Louis Tobback orangist

"Ik heb waardering voor het land Nederland, maar dat heeft vooral historische redenen. Had ik in de jaren 1830 geleefd, ik was lid van de Orangistische beweging die akkoord ging met de scheiding van de Nederlanden. (...) Aansluiten bij Nederland of aansluiten bij Frankrijk, dat is in het Europa van vandaag flauwe kul. Maar ik ben van mening dat de revolutie van 1830 een grote stommiteit was. Dat was een revolutie van katholieken die schrik hadden om protestants te worden en van Franstaligen die schrik hadden om Nederlands te moeten spreken" (De Zondag, 1 mei 2013).

Horst Tappert bij de Waffen-SS

Horst Tappert (1923-2008) was het decennialange boegbeeld van de Duitse detectivereeks Derrick. Honderden afleveringen lang zaten miljoenen Duitse en niet-Duitse tv-kijkers geboeid naar hun tv-scherm te kijken, en volgden de belevenissen van de tv-commissaris die zich veelal in burgerlijke kringen afspeelden. De ZDF-serie liep van 1974 tot 1998 en kende 281 afleveringen, die in 102 landen op het kleine scherm getoond werden.
Recent historisch onderzoek wees uit dat Tappert vanaf maart 1943 deel uit maakte van het eerste pantsergrenadierregiment van de Waffen-SS Panzerdivision Totenkopf . Tijdens zijn leven had Tappert steeds beweerd dienst te hebben gedaan bij een medische eenheid van de Wehrmacht.

Leo Vindevogel en Anne Applebaum

Nu het werk aan hoofdstuk XVII van de steeds maar groeiende Leo Vindevogel-biografie achter de rug ligt, gun ik me een weekje rust. Volgende week lees ik het nieuwe boek van Anne Applebaum over de inlijving tussen 1944 en 1956 van de door het Rode Leger veroverde Oost-Europese landen bij het Sovjet-imperium van Stalin. Van mijn lectuurbevindingen maak ik dan een recensie voor een Antwerps blad.
Hoofdstuk XVII handelt over het schertsproces van Vindevogel voor het krijgshof en de pogingen die ondernomen werden om genade voor hem te krijgen. Alles faalde. Vindevogel moest en zou gefusilleerd worden. Zo wilde het nu eenmaal een bepaalde politieke kliek in Ronse en in Brussel.

Dertig jaar geleden: Hitlers dagboeken: een mislukt sensatieverhaal

Vanavond keek ik op ZDF naar de schitterende reportage Die Jahrhundertfälschung, de wel grootste mediasensatie van de 20ste eeuw. De onderhandelingen en de aankoop van de vermeende dagboeken van Adolf Hitler verliepen via Stern-redacteur Gerd Heinemann. In totaal was hiermee een bedrag van 9,34 miljoen Duitse mark gemoeid. Een Duitse mark is ongeveer een halve euro. Volgens de Stern-directie was Heinemann de meest geschikte man om te onderhandelen. Hij gold als een kenner van het Derde Rijk en had een relatie met de dochter van Hermann Göring. De directie en Heinemann leefden een tijdlang in de wolken. Stel je voor zij hadden de dagboeken van wijlen de Führer in handen. Hitler een man zoals u en ik. Een groot deel van de geschiedenis van het Derde Rijk zou moeten herschreven worden. Onvoorstelbaar en wat een geld zouden de rechten op de dagboeken en de vertalingen ervan opbrengen? De directie van het magazine Stern hoorde al de kassa vrolijk rinkelen. Het moet gezegd worden dat meestervervalser Kujau een geslepen vakman was. Als geen ander kon hij Hitlers moeilijke handschrift nabootsen. Menig grafoloog liep in zijn val.

