Nieuwsbrief Staf de Clercq, aflevering 3

Na de inhuldiging van het naambordje aan de overblijfselen van het praalgraf van Staf de Clercq werkte ik de volgende zondag gewoon verder aan het nakijken van de derde en laatste drukproeven. Deze zijn thans achter de rug. Ook de onderschriften bij de 112 fotopagina's hebben hun goed voor druk gekregen. Het omvangrijke register is eveneens klaar voor de drukker.

(Archief Johan Sirjacobs)

De speciale folder (een A4-drieluik) is op punt gesteld om naar de drukker verzonden te worden. Het is een uitgesproken mooi verzorgde folder geworden. Tevens de meest omvangrijke die naar de kandidaat-belangstellenden zal verzonden worden. Nu volgen nog enkele controles vooraleer alles naar de drukker vertrekt. Mijn bijzondere dank aan Johan Sirjacobs om dit uniek toegangskaartje van de laatste landdag op de Kesterheide ter beschikking te willen stellen.

Schande!

Einde maart werden bij opgravingen aan het Vandenpeerenboomplein in Ieper restanten van een dikke stenen muur ontdekt. Volgens archeologen zou de blootgelegde site een onderdeel zijn van een 12de eeuwse grafelijke burcht. Terecht werd gesproken van een unieke vondst. 

Tal van Ieperlingen hoopten dat de stad en de Vlaamse overheid de site zouden aankopen en tentoonstellen. De voorziene Carrefour-supermarkt werd als overbodig beschouwd. Er zijn er al een aantal in de stad te vinden. Maar eilaas bij een recent bezoek van de bevoegde minister Weyts liet deze weten dat hij geen geld (10 miljoen euro) had om de site te kopen. Het budget Onroerend Erfgoed is te beperkt. Schande over deze minister en de Vlaamse regering. Geld voor allerhande festivals en sportevenementen is er in overvloed maar voor de restanten van een Vlaamse burcht uit de 11de-12de eeuw heeft men geen budget. Kon men dat geld dan bijvoorbeeld niet aftrekken van het tegenwoordig enorme defensiebudget. Bijvoorbeeld door wat minder Franse gevechtswagens te kopen. 

Zodoende is een unieke kans verkeken en zal de archeologische site voor eeuwig en altijd weer onder de grond verdwijnen. Hierbij kan men enkel maar het hoofd schudden bij zoveel kortzichtigheid.

Voorstelling boek Jef François

 Vrijdagavond, 29 november vond in Zaal Trapsoet in Sint-Niklaas de voorstelling plaats van mijn boek Met Jef François aan het Oostfront. Het Ruslanddagboek van een officier van het Vlaams Legioen.

Er waren ruim 105 aanwezigen. Eenieder was tevreden en het was haast middernacht toen de laatste aanwezigen huiswaarts keerden met een boek. Hierbij vindt u enkele impressies in beeld. Met dank aan FDK en KDR.

Huldeschrift Wils 95

Zopas verscheen het eerste nummer van de jaargang 2024 van het tijdschrift Wetenschappelijke Tijdingen. Het nummer is geheel gewijd aan leven en werk van de gewezen Leuvense hoogleraar Lode Wils die 95 jaar geworden is. We mogen gerust gewag maken van een "Huldeschrift Wils 95". Het speciale nummer telt immers meer dan 200 bladzijden en is verzorgd uitgebracht met tal van illustraties.

Zoals dat hoort in een feestnummer wordt de gehuldigde, hier Lode Wils, met veel toeters en bellen toegejuicht. Hoofdredacteur Bruno de Wever noemt hem zelfs de "zonder enige twijfel belangrijkste en meest invloedrijke historicus over de geschiedenis van de Vlaamse Beweging". In hun bijdragen bevestigen acolieten als Louis Vos, Lieve Gevers, Antoon Vrints en anderen dat beeld. Nu op zijn minst vind ik dat historici als Hendrik Jozef Elias en Karel van Isacker evenveel lof verdienen. Andere artikels zijn onder meer van de hand van Nico van Campenhout, Jos Verdoodt, Luc Vandeweyer en Chantal Kesteloot, die er zelfs in slaagt een Franstalig artikel in het Tijdschrift over de Geschiedenis van de Vlaamse Beweging gepubliceerd te krijgen. Niet voor niets pleit medewerker Vrints voor een betere kennis van de tweede landstaal "om de 'bondstrouw' in België te herwaarderen". Iedereen zijn gedacht, zullen we maar zeggen.

