Zaterdag ll. op 19 augustus overleed de Leidse historicus Henk Wesseling in zijn woonplaats Oegstgeest. Hij was een getalenteerd schrijver die er op schijnbaar achteloze wijze in slaagde complexe onderwerpen helder voor het voetlicht te plaatsen. Als historicus -"maar geen beroepshistoricus", liet hij weten- oordeelde hij liever niet. Eruditie en ironie vormden een vast bestanddeel van zijn oeuvre.
De jonge Wesseling specialiseerde zich in de geschiedenis van Frankrijk. Zijn proefschrift wijdde hij aan de Franse opvattingen over leger en oorlog aan de vooravond van de Eerste Wereldoorlog. Als boek werd het met lof ontvangen. Later publiceerde hij nog menig boek over Frankrijk. Zijn in 2012 verschenen biografie van Charles de Gaulle (De man die nee zei) deed het heel goed in de boekhandel. Zijn laatste boek dat in juni van dit jaar verscheen was de essaybundel Daverende dingen dezer dagen dat ik voor Doorbraak.be besprak.
De Leidse professor citeerde graag de Zwitserse cultuurhistoricus Jacob Burckhardt die zei: "Op het gevaar af door de wereld der pedanten als onwetenschappelijk te worden beschouwd, ben ik vast besloten leesbaar te schrijven". Zelf leerde ik Henk Wesseling kennen in de jaren 1990 toen hij als columnist meewerkte aan NRC-Handelsblad. Ik stak er heel wat van op.
Een grote meneer is heengegaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten