Over antifascisten

"Het is en blijft een raadsel hoe zelfverklaarde antifascisten de democratie denken te verdedigen tegen radicaal-rechtse dictators als Poetin, Trump of Orban. Ze zien het gevaar, maar er mag geen euro extra naar het leger. Als het even kan moet er zelfs nog meer bezuinigd worden, terwijl alles wat naar wapenindustrie riekt taboe blijft.

Hoe ze Poetin dan wel willen stoppen? Geen idee. Het is naïef om te geloven dat hij net zo'n fan is van de drie d's -dialoog, de-escalatie, diplomatie- als de vredesbeweging. En voor een heroïsche, door het volk gedragen partizanenstrijd à la Joegoslavië in de Tweede Wereldoorlog ontbreekt het in Nederland toch echt aan hoge bergen en diepe bossen". (De Groene Amsterdammer, 3 juli 2025)

'Turnvater' Friedrich Jahn wordt slachtoffer van woke in Berlijn

Nog steeds worden in Duitsland historische standbeelden en straatnamen het slachtoffer van de krankzinnige razernij van woke. Deze hondsdolle beeldstormers van de linkse scène kunnen gewoon hun gang gaan. Gelukkig zijn er de gewone burgers die bij volksraadplegingen hun ongenoegen laten blijken. Wanneer ze geraadpleegd worden, stemmen doorgaans drie vierde van hen tegen de naamsveranderingen. 

In het Berlijnse district Neukölln staat al sinds 1872 een standbeeld van Friedrich Jahn (1778-1852). Het monument staat op de Hasenheide, waar Jahn op 13 november 1810 de Bond ter bevrijding en eenmaking van Duitsland oprichtte. In die tijd zuchtten grote delen van het land onder de knoet van de Franse bezetter.

Het monument op de Hasenheide

Pruisen was verslagen en sommige Duitse staten heulden met Napoleon Bonaparte. Jahn was niet de enige Duitse intellectueel die in het verzet stond tegen de Franse dwingeland. Onder meer was daar ook Johann Gottlieb Fichte met zijn Drei Reden an die deutsche Nation (1808). Tal van tegenstanders stonden aan de vooravond van de Befreiungskriege paraat om de Fransen uit Duitsland te verjagen. Midden oktober 1813 werd deze droom bewaarheid toen een coalitie van Pruisen, Oostenrijk en Rusland in de slag van Leipzig Bonaparte en zijn collaborateurs een zware nederlaag toedienden, en hij halsoverkop naar Parijs vluchtte. 

Tijdens die jaren ondernam Jahn met zijn leerlingen uitgebreide wandelingen in de omgeving van Berlijn. In zijn geest rijpte het idee van een turnbeweging. Hij gebruikte het woord turnen als alternatief voor het niet-Duitse woord 'gymnastiek'. Tegelijkertijd bracht hij zijn jonge turners de liefde voor de Duitse natie bij, en staalde hij hen voor de strijd tegen de vijanden van de vrijheid. Dat waren niet alleen de Fransen maar ook die Duitse vorsten die zich tegen de eenmaking van het Duitse vaderland verzetten. Friedrich Jahn was een overtuigd Duits nationalist en kreeg de erenaam Turnvater. Hij kwam op voor gelijke burgerrechten, nationaal onderwijs ook voor kinderen uit de lagere standen.

In 1872 werd zijn bronzen standbeeld op de Hasenheide plechtig door de Deutsche Turnerschaft ingewijd. De vraag is voor hoelang nog. De wokers willen het liever vandaag dan morgen verwijderen.

Heinrich von Treitschkestrasse in Berlijn verboden

Zopas heeft het linkse stadsbestuur, met steun van de christendemocraten (CDU), van Berlijn beslist dat de Heinrich von Treitschkestrasse in het stadsdistrict van Steglitz afgeschaft wordt. Opvallend hierbij is dat de CDU zich jarenlang verzette tegen de naamsverandering. Voortaan zal de straat de naam dragen van Betty Katz. Zij was een joodse lerares uit Steglitz die zich specialiseerde in het onderwijzen van blinden en doofstommen, en overleed in 1944 in een concentratiekamp.