Zelf had ik diverse ontmoetingen met Lode Wils en eenmaal heb ik hem uitvoerig geïnterviewd (Tekos, 1995, nr.76, p. 21-28). Ik leerde hem kennen als een fair man die voor eenieder tijd vrij maakte om over boeken en geschiedenis te spreken. Zijn meningen stak hij nooit onder stoelen of banken. Zo hoor ik hem nog zeggen, als slot van een van zijn toespraken in een aula in Leuven: "Als ooit Bart de Wever aan de macht komt dan krijgen we hier Joegoslavische toestanden" (vrij geciteerd). 

Als je met Wils sprak over Vlaams-nationalisme of afvallige katholieken dat wist je bij voorbaat, dat je niet op zijn goedkeuring hoefde te rekenen. Enkel België en de katholieke partij vonden in zijn ogen genade. Dat mocht ik ondervinden toen ik mijn biografieën over Hendrik Jozef Elias en Leo Vindevogel, respectievelijk in 2005 en 2013 publiceerde. Ze werden door professor Wils uitvoerig in WT besproken. Ik mocht rekenen op zijn waardering voor het vele werk maar beide boeken vonden geen genade in zijn ogen. Ik schreef/schrijf nu eenmaal over figuren die in zijn visie geen plaats kregen. Wat niet wegneemt dat ik steeds met veel interesse zijn boeken en artikels las, al viel hij de laatste tijd nogal eens in herhaling. Iedere ontmoeting met hem was een festijn voor de geest met al of niet een sarcastisch intermezzo. 

Het feestnummer bevat uiteraard ook heel wat lezenswaardige passages die de huidige tijdsgeest zullen overleven, en stof zullen bieden voor zijn latere biografie.

In memoriam Staf de Clercq, 1942-2022

Morgen zal het tachtig jaar geleden zijn dat de taalgrensactivist, vakbondsman, Fronter en de stichter-leider van het Vlaamsch Nationaal Verbond Staf de Clercq op donderdag, 22 oktober 1942 in Gent overleed. Hij stierf aan de gevolgen van een al lang aanslepende hartkwaal. Thans kunnen we daar ook aan toevoegen dat de stress hem teveel werd. De gevolgen van zijn vergaande collaboratie en de blijvende tegenwerking van de bezettingsautoriteiten groeiden hem boven het hoofd. Daarbij kwam ook nog het toenemende besef dat het "tweede activisme" tot mislukken gedoemd was. De verdeeldheid binnen de Raad van Leiding van het VNV sprak hieromtrent boekdelen. Met het overlijden van de VNV-leider ging een van de meest prominente Vlaams-nationalisten uit de eerste helft van de 20ste eeuw heen.

Herdenking Francis van den Eynde

 Gistermiddag woonde ik in Lochristi de herdenking bij van de vorig jaar overleden Francis van den Eynde. Het was een stijlvolle herdenking met tal van aanwezigen die hem een laatste groet kwamen brengen. Vorig jaar kon dit niet wegens corona. Naast vrienden uit Duitsland, Frankrijk en Italië spraken ook zijn beste vriend Peter Logghe, en verder Jurgen Ceder, Johan Vanslambrouck en zijn weduwe. Er werd ook heel wat gezongen. Francis was immers een groot voorstander om tussen pot en pint geregeld een zangstonde in te lassen. Zelf leerde ik hem kennen in Gent binnen het VNSU in het midden van de jaren 1970 maar vooral tijdens de opstelraden van Tekos. Als geen ander kon hij moppen en anekdotes vertellen. De laatste jaren had hij het vooral over zijn memoires. Wellicht zullen deze thans niet meer verschijnen. Helaas.