Groot was evenwel de consternatie toen kort na de persconferentie van 25 april 1983 in Hamburg de meer dan twintig boekbanden als een vervalsing onthuld werden. Op de persconferentie zelf was het de Britse historicus David Irving die het lont in het kruidvat gestoken had. In opdracht van Bildzeitung had hij een kritisch onderzoek ingesteld. Hij uitte luidop zijn twijfels. De directie noch Heinemann hadden eraan gedacht om het papier in een laboratorium te laten onderzoeken. Met alle gevolgen vandien. Koppen rolden. Reputaties vielen aan diggelen en Stern zag zijn oplage naar een catastrofaal dieptepunt zakken. Tegenwoordig berusten de vervalsingen in een kluis van het redactiehuis, en zijn voor niemand toegankelijk. Zowel Heinemann, Kujau, Irving en vele andere betrokkenen kwamen in de uitzending aan bod.

Rommel in het Russisch

Sinds kort ligt het boek Infanterie greift an van Generalfeldmarschall Erwin Rommel of de Woestijnvos van het Afrikakorps in de Russische boekhandels (zie afbeelding). Het is opvallend hoeveel herinneringsboeken van Duitse generaals de laatste jaren in het Russisch vertaald werden. Voordien was dat al het geval met de herinneringen van de pantsergeneraal en uitvinder van de Blitzkrieg Heinz Guderian en deze van Erich von Manstein, de bedenker van het eerste Ardennenoffensief in 1940 en de veroveraar van de vesting Sebastopol op de Krim.

Eerder al werden de memoires en dagboeken van Josef Goebbels, Joachim von Ribbentrop en Albert Speer in het Russisch vertaald. Vermeldenswaardig is dat al deze boeken verkoopsuccessen in de boekhandel werden.

Vindevogel en Ortega y Gasset

Sinds gisteren ben ik begonnen met het schrijven van het zeventiende hoofdstuk van de Vindevogel-biografie. Het hoofdstuk zal handelen over zijn proces -als er al van een proces gesproken mag worden- voor het Gentse krijgshof, het genadeverzoek en de verwerping ervan door de entourage van prins-regent Karel en zijn executie. Het zullen eerder pijnlijke bladzijden om lezen worden. Zoveel onrechtvaardigheid.
Een paar dagen tevoren heb ik ook wat gelezen rond de Spaanse politieke filisoof José Ortega y Gasset, auteur van onder meer de Opstand der horden dat oorspronkelijk in 1930 in Spanje verscheen. Merkwaardig toch dat we niet beschikken over een recente, alles omvattende, biografie van hem. Wellicht heeft dat te maken met het feit dat Ortega door de politiek correcte weldenkenden in het verdomhoekje van het rechtsradicalisme gedumpt werd. Immers twee zonen van hem vochten tijdens de Spaanse Burgeroorlog aan de zijde van Franco.

Vindevogel en de Boerenoorlog

De afgelopen weken heb ik me zonder pauze toegelegd op het schrijven van hoofdstuk XVI van de Vindevogel-biografie-in-wording. Een omvangrijk hoofdstuk handelend over zijn proces voor de Gentse krijgsraad. Als het woord proces hier wel mag gebruikt worden. In feite was het een afrekening zonder meer met alles waarvoor hij sinds 1920 gestreden had. Opvallend hierbij is dat ook zijn vrienden -van je vrienden moet je het inderdaad hebben maar gelukkig waren er uitzonderingen- van de Christen Volksbond hem lieten vallen als een baksteen.

Vooraleer het werk aan het volgende hoofdstuk te beginnen, gun ik me enkele dagen rust. Dat doe ik met het lezen van het voortreffelijk boek De Boerenoorlog van Martin Bossenbroek en het kijken naar de driedelige ZDF-reeks Unsere Mütter, unsere Väter. Deze reeks start vanavond en op 18 en 20 maart volgen de overige afleveringen. Het is de eerste maal dat een Duitse regisseur (Nico Hofmann) zich aan een dergelijk thema waagt. Het weergeven van de Tweede Wereldoorlog vanuit Duits standpunt is een gebeurtenis zonder meer.
Eind volgende week begin ik dan met hoofdstuk XVII.