Vandaag publiceerde
De Standaard een lang interview met Lode Wils. Ook nu berijdt de 83-jarige katholieke belgicist -ooit trad hij in het midden van de jaren 1960 bij de gemeenteraadsverkiezingen in Kortrijk op als ACW-kandidaat maar raakte niet verkozen- zijn bekende paardje. "Het Vlaams-nationalisme blijft een product van de collaboratie", zoals de titel van het artikel luidt. Immers op de vraag "Bestonden er voor WOI geen anti-Belgische sentimenten?" antwoordt de Leuvense professor-emeritus: "Die sentimenten bestonden wel, bij individuele mensen. Maar een anti-Belgische beweging, met een eigen tijdschrift of maandblad, bestond er niet. Dat hebben de Duitsers veranderd."
Hoe komt het toch dat de eerbiedwaardige professor steevast vergeet dat er in 1914 een tijdschrift als
De Bestuurlijke Scheiding met mensen als Marcel Minnaert en Leo Picard bestond? Of wat niet in mijn kraam past, laat ik onvermeld. De hoofdbrok van het lezenswaardige interview handelt overigens over Bart de Wever.
Zopas het boek van Robert Grunert Der Europagedanke westeuropäischer faschistischer Bewegungen 1940-1945 (Paderborn, 2012) ontvangen. In deel acht van mijn Cahiers Staf de Clercq zal ik er een langere beschouwing aan wijden. Alvast dit: evenals als de Amerikaanse historicus Stanley Payne beschouwt de Duitse historicus Grunert het VNV niet als een faschistische beweging, wel als 'extreemrechts'. De NSB van Anton Mussert en Rex van Léon Degrelle, daarentegen, beschouwt Grunert wel als faschistische organisaties. Of de Belgische historici er oren zullen naar hebben? Ik hoop binnenkort de lectuur van het boek te kunnen aanvatten.Ik kijk ook uit naar recensies van het boek alhier. Wellicht ijdele hoop?
Vanmiddag bij de drukker mijn nieuwe leesfolder afgehaald; ditmaal gewijd aan de Duitse oorlogsfotograaf Paul Augustin, die in het voorjaar van 1943 aan het Oostfront sneuvelde. Begin volgend jaar zal ik de verspreiding ervan beginnen. Bij aankoop van een boek van mijn hand wordt hij gratis bijgeleverd, en dat zolang de voorraad strekt.