Heinrich von Treitschke (1834-1896) behoorde in de 19de eeuw tot een van de meest beroemde en getalenteerde Duitse historici en professoren. Hij is onder meer de schrijver van het vijfdelige standaardwerk Deutsche Geschichte. Als historicus en publicist engageerde Treitschke zich ook op politiek terrein en ijverde voor een doorgedreven Duits nationalisme. De geschiedschrijving moest volgens hem ten dienste staan van een politiek idee. In zijn geval was dat de Pruisische staatsidee. Daarnaast gold hij ook als een antisemiet. Hij is vooral de auteur van die ene zin die hem nu de das heeft omgedaan: "Die Juden sinds unser Unglück". Bijna honderddertig jaar na zijn dood zorgde die uitspraak vandaag voor het letterlijk verdwijnen van Treitschke uit het Duitse straatbeeld. Overigens bevonden er zich heel wat joden in zijn vriendenkring. Zijn uitspraak gold vooral de toenemende inwijking van de zogenaamde 'Ostjuden' uit het toenmalige tsaristische Rusland, waar ze vervolgd werden. Andere antisemieten zoals Karl Marx en Friedrich Engels verdwijnen in Duitsland vooralsnog niet uit het straatbeeld.

Malcolm Muggeridge, de vader van het woord 'Holodomor'

Met Holodomor wordt bedoeld de door Stalin georganiseerde politieke hongersnood in de toenmalige Sovjet-republiek Oekraïne. In het begin van de jaren 1930 crepeerden hierbij tussen 2,4 en 7,5 miljoen inwoners. Zowat het grootste deel van alle Oekraïense boeren, de koelakken, die enkele kippen, varkens of koeien bezaten, werd geliquideerd. Zij die overbleven werden ofwel naar de werkkampen van de Goelag-archipel in Siberië gedeporteerd, ofwel onder dwang tewerkgesteld in kolchozen. 

Deze genocide staat thans bekend onder de naam Holodomor. Het woord werd voor het eerst gebezigd door de Britse journalist Malcolm Muggeridge (1903-1990). Als overtuigd communist en correspondent van de Manchester Guardian vertrok hij met zijn vrouw in 1932 naar Moskou. Hij mocht als journalist en geloofsgenoot vrij in het land rondreizen. Zo reisde hij ook door de Oekraïne. Wat Muggeridge daar zag en vernam, maakte van hem een overtuigd anticommunist. Tijdens latere reizen doorheen de Kaukasus zag hij dezelfde vreselijke taferelen. Mensen stierven de hongerdood op straat en niemand zag naar hen op. Hen helpen zou onmiddellijke arrestatie tot gevolg hebben.

De artikels die hij schreef voor de krant, onder meer over de Holodomor, werden met de diplomatieke post verzonden en dus niet gecensureerd. Daar zorgde de redactie van de Manchester voor. Muggeridges stukken werden flink ingekort, en onder pseudoniem gepubliceerd. Vooral wilde de hoofdredactie het Kremlin niet voor het hoofd stoten. In Moskou voltooide hij ook een roman Picture Palace over zijn reiservaringen en belevenissen. Het boek verscheen in 1933 maar werd door zijn uitgever niet verspreid. De auteur ontving geen penny voor zijn boek.

Teleurgesteld in de Britse journalistiek begon Muggeridge romans te schrijven. In 1934 publiceerde hij Winter in Moskou, dat ook in het Nederlands verscheen. Hij beschrijft hierin wat er onder de socialistische utopie schuil ging, en hekelde de onkritische en
slaafse kijk van westerse journalisten op het Sovjet-regime. Later bekeerde hij zich tot het katholicisme en werd hij een gevierd auteur en satiricus. 

