Scheurkalender WOII

Normaal koop ik jaarlijks de degelijke en lezenswaardige scheurkalender uitgegeven door het tijdschrift Historisch Nieuwsblad. Voor 2020 is er alvast als extra een speciale editie voorzien. Namelijk een scheurkalender uitsluitend gewijd aan de Tweede Wereldoorlog. Veel aandacht wordt er besteed
aan de gebeurtenissen in Nederland maar daarnaast komt ook het oorlogsgebeuren buiten Nederland ruimschoots aan bod.
Ik weet nu niet of deze kalender eenmalig zal zijn, of de eerstkomende jaren herhaald zal worden. In elk geval stelde ik vast dat deze kalender, zoals hiernaast afgebeeld, haast uitverkocht is. Ik wilde dat toch wel even meedelen.

Censuur op IJzerwake

Mijn stand in de rode circustent

Zondag ll. nam ik nog eens deel aan IJzerwake; ditmaal ook met een eigen stand. Belevenissen en ontmoetingen alom. En daar bovenop die gruwelijke bloedhitte.
Vanuit mijn stand kon ik volop de schransende flaminganten etc. gadeslaan. Daar zag ik letterlijk het "erst das Fressen und dann die Moral" van Bertold Brecht in beeld gebracht. Helaas is de behoefte van de meeste flaminganten etc. naar geestelijk voedsel beduidend minder te noemen. Ja, Vlamingen zijn geen lezend volk en dat in tegenstelling tot onze Noorderburen en de Scandinaviërs.

De poster staat op de achtergrond

Tevens werd ik als standhouder in de vroege uren tot twee maal toe geconfronteerd met de 'veiligheidsdienst' van IJzerwake, die me vriendelijk maar dwingend vroeg de A3-poster van de cover van mijn boek over Hubert Borremans te verwijderen. Immers "VTM loopt rond met een ploeg en ze zouden dat SS-uniform wel eens in beeld kunnen brengen". Ik trachtte uit te leggen dat het hier om een Oostfrontvrijwilliger ging. Tot twee maal toe weigerde ik het portret te verwijderen. Een mogelijkheid tot gratis reclame laat je toch niet zo maar voorbijgaan. Onmiddellijke werd ik ook door enkele goede vrienden bijgesprongen. Incident gesloten. VTM nergens gezien in de grote tent, waar onder meer mijn stand opgesteld stond.
Toch geeft een en ander wel te bedenken van de tegenwoordige mentaliteit ook op IJzerwake, waar tot enkele jaren geleden de Oostfronters tot het vaste patrimonium behoorden en apart begroet werden. Tot wat de dwingelandij van het politiek correct-gedoe al niet leiden kan. Ook nu dus bij een organisatie als IJzerwake. De rest van de dag verliep in peis en vrede.

De zonen van Reimond Tollenaere

Tijdens de afgelopen dagen schreef ik een artikel over Reimond Tollenaere en zijn drie zonen (Jan, Piet en Bart). De jongens hebben hun vader nooit bewust gekend maar dat betekent niet dat ze over hun vader geen eigen opinie hebben/hadden. De bijdrage is bestemd voor een boek dat onder de voorlopige titel "Mijn papa was een nazi" dit jaar nog bij een Nederlandse uitgeverij zal verschijnen.
Inmiddels zucht intellectueel Vlaanderen onder een oeverloze discussie over het eventueel tot stand brengen van een geschiedeniscanon, en het plotse fenomeen van 'collaboratievlaggen'. De term alleen al zegt voldoende over het niveau van deze laatste discussie.