Renaat Waterschoot: laatste Oostfronter

 Nu ik het nazicht van de eerste drukproef van mijn te verschijnen Dwarsliggers (915 blz.) achter de rug heb, ben ik begonnen met het schrijven van mijn boek over Renaat Waterschoot. Het wordt het dertiende en laatste deel van de Oostfrontersreeks. 

Als voorbereiding las ik alvast het zopas verschenen boek van Niels Schmitz, Frans Boven: Trouw tot in den dood dat in eigen beheer (niels_schmitz@outlook.com) verscheen. In dit verzorgd en rijkelijk geïllustreerd boek vertelt hij het korte leven van een van de weinige Vlaamse vrijwilligers die terechtkwamen in het regiment Germania van de 5. Waffen-SS-Panzer Division 'Wiking'. Daartoe bestudeerde auteur alle beschikbare bronnen die hem ter beschikking stonden. De 23-jarige SS-Rottenführer Frans Boven sneuvelde op 18 juli 1943 in de omgeving van de Donetz rivier. 

Frantz van Dorpe-colloquium in Sint-Niklaas

Gisteren woonde ik in Sint-Niklaas de eerste grotere bijeenkomst binnen de Vlaamse Beweging bij sinds het uitbreken van het coronavirus. De organisatie was in handen van de lokale heemkundige kring, het ADVN en de Stad Sint-Niklaas. In de hoofdstad van het Waasland tekenden een zeventigtal personen present om in de Collegekerk het Frantz van Dorpe-colloquium bij te wonen; alleen al 37 familieleden van de gewezen burgemeester van Sint-Niklaas waren erbij. 

Een achttal sprekers hielden een referaat over diverse aspecten uit het leven van de gewezen leidsman van het Verdinaso. Beklijvend waren de lezingen van Vincent Stuer, Dieter Vandenbroucke, Jan Creve en Frank Judo. Geregeld kwam ook het antisemitisme van Van Dorpe aan bod. Een antisemiet was hij inderdaad maar een systematische jodenhater was hij niet. Zo getuigde hij ook een tijdlang van zijn fascistische gezindheid (zeker geen nazi!).  Van Dorpe was een zeer ambitieus man maar ook een moedig man, die moeilijkheden niet uit de weg ging. Tijdens de vragenronde waren er opmerkelijke interventies van Nelly Maes, Nico van Campenhout en Kurt Ravyts.

Rond 16u was het afgelopen en keerde eenieder huiswaarts. Gezien de covidmaatregelen kon burgemeester Lieven Dehandschutter -een oude vriend van me uit de periode van onze medewerking aan het tijdschrift Nieuw Vlaanderen- tot zijn spijt geen afscheidsreceptie aanbieden. De diverse referaten en interventies zullen volgend jaar in boekvorm verschijnen.

Osprey-boekje over Vlaamse en Waalse Oostfronters

In november ll. kondigde uitgeverij Osprey aan dat er in haar Men-at-Arms-reeks in mei een deeltje zou verschijnen over de Belgian Waffen-SS Legions & Brigades, 1941-1944: Wallonie, Wallonien, Flandern & Langemarck. Gisteren dan mocht ik precies op tijd het boekje in ontvangst nemen. 

Het boekje telt 48 blz. (register inbegrepen) en is van de hand van Massimiliano Afiero die al menig Osprey-publicatie op zijn naam heeft staan. Inhoudelijk bevat het werkje niets nieuws maar het zwaartepunt van de reeks betreft telkens weer de illustraties en vooral dan de magnifieke tekeningen in vierkleurendruk van de hand van Ramiro Bujeiro. De getekende soldaten staan zowel in zomer- als in winteruniform afgebeeld. Ook enkele tekeningen van leden van de Dietsche Militie/Zwarte Brigade werden opgenomen.