De eenzame non-conformist Mia Doornaert

 In het woke-bos van opiniemakers van de poco-krant bij uitstek De Standaard is Mia Doornaert een eenzame non-conformistische dwarsligger. Neem nu haar laatste opiniestuk handelend over voetbal, de corrupte Fifa-leiding, moslims en hun haat tegen de boekdrukkunst, Margaret Thatcher en de Europese Commissie verschenen op 1 december ll. Het slot kan ik u, lezer, niet onthouden. Zoals ik zijn er wellicht heel wat lezers die geen abonnement meer hebben op deze woke-krant bij uitstek. Ik lees de stukken van Mia Doornaert in het rusthuis waar mijn schoonmoeder verblijft. Ik citeer het slot van haar column:

"Je kunt je afvragen of Vladimir Poetin zijn aanval in Oekraïne zou hebben aangedurfd als er in de Europese Unie een paar leiders met de ruggengraat van Thatcher waren geweest, als de EU-landen het vredesdivident niet hadden opgesoupeerd in de plaats van te investeren in een geloofwaardige defensie. Het is nutteloze speculatie. Maar het is een droeve vaststelling dat Infantino [Fifa-baas] met zijn emotioneel gebral wel de zeitgeist weergaf van een uitgeleefd Europa, dat zo lang, gemakshalve, aan een tandeloze soft power vasthield, dat vandaag niet door drive en harde wil beheerst wordt, maar door een tomeloze excuuscultuur. Zeker, van voetballers en hun vertegenwoordigers wordt verwacht dat ze met hun voetbal en hun toernooien honderden miljoenen mensen wereldwijd verblijden, niet dat ze serieuze boeken over geschiedenis lezen. Maar laat ze dan alstublieft bij hun leest blijven, bij wat ze kennen en kunnen - voetbal".

Frantz van Dorpe gebundeld

 Zopas verschenen de referaten ('acta') van het colloquium gewijd aan Frantz van Dorpe in boekvorm onder de titel Frantz van Dorpe (1906-1990): ondernemer, politicus en zo veel meer. Samensteller van het verzorgd uitgegeven boek (verkrijgbaar bij het ADVN in Antwerpen)  is Frank Judo, historicus en advocaat. Het colloquium vond vorig jaar op 12 juni 2021 plaats in Sint-Niklaas. Van Dorpe militeerde in het Verdinaso, trad na de oorlog toe tot de CVP en bracht het onder meer tot burgemeester van Sint-Niklaas. Door omstandigheden werd het referaat van Dieter Vandenbroucke, die momenteel werkt aan een omstandige biografie van Joris van Severen -volgend voorjaar te verschijnen bij uitgeverij De Bezige Bij-, niet opgenomen. Zijn bijdrage zal binnenkort verschijnen in het tijdschrift Wetenschappelijke Tijdingen. 

Over nitwits en negativisten

 Enige weken geleden verscheen er een speciaal nummer van het tijdschrift Newsweek Vlaanderen gewijd aan het vijftigjarig bestaan van het Vlaamse parlement. Het is een verzorgd en kleurrijk uitgebracht nummer. Voor zover niets aan de hand. Toch was deze speciale editie aanleiding tot een heleboel heibel vanwege een resem moderne Vlaamse historici, waarvan de meeste geen kaas gegeten hebben van de geschiedenis van de Vlaamse Beweging, laat staan van het Vlaams-nationalisme. Zij wilden enkel provoceren. Vooral de commentaren van 'dagbladhistoricus' Marc Reynebeau en de ULB-docent Peter Lagrou, kleinzoon van de gewezen seminarist en Vlaamse SS-leider René Lagrou vielen hierbij in het oog.

Beide heren behoren tot het soort figuren die al braakneigingen krijgen bij het horen alleen al van de woorden 'Vlaams', 'Vlaanderen', 'Vlaams-nationalisme' of Vlaamse Beweging in het algemeen. Het zijn pure negativisten. Zij willen alles wat betrekking heeft op Vlaanderen, de Vlaamse Beweging zoveel mogelijk schade berokkenen. Hoeven we ons ook maar iets aan te trekken van de mening van beide heerschappen? Hoegenaamd niet. Zij kregen immers al kansen genoeg. Binnenkort vertrekt Reynebeau sowieso met pensioen, en Lagrou jr. heeft de kans gemist om ook maar enig werk van nut, nl. een betrouwbare en informatieve biografie van zijn grootvader, te schrijven.

