Helena Valkova

Ik denk dat de naam van Helena Valkova u niets zal zeggen. Deze mevrouw is de minister van Buitenlandse Zaken van Tsjechië. In een interview verklaarde ze op de vraag wat ze vond van de gewelddadige verdrijving van de Duitse inwoners uit de toenmalige republiek Tsjecho-Slowakije in 1945/1946: "Het ergste. Ik begrijp echter wel dat het een reactie was op de Duitse bezetting van Tsjechië in maart 1939 maar al bij al kwamen de inwoners toch ongedeerd uit de oorlog".
Haar woorden waren nog niet koud of ze kreeg alle mogelijke vaderlandlievende en joodse verenigingen over zich heen. Deze hadden het over een "ongelooflijke belediging" van alle slachtoffers van de nazi's en de holocaust. Minister Valkova probeerde nog vlug haar uitspraken in een bredere context te plaatsen door te verwijzen naar de Polen en de Russen die het zoveel erger te verduren hadden, maar het was te laat. Sindsdien is ze in de media en politieke middens de gebeten hond. Pittig detail: de minister is zelf van Duitse komaf (Duitse moeder en Tsjechische vader).
Nochtans is het Protektorat Böhmen & Mähren -zo heette Tsjechië tijdens de Duitse bezetting- relatief ongeschonden uit de oorlog gekomen. Zo werd Praag als enige Oost-Europese grootstad nooit gebombardeerd. Maar uiteraard mag je dergelijke uitspraken in politiek-correcte middens niet doen, of je krijgt de klassieke pek en veren over je heen.
(Bron: Frankfurter Allgemeine Zeitung van 26 maart 2014)

Bart de Wever in Ieper

 Gisteravond kwam Bart de Wever naar het stadsarchief van Ieper om er het boek van zijn partijgenoot Eric Defoort in te leiden. Het boek handelt over de eerste maanden van de Eerste Wereldoorlog en bevat een stukje familiegeschiedenis van Defoort. Het kreeg de nogal omslachtige titel: Laat mij droef en treurig wezen: familienotities over de zinloosheid van de Groote Oorlog en werd door uitgeverij Van Halewyck de wereld ingezonden.
Er was heel wat volk aanwezig. Naast veel familieleden waren er toch tal van aanwezigen die speciaal naar Bart de Wever kwamen luisteren. Nu die deed dat op zijn eigen eigengereide wijze en kreeg herhaaldelijk de lachers aan zijn kant. Zoals, toen hij het podium opkwam, zijn verwijzing naar zijn recente panda-optreden. Na het einde van de voorstelling verliet hij spoorslags de zaal.
Zelf woonde ik als oud-Ieperling de voorstelling bij. Met Eric Defoort voerde ik vroeger herhaaldelijk lange gesprekken. Ooit droomde hij ervan om een boek over Joris van Severen te schrijven. Of het er ooit nog van komt?

Peter Scholl-Latour 90

Dezer dagen werd de internationaal gerenommeerde Duitse journalist Peter Scholl-Latour negentig jaar. Nog steeds publiceert hij boeken, geeft hij lezingen en neemt hij deel aan discussies waarbij hij een kat een kat noemt. Hij is immers wars van enig politiek correct denken. Zijn reportages uit iedere hoek van de wereld werden de laatste decennia uitgestraald door de Duitse tv-zender ZDF. Hij kreeg er diverse prijzen en onderscheidingen voor.
PSL, zoals hij algemeen bekend staat, is sinds 1945 in elk land ter wereld op bezoek geweest. Maar in de eerste plaats is hij gespecialiseerd in de islamitische landen en in zwart Afrika. Hij spreekt vlot Arabisch; daarnaast ook Frans -zijn vader stamde uit Lotharingen en zijn Duitssprekende moeder uit de Elzas; zelf diende hij een tijdlang in het Franse Vreemdelingenlegioen- en Engels en wat Russisch. Vrij makkelijk kwam hij in contact met allerhande moslimleiders, die op hun beurt andere deuren voor hem openden waar de meeste reporters nooit toegang toe kregen. Een foto van hem samen met ayatollah Khomeini gold als een passepartout. In de jaren 1960 vertoefde Scholl-Latour maandenlang in het gezelschap van de Vietcong. Tegenover de Verenigde Staten van Amerika (gelijk onder welke president) staat hij zeer kritisch.
Ieder bezoek, iedere ontmoeting wordt door hem zorgvuldig voorbereid. Met zijn gasten voert hij lange gesprekken en neemt een tijdlang deel aan hun leven. Zo verbleef hij tijdens de Sovjet-bezetting van Afghanistan een tijdlang in het gezelschap van de moedjahedien, en nam hij er deel aan de ouderenraad waartoe de stamhoofden behoorden.
Voor deze 'grandseigneur' van een onvooringenomen journalistiek neem ik graag en vol eerbied mijn pet af. Peter Scholl-Latour is een instituut. Zijn motto luidt: "Ik beoordeel niemand maar vertel gewoon". Alvast kijk ik met begeerte naar zijn levensherinneringen uit.

Berlijn: originele foto van het stadspaleis

In de zomer van 1945 kreeg de Duitse fotograaf Martin Badekow (1896-1983) de opdracht om het door de geallieerden vernietigde Berlijn fotografisch vast te leggen. Zijn Amerikaanse opdrachtgever nam alle foto's mee naar zijn thuisland. Onlangs kon ik een van deze foto's kopen. Overigens een heel zeldzame opname. Zoals u kunt zien, doorstond het keizerlijk stadspaleis de tientallen bombardementen redelijk goed. De Berliner Stadtschloss was na de zomer van 1945 makkelijk te restaureren. Toch gaf DDR-dictator Walter Ullbrich er de voorkeur aan om de restanten de lucht in te jagen. In de plaats kwam een DDR-paleis dat vol arsenicum stak. Na de Wiedervereinigung werd het zogenaamde Kulturpalast afgebroken.  Thans wordt het Stadtschloss in zijn oude glorie weer heropgebouwd. Binnenin worden er tentoonstellingszalen en allerhande culturele fora gepland. Zo zal er weer een stukje van het oude Berlijn heropgebouwd worden.

Lapland: enkele impressies