perry Pierik dat een volledig nieuw beeld brengt van het
begin van de Tweede Wereldoorlog.

Een ander zwaartepunt vormen de paar honderd foto's -waarvan de meeste hier voor het eerst gepubliceerd worden- die het boek bevatten. De hamvraag blijft uiteraard waarom de Britten en de Fransen op 17 september ook niet de oorlog verklaarden aan de Sovjet-Unie, toen dat land Polen binnentrok? Daarvoor is het wachten op het openen van de desbetreffende Britse archieven in 2039, honderd jaar na datum. Nu is er alvast het boek van Pierik met nieuwe info. 

Perry Pierik, "De Poolse oorlog: nieuwe feiten rond diplomatie, onderdrukking, oorlog, spionage en slachtofferschap". Amersfoort, Aspekt, 2021. Ill., 417 blz. Gen., 34,95 euro ISBN 978-94-6338-297-7

Een Waffen-SS commandant vertelt

In het begin van de jaren 1990 houden twee jonge, pas afgestudeerde, historici (ze noemen zichzelf “twee anarcho liberale historici”) halt in de Beierse stad Bad Reichenhall. Beide historici Marcel Reijmerink en de latere uitgever-publicist Perry Pierik zijn wars van het politieke correcte denken, dat toen al de meningsvrijheid domineerde, en zijn van plan om de andere zijde van de geschiedenis te laten tonen. “Het was onvoorstelbaar en onwenselijk dat je Duitsers met een nazi-verleden, zonder openlijke excuses van hun kant, interviewde om hun kant van het verhaal te laten vertellen” (p. 8).

Met het opzet “The other side of the hill” weer te geven, maakten ze afspraak met Karl Ullrich, een van de meest succesvolle frontcommandanten van de Waffen-SS, en de laatste bevelhebber van de 5^de SS-pantserdivisie ‘Wiking’, waartoe ook een aantal Nederlanders en Vlamingen behoorden. Gedurende twee dagen interviewde het duo Ullrich over zijn wedervaren aan vooral het Oostfront. Maar ook de holocaust en de jodenvervolging komen aan bod.

Een dergelijk lang uitgesponnen gesprek is tevens voor de verteller een vorm van autobiografie en dient dus met de nodige kritische voorzorg gelezen te worden. Toch vormt het geheel een leesbaar en bijwijlen leerrijk document. Nergens staat evenwel vermeld waarom het auteursduo zo lang gewacht heeft met de publicatie van hun Ullrich-gesprekken. De man overleed immers al op 8 mei 1996. Het rijke beeldmateriaal uit het bezit van de geïnterviewde vormt een welgekomen aanvulling bij de tekst. De eerste druk van het boekje verscheen in 2015.

Perry Pierik en Marcel Reijmerink, “Het soldatenleven zat ons in het bloed: Karl Ullrich de laatste commandant van ‘Wiking’, een bekentenis”. Soesterberg, Aspekt, 2021. Ill., 142 blz. Gen., 12,50 euro   ISBN  978 94 6153 674 7

Osprey-boekje over Vlaamse en Waalse Oostfronters

In november ll. kondigde uitgeverij Osprey aan dat er in haar Men-at-Arms-reeks in mei een deeltje zou verschijnen over de Belgian Waffen-SS Legions & Brigades, 1941-1944: Wallonie, Wallonien, Flandern & Langemarck. Gisteren dan mocht ik precies op tijd het boekje in ontvangst nemen. 

Het boekje telt 48 blz. (register inbegrepen) en is van de hand van Massimiliano Afiero die al menig Osprey-publicatie op zijn naam heeft staan. Inhoudelijk bevat het werkje niets nieuws maar het zwaartepunt van de reeks betreft telkens weer de illustraties en vooral dan de magnifieke tekeningen in vierkleurendruk van de hand van Ramiro Bujeiro. De getekende soldaten staan zowel in zomer- als in winteruniform afgebeeld. Ook enkele tekeningen van leden van de Dietsche Militie/Zwarte Brigade werden opgenomen.

Eerder al verschenen er deeltjes gewijd aan de Nederlandse en Noorse Oostfrontvrijwilligers. Een mooie aanwinst voor de Oostfrontbibliotheek. Aantrekkelijk uitgegeven.

Over Mussert en de Dwarsliggers

Afgelopen week kon ik een exemplaar aankopen van de oudste biografie van NSB-leider Anton Mussert. Het boek Over Mussert verscheen in 1934 en is van de hand van P.H. Ritter, de journalist die zich in de jaren 1920 nog ingelaten heeft met de Vlaamse ontvoogdingsstrijd. Ik ben thans bezig met mijn Mussert-literatuur wat aan te vullen. Trouwens dezer dagen vul ik met de lectuur van het tweede deel van de NSB-trilogie van de hand van Edwin Klijn en Robin te Slaa. Een mooie dikke turf van 999 blz. Wat een ongemeen rijke inhoud en schitterend gedetailleerd! Evenals het eerste deel een onovertroffen magnifieke partijgeschiedenis en dan moeten de oorlogsjaren nog verschijnen. Of dat in een enkel deel zal kunnen?

Tussendoor kijk ik de eerste proeven na van mijn Dwarsliggers. Het boek zal meer dan duizend pagina's tellen en zo'n 335 illustraties bevatten, allen in vierkleurendruk. Ik voorzie een beperkte oplage en hoop vurig dat ik voldoende belangstellenden zal vinden. Al schrijf ik het zelf het boek zal mooi uitgegeven worden maar ook niet goedkoop zijn. Als alles vlot verloopt verschijnt het boek in het vroege voorjaar van 2022.