Het is tegenwoordig opvallend dat een aantal poco-historici er tegenwoordig een gewoonte van maken om alles wat betrekking heeft tot de Vlaamse Beweging zoveel mogelijk schade te berokkenen. Zij krijgen hierbij volop de steun van de media. Vlaamse Bewegers staan tegenover deze tendens nagenoeg machteloos wegens gebrek aan eigen media (met uitzondering dan van Doorbraak.be).

Overigens was heel de hetze rond de brochure 50 Jaar... niets meer of minder dan een storm in een glas water. Toch is het voldoende om er een aparte paragraaf aan te wijden in mijn biografie over Staf de Clercq in wording.

Haatprediker

Het woord 'haatprediker' sloeg oorspronkelijk op extreme moslims en imans die haat predikten en nog altijd prediken tegen het Westen, de westerse beschaving en het katholicisme. Na verloop van tijd werd het woord hier te lande misbruikt door linkse activisten en dito media.
Een mooi voorbeeld hiervan is het opiniestuk dat de gewezen BRT-journalist Marc van de Looverbosch gisteren in de krant De Standaard publiceerde. Hij heeft het daar over "En het waren geen goedgelovige pastoors die opriepen om aan het oostfront te gaan vechten tegen het goddeloze bolsjewisme. Het waren haatpredikers". Het staat daar 'haatpredikers'. Ja, goed maar tegen wie? Zeker, zij predikten haat tegen het communisme. Wat is daar nu verkeerd aan, tenzij Marc van de Looverbosch een aanhanger van het communisme is? Zowat de hele toenmalige katholieke kerk predikte haat tegen het communisme. "Rome of Moskou" luidde de boodschap. Vlaams-nationale priesters als Jozef van Opdenbosch, Cyriel Verschaeve, de paters Callewaert en Stracke, Modest van Assche... deden dat. Zoals heel wat moslims thans haat prediken tegen het Westen, predikten katholieke en andere priesters toen haat tegen het communisme.
Anti-Vlamingen misbruiken vandaag maar al te graag het woord om hun haat en afkeer tegen de Vlaamse Beweging en het Vlaams-nationalisme te spuien. Daarom hanteren ze het woord 'haatpredikanten' als ze het over Vlaamsgezinde priesters hebben. Vandaar dan ook het 'haatartikel' van Marc van de Looverbosch tegen 11 juli.

Woke

De opinieschrijfster en journaliste Mia Doornaert is een van de belangrijkste intellectuelen in Vlaanderen. Samen met Rik van Cauwelaert behoort ze tot mijn absolute favorieten.
Onder de titel Generatie watjes schreef ze haar wekelijkse donderdag-column in De Standaard (5 maart). Tussen haakjes denk ik dat deze krant een dergelijke column door iemand anders geschreven zonder veel omhaal zou weigeren. Omwille van de omzet (kassa, kassa) kan De Standaard Doornaerts opiniestukken echter niet weigeren. Ik ken toch wel wat mensen die de krant op donderdag speciaal kopen omwille van haar column. Daarnaast is er uiteraard ook haar decennialange redactionele medewerking aan de krant geweest.
Haar laatste artikel is tevens een bijzonder werkstuk. Het is een afrekening met de politiek correcte domheid, dat nu de hippe naam van 'woke' kreeg. Ik breng hieronder enkele citaten uit het betreffende stuk om haar mening weer te geven. Daarbij is zij helemaal geen roepende in de woestijn.
"De BBC zal romans herschrijven om te verhullen dat Engeland ooit 'wit' was. Het is al erg genoeg dat de jonge generaties steeds minder lezen, dat ze geen behoorlijk geschiedenisonderwijs meer krijgen. Voor zover ze ooit nog eens een meesterwerk 'van voor hun tijd' onder ogen krijgen, moet daar eerst politiek correct mee gerotzooid worden".
"Jongeren die nu aan de weg timmeren, willen niet, zoals in mei '68, 'verbieden te verbieden', maar zo veel mogelijk mensen de mond snoeren. Omdat ze veel te weinig kennis en cultuur meekregen, kunnen ze niet meer reageren met argumenten".
"Want wie fout denkt, wordt vervloekt. Ook in de mobilisatie voor het klimaat, op zich prijzenswaardig, is er een fanatiek simplisme, zoals belichaamd door Greta Thunberg".
Daarnaast breekt Mia Doornaert een lans voor de militant atheïstische Franse schrijfster Caroline Fourest, bekend door haar keiharde islamkritiek, die deze maand onder de titel Génération offensée een pittig pamflet liet verschijnen waarin ze de onverdraagzaamheid van de woke-dictatuur aanklaagt. Hopelijk wordt het boek ook in het Nederlands vertaald.