Eerder al verschenen er deeltjes gewijd aan de Nederlandse en Noorse Oostfrontvrijwilligers. Een mooie aanwinst voor de Oostfrontbibliotheek. Aantrekkelijk uitgegeven.

Mark Grammens

 Sinds een tijdje ben ik doende met het schrijven van een ruim opgevat

Links Koenraad Elst, in het midden Els Grootaers (foto Herwig Vereycken)

biografisch artikel over journalist-uitgever Mark Grammens. Samen met enkele andere pennenridders werk ik mee aan een boek dat zal verschijnen naar aanleiding van de vijfde sterfdag van onze gewezen strijdvaardige journalist, die zijn onuitwisbare stempel zette op het geestelijke leven van Vlaanderen tijdens de tweede helft van de vorige eeuw. Het boek zal door uitgeverij DoorbraakBoeken komende herfst uitgegeven worden.

Over nitwits en negativisten

 Enige weken geleden verscheen er een speciaal nummer van het tijdschrift Newsweek Vlaanderen gewijd aan het vijftigjarig bestaan van het Vlaamse parlement. Het is een verzorgd en kleurrijk uitgebracht nummer. Voor zover niets aan de hand. Toch was deze speciale editie aanleiding tot een heleboel heibel vanwege een resem moderne Vlaamse historici, waarvan de meeste geen kaas gegeten hebben van de geschiedenis van de Vlaamse Beweging, laat staan van het Vlaams-nationalisme. Zij wilden enkel provoceren. Vooral de commentaren van 'dagbladhistoricus' Marc Reynebeau en de ULB-docent Peter Lagrou, kleinzoon van de gewezen seminarist en Vlaamse SS-leider René Lagrou vielen hierbij in het oog.

Beide heren behoren tot het soort figuren die al braakneigingen krijgen bij het horen alleen al van de woorden 'Vlaams', 'Vlaanderen', 'Vlaams-nationalisme' of Vlaamse Beweging in het algemeen. Het zijn pure negativisten. Zij willen alles wat betrekking heeft op Vlaanderen, de Vlaamse Beweging zoveel mogelijk schade berokkenen. Hoeven we ons ook maar iets aan te trekken van de mening van beide heerschappen? Hoegenaamd niet. Zij kregen immers al kansen genoeg. Binnenkort vertrekt Reynebeau sowieso met pensioen, en Lagrou jr. heeft de kans gemist om ook maar enig werk van nut, nl. een betrouwbare en informatieve biografie van zijn grootvader, te schrijven.

Het is tegenwoordig opvallend dat een aantal poco-historici er tegenwoordig een gewoonte van maken om alles wat betrekking heeft tot de Vlaamse Beweging zoveel mogelijk schade te berokkenen. Zij krijgen hierbij volop de steun van de media. Vlaamse Bewegers staan tegenover deze tendens nagenoeg machteloos wegens gebrek aan eigen media (met uitzondering dan van Doorbraak.be).

Overigens was heel de hetze rond de brochure 50 Jaar... niets meer of minder dan een storm in een glas water. Toch is het voldoende om er een aparte paragraaf aan te wijden in mijn biografie over Staf de Clercq in wording.

Haatprediker

Het woord 'haatprediker' sloeg oorspronkelijk op extreme moslims en imans die haat predikten en nog altijd prediken tegen het Westen, de westerse beschaving en het katholicisme. Na verloop van tijd werd het woord hier te lande misbruikt door linkse activisten en dito media.
Een mooi voorbeeld hiervan is het opiniestuk dat de gewezen BRT-journalist Marc van de Looverbosch gisteren in de krant De Standaard publiceerde. Hij heeft het daar over "En het waren geen goedgelovige pastoors die opriepen om aan het oostfront te gaan vechten tegen het goddeloze bolsjewisme. Het waren haatpredikers". Het staat daar 'haatpredikers'. Ja, goed maar tegen wie? Zeker, zij predikten haat tegen het communisme. Wat is daar nu verkeerd aan, tenzij Marc van de Looverbosch een aanhanger van het communisme is? Zowat de hele toenmalige katholieke kerk predikte haat tegen het communisme. "Rome of Moskou" luidde de boodschap. Vlaams-nationale priesters als Jozef van Opdenbosch, Cyriel Verschaeve, de paters Callewaert en Stracke, Modest van Assche... deden dat. Zoals heel wat moslims thans haat prediken tegen het Westen, predikten katholieke en andere priesters toen haat tegen het communisme.
Anti-Vlamingen misbruiken vandaag maar al te graag het woord om hun haat en afkeer tegen de Vlaamse Beweging en het Vlaams-nationalisme te spuien. Daarom hanteren ze het woord 'haatpredikanten' als ze het over Vlaamsgezinde priesters hebben. Vandaar dan ook het 'haatartikel' van Marc van de Looverbosch tegen 11 juli.

