Kontich, Reimond Tollenaere, collaboratie in Poperinge...

Gisteren vond in Kontich door de zorgen van Edwin Truyens en zijn ploeg de jaarlijkse Boekenbeurs Vlaamse Beweging plaats. Er was wat minder volk dan het vorige jaar, maar de gesprekken en de kwaliteit van het aangeboden materiaal waren er niet minder om. Ik kocht onder meer een schitterende affiche uit 1942 over de Kinderlandverschickung. Voor mij een mooie aanwinst. Een goede kennis beloofde me foto's van het 'graf' van Reimond Tollenaere in Novgorod. Ik zal ze kunnen opnemen in mijn nieuw nog te schrijven boek over Reimond Tollenaere, als grondlegger van het Vlaamsch Legioen. Te verschijnen in 2021.
Vandaag was ik weer eens in Antwerpen om in het ADVN de eerste vergadering van de adviesraad van de toekomstige Digitale Encyclopedie van de Vlaamse Beweging bij te wonen. Met name spraken we over het raamartikel dat aan de collaboratie gewijd zal worden. Persoonlijke kennismaking met onder meer Koen Aerts en Nico Wouters.
Tussendoor ook nog bezoek gekregen van vriend Kristof Papin. We spraken vooral over zijn nieuw te verschijnen boek over collaboratie en repressie in Groot-Poperinge. Kristof boorde een hele reeks nieuwe bronnen aan, meer dan er in het boek Opa was een nazi vermeld staan. Het geheel ziet er veelbelovend uit. Het boek verschijnt op Sinterklaasdag. Meer info op collaboratiepoperinge@gmail.com

Karstjäger

Eind september zette ik een punt achter mijn ruime bijdrage over de Kortrijkse Oostfronters. Nog dit jaar zal het artikel in het heemkundig tijdschrift De Leiegouw verschijnen. Het artikel schreef ik vooral aan de hand van de verhandeling (Universiteit Gent), die mijn neef Simon Augustyn aan het onderwerp wijdde.
Na een weekje van ontspannende lectuur begin ik vandaag aan mijn boek over de Karstjäger of de 24. Waffen-SS-Gebirgsdivision Karstjäger, die tussen 1943 en 1945 actief waren als anti-partizanenstrijders in het huidige Slovenië, het centrum van het Karstgebergte met zijn talloze grotten en ondergrondse tunnels.
Het boek zal in het voorjaar bij uitgeverij Aspekt verschijnen.

De rode zomer van 1919

Wist u dat de zomer van 1919 geboekstaafd staat als de "rode zomer van 1919", en dat niet alleen in Duitsland. Veel landen hadden die zomer af te rekenen met stakingen, arbeidersopstanden en onlusten.
In Peking protesteerden duizenden studenten tegen de bijzonder nadelige gevolgen van het verdrag van Versailles voor China. Door deze vernederende behandeling radicaliseerden heel wat Chinezen naar extreem-linkse standpunten. Onder hen ook Mao Zedong en Zhou Enlai, de toekomstige leiders van de Chinese communisten. In Groot-Brittannië waren de onlusten dermate heftig dat Winston Churchill voor een bolsjewistische revolutie vreesde.
Ook de Verenigde Staten van Amerika hadden af te rekenen met ernstige arbeiders- en rassenconflicten. Men nam er evenwel drastische tegenmaatregelen. Tot aan het begin van de jaren 1920 liet de regering na een bijzonder kort proces zo'n 20.000 anarchisten, herrieschoppers, linkssocialisten en communisten naar de jonge Sovjet-Unie deporteren. Ze kregen een enkele reis richting Moskou.