Wijlen Cyriel Verschaevestraat in Kortrijk

Op initiatief van de CD&V werd gisteravond door de Kortrijkse gemeenteraad beslist de Cyriel Verschaevestraat in Marke, een deelgemeente van Kortrijk, af te schaffen. De beslissing werd ook goedgekeurd door de huidige stadscoalitie (Open VLD, Spa en N-VA). Merkwaardig is toch dat de straatnaam er in de jaren 1970 kwam door toedoen van de CD&V, die toen nog onder de naam CVP de politieke meerderheid in Kortrijk vormde. Diezelfde partij nam nu de leiding om ze af te schaffen. Een eerste poging daartoe, enkele jaren geleden, botste toen op het verzet van de bewoners van de Verschaevestraat. Thans werden de buurtbewoners niet meer om hun mening gevraagd.

De Cyriel Verschaeve-straat in Marke (foto FDK)

Zo heeft Kortrijk toegegeven aan plat opportunisme en eenzijdig historisch onderzoek. Als ze in de zogenaamde Groeningestad nu consequent willen zijn dan moeten ze ook de Willem Putmanstraat, de Stijn Streuvelslaan en de Jozef Decoenewandeling afschaffen. Immers allen hebben ze zich tijdens de bezetting aan collaboratie schuldig gemaakt.
Terzelfdertijd wordt naast de Verschaevestraat ook de Leopold II-laan geliquideerd. Het Nelson Mandelaplein blijft echter bestaan. Nochtans gaat het hier om een veroordeelde terrorist. Ja, plat opportunisme...

Censuur op IJzerwake

Mijn stand in de rode circustent

Zondag ll. nam ik nog eens deel aan IJzerwake; ditmaal ook met een eigen stand. Belevenissen en ontmoetingen alom. En daar bovenop die gruwelijke bloedhitte.
Vanuit mijn stand kon ik volop de schransende flaminganten etc. gadeslaan. Daar zag ik letterlijk het "erst das Fressen und dann die Moral" van Bertold Brecht in beeld gebracht. Helaas is de behoefte van de meeste flaminganten etc. naar geestelijk voedsel beduidend minder te noemen. Ja, Vlamingen zijn geen lezend volk en dat in tegenstelling tot onze Noorderburen en de Scandinaviërs.

De poster staat op de achtergrond

Tevens werd ik als standhouder in de vroege uren tot twee maal toe geconfronteerd met de 'veiligheidsdienst' van IJzerwake, die me vriendelijk maar dwingend vroeg de A3-poster van de cover van mijn boek over Hubert Borremans te verwijderen. Immers "VTM loopt rond met een ploeg en ze zouden dat SS-uniform wel eens in beeld kunnen brengen". Ik trachtte uit te leggen dat het hier om een Oostfrontvrijwilliger ging. Tot twee maal toe weigerde ik het portret te verwijderen. Een mogelijkheid tot gratis reclame laat je toch niet zo maar voorbijgaan. Onmiddellijke werd ik ook door enkele goede vrienden bijgesprongen. Incident gesloten. VTM nergens gezien in de grote tent, waar onder meer mijn stand opgesteld stond.
Toch geeft een en ander wel te bedenken van de tegenwoordige mentaliteit ook op IJzerwake, waar tot enkele jaren geleden de Oostfronters tot het vaste patrimonium behoorden en apart begroet werden. Tot wat de dwingelandij van het politiek correct-gedoe al niet leiden kan. Ook nu dus bij een organisatie als IJzerwake. De rest van de dag verliep in peis en vrede.