Duitse ansichtkaart Nieuport - Nieuwpoort

Onlangs kon ik de hand leggen op een Duitse ansichtkaart getekend door 'Fischer'. Meer uitleg over de tekenaar verschaft de prentkaart niet. Ze is door de Feldpost afgestempeld op 30 oktober 1940 en verzonden door een soldaat naar zijn "Liebe Eltern".
Intrigerend is wel dat de kaart een Duitse infanterist met een schild voorstelt waarmee hij zich beschermt tegen een aanrollende zeegolf. Meer: onderaan staat duidelijk 'Nieuport' geschreven en linksboven staat het monument van koning Albert I in Nieuwpoort afgebeeld. Het is de eerste maal dat ik deze ansichtkaart zag, en ook de reden waarom ik ze kocht.
Hamvraag is nu of er meer van dergelijke kaarten tijdens de bezetting 1940-1944 verschenen die gewijd werden aan Vlaamse steden?

Tentoonstelling Gebroeders Van Eyck

Gisteren bezochten Ann en ik de spraakmakende tentoonstelling gewijd aan Jan en Hubert van Eyck in het Museum voor Schone Kunsten in Gent.
De tentoonstelling is inderdaad de moeite waard. Het is een bad van pracht en praal waarin je terecht komt. Dankzij de gehandhaafde tijdsblokken was er nergens aandrang en kon ook Ann vanuit haar rolstoel alles rustig bekijken vanop de eerste rij. Sommige schilderijen moet je inderdaad van dichtbij kunnen bekijken gezien het kleine formaat ervan.
Vooral Jan van Eyck was een voortrekker en vernieuwer van de schilderkunst in zijn tijd. De details zijn overweldigend. Zijn portretten zijn verpletterend realistisch. Bij het zien van al dat moois bedenk je dan dat het grootste deel van zijn oeuvre verloren gegaan is.
Op de tentoonstelling was er ook werk van tijdgenoten, onder meer van Italiaanse meesters, te zien. Zonder meer, en dat niet uit patriottistische overwegingen, zijn ze allen de mindere van Jan van Eyck.
Ons bezoek aan de museumwinkel was dan weer een teleurstelling. Zelf ben ik een liefhebber van mooie bladwijzers maar die waren er niet. Helemaal geen Van Eyck-bladwijzers. Dominius Lampsonius tekende een prachtig portret van Jan van Eyck. Het origineel ligt op de tentoonstelling maar een prentkaart was niet voorradig. Een misser.
Er waren heel wat voorzorgsmaatregelen tegen het coronavirus. Dagelijks bezoeken honderden mensen de tentoonstelling. Sinds vandaag is ze echter niet meer toegankelijk en dat voor onbepaalde tijd. Jammer voor al die mensen, onder wie vele niet-Vlamingen, die thans in de kou moeten staan.

Gaston Durnez is niet meer

Gisteravond overleed na een lange ziekte op 91-jarige leeftijd de legendarische Vlaamse journalist Gaston Durnez. Legendarisch, ja zeker. Wat heeft hij niet allemaal geschreven? Afgezien van zijn duizenden dagbladartikels, gedichten, mijmeringen, cursiefjes ook enkele tientallen boeken. Zijn laatste boek over zijn collega-journalist en goede vriend, Hugo de Ridder zal op 13 december in Antwerpen postuum voorgesteld worden. Geen enkele gevestigde uitgeverij toonde er interesse voor. Gelukkig bood vriend Karl Drabbe van DoorbraakBoeken hem een helpende hand aan.

