Steve Bannon

Voor de politiek correcte media is Steve Bannon, de strateeg achter de Amerikaanse president Donald Trump, de baarlijke duivel in mensengedaante. Hij is de Raspoetin van het Witte Huis, menen ze. Met dat verschil dat Bannon geen vrouwengek is zoals de Siberische boer-gebedsgenezer dat wel was. Ik hoop binnen afzienbare tijd een biografisch opstel over de meer dan interessante rechtse intellectueel die Steve Bannon is, te kunnen schrijven. Een biografie over hem bestaat momenteel nog niet. Daar zal binnenkort wel verandering in komen. Time wijdde alvast een omslagverhaal aan hem (nummer van 13 februari 2017).

Hitlerjeugd Vlaanderen

Zopas bezorgde mijn drukker me de eerste exemplaren van mijn nieuwste boek Tijl: beknopte historiek van de Hitlerjeugd Vlaanderen. Het is het eerste boek dat gewijd is aan de geschiedenis van de
 Hitlerjeugd Vlaanderen (1943/1944) of de Hitlerjugend Flandern. Ik zorgde voor een mooie uitgave in vierkleurendruk, en kon rekenen op een reeks unieke foto's die nog niet eerder gepubliceerd werden. Een goede vriend van me stelde ze ter beschikking.
In de tweede helft van maart verzorg ik een nieuwe mailing waarin het boekje te koop zal aangeboden worden. Intekenprijs: 14€ + verzendingskosten. Intussen schrijf ik het laatste hoofdstuk van mijn volgende boek Arnswalde: zwanenzang van 'Langemarck' en 'Nederland' aan het Oostfront, februari 1945.

Unternehmen Seelöwe: nieuwe stelling

De Amerikaanse legerofficier en militair historicus, gespecialiseerd in Duitse operaties, Robert Forczyk neemt in zijn nieuwe boek We march against England: Operation Sea Lion, 1940-41 (2016) een opmerkelijk standpunt in. Indien de Duitsers in de zomer van 1940 hun Unternehmen Seelöwe (Zeeleeuw) daadwerkelijk tot uitvoering hadden gebracht, dan hadden ze Engeland zonder veel tegenstand te ontmoeten kunnen veroveren. Eind augustus waren ze heer en meester boven het luchtruim van Zuid-Engeland. Met hun U-Boote hadden ze de Navy op veilige afstand kunnen houden. Eenmaal geland, hadden de Duitse divisies makkelijk kunnen afrekenen met de slecht opgeleide en bewapende Britse eenheden. Na Duinkerke lag het Britse landleger immers op apegapen, en waren het vooral oudere reservisten die de dienst uitmaakten. Een aantal Duitse generaals popelden van verlangen om de Britten in hun eigen land in het zand te doen bijten. Het oversteken van Het Kanaal vergeleken ze met het oversteken van een brede rivier.
Waarom luisterde Hitler niet naar zijn generaals en bleef hij aarzelen? Volgens Forczyk schrok de Führer voor het risico terug en hoopte hij tot op het laatst dat alleen al het dreigement van een invasie de Britten naar de onderhandelingstafel zou brengen.

Eric Defoort en Reimond Tollenaere

Foto Wevako

Hierbij nog een herinnering aan Eric Defoort. Op zaterdag, 19 oktober 1996 werd in Roeselare mijn boek over Reimond Tollenaere voorgesteld. Al maanden eerder had Eric toegezegd om mijn biografie aan den volke voor te stellen. Op de avond voor de voorstelling, 18 oktober dus, kreeg ik echter een telefoon van hem dat hij die voorstelling liever niet deed. Als progressief flamingant vreesde hij voor de aanwezigheid van een aantal mensen van het Vlaams Blok. Hij had schrik dat ze hem te lijf zouden gaan als hij bepaalde uitspraken over Tollenaere zou doen. Ik sprak toen meer dan een uur op hem in en verzekerde dat hem niets zou geschieden. Zo wist ik hem enigszins gerust te stellen. Uiteraard was ik ook in lichte paniek bij de gedachte om enkele uren voor de voorstelling nog een vervanger voor hem te moeten zoeken. Een bijna onmogelijke opgave. Nadien belde ik nog met mijn goede vriend Carlos van Louwe. Gezien zijn goede contacten zorgde hij ervoor dat twee rijkswachters in burger de voorstelling bijwoonden.
De voorstelling zelf verliep zonder problemen. Wel was er wat gemopper toen Defoort Tollenaere als een 'fascist' omschreef. Meer dan vierhonderd mensen woonden de voorstelling bij. Burgemeester Denijs diende extra vaten Rodenbach te laten aanrukken om eenieder te laven. Op de foto zijn Eric en mevrouw Hilda Tollenaere-Saeys in gesprek met elkaar.