Gabriël 'Gaby' Verbeke is niet meer

Vanmorgen vond in de Kortrijkse Sint-Elisabethkerk de uitvaart plaats van Gabriël (voor de vrienden 'Gaby') Verbeke plaats. Hij overleed thuis op 7 september 2019 op haast 82-jarige leeftijd. Tijdens zijn actieve loopbaan was Gaby achtereenvolgens leraar aan het Klein Seminarie van Roeselare en vervolgens aan het Sint-Amandscollege van Kortrijk.
Het meest bekend stond hij als geschiedschrijver van de Tweede Wereldoorlog. Hij schreef zowel over de collaboratie als over het verzet, en dat vanuit een onafhankelijke geest. Zijn bekendste boek was zonder twijfel zijn monografie over de Oostfrontvrijwilligers uit het arrondissement Roeselare-Tielt dat in 1995 verscheen, en op een ruim publiek kon rekenen. Steeds stond Gaby paraat om een behulpzame hand uit te reiken naar belangstellende historici. Zelf voerde ik een reeks aangename en verrijkende gesprekken met hem. Zijn enthousiasme voor een bepaald onderwerp werkte vaak aanstekelijk. Na zijn pensionering verbleef hij samen met zijn gastvrije echtgenote vaak maandenlang in hun huis in de Provence.
Aan Monique en de kinderen bied ik hierbij mijn innige deelneming aan.

Scheurkalender WOII

Normaal koop ik jaarlijks de degelijke en lezenswaardige scheurkalender uitgegeven door het tijdschrift Historisch Nieuwsblad. Voor 2020 is er alvast als extra een speciale editie voorzien. Namelijk een scheurkalender uitsluitend gewijd aan de Tweede Wereldoorlog. Veel aandacht wordt er besteed
aan de gebeurtenissen in Nederland maar daarnaast komt ook het oorlogsgebeuren buiten Nederland ruimschoots aan bod.
Ik weet nu niet of deze kalender eenmalig zal zijn, of de eerstkomende jaren herhaald zal worden. In elk geval stelde ik vast dat deze kalender, zoals hiernaast afgebeeld, haast uitverkocht is. Ik wilde dat toch wel even meedelen.

Censuur op IJzerwake

Mijn stand in de rode circustent

Zondag ll. nam ik nog eens deel aan IJzerwake; ditmaal ook met een eigen stand. Belevenissen en ontmoetingen alom. En daar bovenop die gruwelijke bloedhitte.
Vanuit mijn stand kon ik volop de schransende flaminganten etc. gadeslaan. Daar zag ik letterlijk het "erst das Fressen und dann die Moral" van Bertold Brecht in beeld gebracht. Helaas is de behoefte van de meeste flaminganten etc. naar geestelijk voedsel beduidend minder te noemen. Ja, Vlamingen zijn geen lezend volk en dat in tegenstelling tot onze Noorderburen en de Scandinaviërs.

De poster staat op de achtergrond

Tevens werd ik als standhouder in de vroege uren tot twee maal toe geconfronteerd met de 'veiligheidsdienst' van IJzerwake, die me vriendelijk maar dwingend vroeg de A3-poster van de cover van mijn boek over Hubert Borremans te verwijderen. Immers "VTM loopt rond met een ploeg en ze zouden dat SS-uniform wel eens in beeld kunnen brengen". Ik trachtte uit te leggen dat het hier om een Oostfrontvrijwilliger ging. Tot twee maal toe weigerde ik het portret te verwijderen. Een mogelijkheid tot gratis reclame laat je toch niet zo maar voorbijgaan. Onmiddellijke werd ik ook door enkele goede vrienden bijgesprongen. Incident gesloten. VTM nergens gezien in de grote tent, waar onder meer mijn stand opgesteld stond.
Toch geeft een en ander wel te bedenken van de tegenwoordige mentaliteit ook op IJzerwake, waar tot enkele jaren geleden de Oostfronters tot het vaste patrimonium behoorden en apart begroet werden. Tot wat de dwingelandij van het politiek correct-gedoe al niet leiden kan. Ook nu dus bij een organisatie als IJzerwake. De rest van de dag verliep in peis en vrede.

De zonen van Reimond Tollenaere

Tijdens de afgelopen dagen schreef ik een artikel over Reimond Tollenaere en zijn drie zonen (Jan, Piet en Bart). De jongens hebben hun vader nooit bewust gekend maar dat betekent niet dat ze over hun vader geen eigen opinie hebben/hadden. De bijdrage is bestemd voor een boek dat onder de voorlopige titel "Mijn papa was een nazi" dit jaar nog bij een Nederlandse uitgeverij zal verschijnen.
Inmiddels zucht intellectueel Vlaanderen onder een oeverloze discussie over het eventueel tot stand brengen van een geschiedeniscanon, en het plotse fenomeen van 'collaboratievlaggen'. De term alleen al zegt voldoende over het niveau van deze laatste discussie.