In vrolijker tijden (Foto WEVAKO)

Zelf leerde ik Gaston tijdens de late jaren zeventig kennen op een Vers voor de Pers-voorstelling in het Plazahotel in Antwerpen. Nieuwsgierig hoorde hij me toen uit over mijn jeugd in Duitsland als zoon van een beroepsmilitair. Gaston had in de jaren 1960 voor De Standaard nog een ophefmakende reeks over het gebrek aan voldoende Nederlandstalig onderwijs in de Belgische garnizoenplaatsen in Duitsland geschreven.
Tientallen verdere ontmoetingen volgden. Een hoogtepunt was wel zijn bezoek aan ons vakantieverblijf in Oostduinkerke in september 1990. Hij kwam me toen interviewen over mijn te verschijnen allereerste biografie gewijd aan priester Odiel Spruytte. Na de taart en de koffie maakten we nog een lange strandwandeling. Het zal me steeds bijblijven. Ik kreeg, kort voor het verschijnen van het boek, een volle pagina in De Standaard, die nog trots het AVV-VVK logo droeg.  Naast de vele gesprekken en gesprekjes schreven we elkaar ook op regelmatige basis over vakantieplannen, Boeken, archiefvondsten... De laatste brieven dateren uit de vroege zomer van dit jaar. Even voordien was mijn Voetnotenboekje verschenen dat ik aan hem opgedragen had/heb.
Aan zijn echtgenote en de kinderen bieden Ann en ik onze innige en christelijke deelneming aan.

Kontich, Reimond Tollenaere, collaboratie in Poperinge...

Gisteren vond in Kontich door de zorgen van Edwin Truyens en zijn ploeg de jaarlijkse Boekenbeurs Vlaamse Beweging plaats. Er was wat minder volk dan het vorige jaar, maar de gesprekken en de kwaliteit van het aangeboden materiaal waren er niet minder om. Ik kocht onder meer een schitterende affiche uit 1942 over de Kinderlandverschickung. Voor mij een mooie aanwinst. Een goede kennis beloofde me foto's van het 'graf' van Reimond Tollenaere in Novgorod. Ik zal ze kunnen opnemen in mijn nieuw nog te schrijven boek over Reimond Tollenaere, als grondlegger van het Vlaamsch Legioen. Te verschijnen in 2021.
Vandaag was ik weer eens in Antwerpen om in het ADVN de eerste vergadering van de adviesraad van de toekomstige Digitale Encyclopedie van de Vlaamse Beweging bij te wonen. Met name spraken we over het raamartikel dat aan de collaboratie gewijd zal worden. Persoonlijke kennismaking met onder meer Koen Aerts en Nico Wouters.
Tussendoor ook nog bezoek gekregen van vriend Kristof Papin. We spraken vooral over zijn nieuw te verschijnen boek over collaboratie en repressie in Groot-Poperinge. Kristof boorde een hele reeks nieuwe bronnen aan, meer dan er in het boek Opa was een nazi vermeld staan. Het geheel ziet er veelbelovend uit. Het boek verschijnt op Sinterklaasdag. Meer info op collaboratiepoperinge@gmail.com

De zonen van Reimond Tollenaere

Tijdens de afgelopen dagen schreef ik een artikel over Reimond Tollenaere en zijn drie zonen (Jan, Piet en Bart). De jongens hebben hun vader nooit bewust gekend maar dat betekent niet dat ze over hun vader geen eigen opinie hebben/hadden. De bijdrage is bestemd voor een boek dat onder de voorlopige titel "Mijn papa was een nazi" dit jaar nog bij een Nederlandse uitgeverij zal verschijnen.
Inmiddels zucht intellectueel Vlaanderen onder een oeverloze discussie over het eventueel tot stand brengen van een geschiedeniscanon, en het plotse fenomeen van 'collaboratievlaggen'. De term alleen al zegt voldoende over het niveau van deze laatste discussie.