Eric Defoort is niet meer

Dit weekeinde overleed historicus-bibliothecaris (later politicus) Eric Defoort. Ik bewaar heel wat persoonlijke herinneringen aan hem. Ik leerde hem kennen als student geschiedenis (1977/1978) aan de Kulak in Kortrijk toen hij er bibliothecaris was. Met hem, een onverbeterlijk kettingroker, voerde ik enkele gesprekken. Hij was op dat ogenblik bezeten door Joris van Severen over wie hij later een biografisch essay wenste te schrijven. Het is er nooit van gekomen. Van Severen had hij via Charles Maurras, over wie zijn schitterend doctoraal proefschrift handelde, leren kennen. Zijn proefschrift over de leider van de Action Française was in 1978 in boekvorm verschenen. Tevens zijn meest omvangrijke boek. Later vatte hij geen boekprojecten van langere adem meer aan. Om de twee à drie jaar diende Eric, ongedurig als hij was, een ander project om handen te hebben. Daarvoor zette hij zich dan ook ten volle in. Kenmerkend was zijn nogal barokke taalgebruik.
Nadien leerde ik hem in 1980/1981 toen hij 'huisbewaarder' van Huize Robrecht van Kassel in Komen was, beter kennen. Eric zat op dat ogenblik volop in de scheidingsprocedure van zijn eerste huwelijk en had een voorlopig onderkomen nodig. Nadien vonden J.-P. Dewijngaert en ik in zijn kamers twee volle kartons met archivalia over abbé Jean-Marie Gantois terug. Hij had toen het plan om een omvangrijke biografie over de Frans-Vlaamse voorman te schrijven. Buiten enkele artikels in het jaarboek De Franse Nederlanden en een paar Kulak-papers is ook dat opzet op sterk water geplaatst geworden. De kartons bezorgden we terug aan de Kulak. Inmiddels is het nog steeds wachten op een historische Gantois-biografie.
Later ontmoette ik nog talloze malen Eric Defoort op boekvoorstellingen, colloquia, lezingen, op de trein... Telkens voerden we een kort gesprek. Later toen hij in de politiek stapte, verslapten de contacten.
Hij was wat je noemt een francofiele flamingant die zonder meer hele passages van bepaalde Franse auteurs (zoals Pierre Drieu la Rochelle) uit het hooft kon citeren. Zonder meer een bijzondere persoonlijkheid.

Peter van Straaten overleden

Gisteravond vernam ik dat de door mij op handen gedragen tekenaar Peter van Straaten op 81-jarige leeftijd op 8 december overleed. Zijn scheurkalenders maakten al sinds een paar decennia deel uit van ons dagelijks leven. Hij was immers het meest bekend met zijn niet-actuele tekeningen van het dagelijks leven. Zijn weekagenda's, met telkens een selectie van zijn beste tekeningen, deden al jarenlang dienst voor mijn planningen. Ik bewaar ze als een kostbaar goed. In 1958 debuteerde Peter van Straaten als tekenaar van de Nederlandse krant Het Parool. Bij ons werkte hij jarenlang mee aan het mediablad Humo. Zijn heengaan laat een grote leemte na in de cartoonwereld.

Tien jaar NSB, 1931-1941

Naar aanleiding van de tiende verjaardag van de Nederlandse Nationaal Socialistische Beweging van Anton Mussert verscheen in de zomer van 1942 het voor die tijd fraai uitgegeven gedenkboek, op groot formaat, Voor volk en vaderland. Ik bezat al een exemplaar van de tweede uitgebreide druk van februari 1943 met stofomslag. Thans kon ik de hand leggen op de veel zeldzamere Oostfronteditie met stofomslag van het boekwerk. Het boekje meet 15 x 10,5 cm en werd in 1943 en 1944 aan alle Nederlandse NSB-Oostfrontvrijwilligers meegegeven. Alvast een heel leuke aanwinst voor mijn bibliotheek.
De illustraties hierbij tonen het boekje met (links) en zonder stofomslag (rechts).