Hans-Peter Schwarz

Deze warme tot hete zomerweken breng ik hoofdzakelijk al lezende door. Ideaal om heel wat achterstallige lectuur in te halen. Tussendoor schrijf ik een stuk of wat recensies die hoofdzakelijk voor digitale publicaties als KTV en Doorbraak.be bestemd zijn; aan dat laatste orgaan zal ik mijn medewerking in de toekomst uitbreiden. Hoe dat komt, vertel ik wel nog eens.
Veel plezier had ik aan de lectuur van de levensherinneringen van professor, publicist en biograaf Hans-Peter Schwarz (1934-2017), verschenen onder de titel Von Adenauer zu Merkel. Schwarz is niet alleen de biograaf van Konrad Adenauer en Helmut Kohl maar schreef onder meer ook een geschiedenis van de 20ste eeuw aan de hand van zijn lectuur van politieke thrillers.
Boeiend zijn ook de bladzijden waarin Schwarz verhaalt hoe zijn boeken tot stand kwamen en het schrijfproces vorderde. Belangrijk was telkens een goede voorbereiding en planning, waaraan hij zich ook hield. Voor mij leerrijke lectuur.

Zomerreeks

Terwijl momenteel op doorbraak.be mijn zomerreeks "De eindeloze Eerste Wereldoorlog: omwentelingen in Oost-Europa, 1918-1923" gepubliceerd wordt, tracht ik het hoofd koel te houden. Makkelijker geschreven dan gedaan. Bij temperaturen boven de 25°C is schrijven voor me een schier onmogelijke taak. Gelukkig heb ik nog voldoende lectuur in huis.

Slovenië

Terug van een tiental dagen vakantie in Slovenië of Slavisch Oostenrijk. Mooie natuur maar voor mij veel te heet; gemiddeld 37 à 38° Celsius. In de steden en dorpen nog veel restanten van het Tito communisme: fabrieken in het centrum en afschuwelijk lelijke betonflatgebouwen. Ons gezelschap zat op hotel in het stadje Cerkno. De vriendelijke conservator van het lokale museum vertelde me dat het grootste deel van het stadje in april-mei 1945 verwoest werd door de partizanen omdat ze er te weinig aanhang bezaten. De Tito-communisten redeneerden als volgt: wie niet in onze rangen strijdt, beschouwen we als een tegenstander. Tot 1991 diende het zo voorgesteld te worden dat de Duitsers bij hun aftocht Cerkno verwoest hadden. Nog een anekdote. Cerkno is beroemd omwille van zijn carnaval (en carnavalmaskers). In 1945 door dictator Tito verboden, mocht het pas in 1956 hervat worden.
Mooie uitstappen gedaan naar het immense grottencomplex van Postojama en het Karstgebergte; dat laatste met het oog op een nieuw nog te schrijven boek over de Karstjäger.

Kardinaal Stepinac

Tijdens de bijna afgelopen maand ben ik in de eerste plaats bezig geweest met het schrijven van een biografisch opstel over de Kroatische kardinaal Alojzije Stepinac. Veel werd er hier nog niet over hem gepubliceerd. Ik besteedde vooral aandacht aan de oorlogsjaren en zijn gevangenschap tijdens de Tito-dictatuur, die tot zijn vroege dood heeft geleid. Stepinac had tijdens zijn jaren als aartsbisschop van Zagreb voortdurend af te rekenen met tegenstand. Zowel de Italianen, de Duitsers, het Pavelic-regime en de partizanen van Tito waren niet bepaald over hem te spreken. Ook binnen de katholieke kerk in Kroatië werd hij met opposanten geconfronteerd. Toch gaf aartsbisschop Stepinac niet toe.
Daarnaast schreef ik ook een vierdelige reeks over de situatie in Oost-Europa onmiddellijk na het einde van de Eerste Wereldoorlog. Bij ons zwegen de wapens op 11 november 1918. Elders niet. Vooral in de nieuwe landen van Oost-Europa werd er nog duchtig doorgevochten tot het begin van de jaren 1920. Achtereenvolgens geef ik een beeld van de situatie in de Baltische staten, Finland, Polen en Hongarije.
Al deze artikels zullen deze zomer op doorbraak.be verschijnen.