Jan Stavast Reeks

Bij het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog verscheen vanaf de winter 1939/1940 een speciaal op de Duitse jeugd afgestemde brochurereeks onder de veelzeggende titel Kriegsbücherei der deutschen Jugend. Het initiatief ging uit van de Rijksjeugdleiding en het opperbevel van het Duitse leger. De boekjes werden geschreven door geroutineerde auteurs en oorlogsjournalisten. De veelkleurig getekende omslagen spraken tot de verbeelding en trokken de lezers meteen het verhaal in. Iedere brochure telde 32 bladzijden en enkele illustraties. De reeks kende een grote oplage en het effect ervan op de hoofdzakelijk mannelijke jeugd mag niet onderschat worden. Elk verhaal handelde over een koene en dappere oorlogsoperatie, een heroïsche actie achter de vijandelijke linies of een wonderbare ontsnapping. Uiteraard kwamen de Duitsers stelselmatig als overwinnaars uit de strijd. In de loop van 1943 werd een punt achter de reeks gezet. Wellicht als gevolg van de toenemende militaire nederlagen.

In Nederland verscheen tijdens de bezettingsjaren een gelijkaardige jeugdreeks onder de titel Jan Stavast Reeks. De reeks werd uitgegeven door Van Ditmar's Boekenimport maar een origineel Nederlands fabricaat zou het niet worden. Zoals u zelf kunt zien, geleek de reeks te zeer op de hierboven vermelde Kriegsbücherei... Ook het aantal bladzijden werd op 32 gehouden. Bovendien werden er slechts drie deeltjes door anonieme Nederlandse auteurs geschreven. De rest (minder dan honderd afleveringen) waren vertalingen uit het Duits. De eerste 23 nummers handelden over historische onderwerpen en bloedstollende verhalen over zeevaart, vreemde landen en bergbeklimmers. Pas vanaf nr. 24 deed
de oorlog zijn intrede.
Nu vraag ik mij af of er in bezet Vlaanderen ook een dergelijke reeks verscheen? Tot hiertoe heb ik hiervan geen sporen teruggevonden. Maar ik kan mij uiteraard vergissen. Nadere informatie is uiteraard welkom.
Lit.: Gerard Groeneveld, Hitlers jongste hoop: nazipropaganda voor de jeugd. Nijmegen, 2019.

Biografie Leo Frenssen verschenen

Gisteren mocht ik een paar exemplaren van mijn nieuwste, het 59ste, boek in ontvangst nemen. Uiteraard kon mijn dag niet meer stuk. Het is een mooi aantrekkelijk boek met flappen geworden (omvang 120 blz.). Meteen ook de eerste biografie van Leo Frenssen überhaupt. Figuur die ten onrechte in de vergeethoek beland was. Ik dien ook te bekennen dat het mijn eerste boek is dat ik over een linkse flamingant schreef. Uitgever Karl Drabbe (DoorbraakBoeken) heeft zijn best gedaan om er een aantrekkelijk boekje van te maken.
Volgende week donderdag, meteen de laatste dag van de maand, vindt de voorstelling in Antwerpen plaats.

Arthur Mulier

Momenteel laboreer ik volop aan mijn tekst over de Kortrijkse flamingant en zakenman Arthur Mulier (1892-1979). Omwille van zijn flamingantisme tijdens de Eerste Wereldoorlog werd hij in 1922 gearresteerd en in Gent gevonnist. De gemoederen liepen in West-Vlaanderen hoog op. Mulier was in 1921 als ACW'er in de provincieraad gekozen, en de eerste ACW'er die lid werd van de Bestendige Deputatie van de kustprovincie.
Rond zijn proces was heel wat te doen. De brochure zal in april verschijnen en het voorlaatste deeltje worden van mijn Altringerreeks.