Huldeschrift Wils 95

Zopas verscheen het eerste nummer van de jaargang 2024 van het tijdschrift Wetenschappelijke Tijdingen. Het nummer is geheel gewijd aan leven en werk van de gewezen Leuvense hoogleraar Lode Wils die 95 jaar geworden is. We mogen gerust gewag maken van een "Huldeschrift Wils 95". Het speciale nummer telt immers meer dan 200 bladzijden en is verzorgd uitgebracht met tal van illustraties.

Zoals dat hoort in een feestnummer wordt de gehuldigde, hier Lode Wils, met veel toeters en bellen toegejuicht. Hoofdredacteur Bruno de Wever noemt hem zelfs de "zonder enige twijfel belangrijkste en meest invloedrijke historicus over de geschiedenis van de Vlaamse Beweging". In hun bijdragen bevestigen acolieten als Louis Vos, Lieve Gevers, Antoon Vrints en anderen dat beeld. Nu op zijn minst vind ik dat historici als Hendrik Jozef Elias en Karel van Isacker evenveel lof verdienen. Andere artikels zijn onder meer van de hand van Nico van Campenhout, Jos Verdoodt, Luc Vandeweyer en Chantal Kesteloot, die er zelfs in slaagt een Franstalig artikel in het Tijdschrift over de Geschiedenis van de Vlaamse Beweging gepubliceerd te krijgen. Niet voor niets pleit medewerker Vrints voor een betere kennis van de tweede landstaal "om de 'bondstrouw' in België te herwaarderen". Iedereen zijn gedacht, zullen we maar zeggen.

Zelf had ik diverse ontmoetingen met Lode Wils en eenmaal heb ik hem uitvoerig geïnterviewd (Tekos, 1995, nr.76, p. 21-28). Ik leerde hem kennen als een fair man die voor eenieder tijd vrij maakte om over boeken en geschiedenis te spreken. Zijn meningen stak hij nooit onder stoelen of banken. Zo hoor ik hem nog zeggen, als slot van een van zijn toespraken in een aula in Leuven: "Als ooit Bart de Wever aan de macht komt dan krijgen we hier Joegoslavische toestanden" (vrij geciteerd). 

Als je met Wils sprak over Vlaams-nationalisme of afvallige katholieken dat wist je bij voorbaat, dat je niet op zijn goedkeuring hoefde te rekenen. Enkel België en de katholieke partij vonden in zijn ogen genade. Dat mocht ik ondervinden toen ik mijn biografieën over Hendrik Jozef Elias en Leo Vindevogel, respectievelijk in 2005 en 2013 publiceerde. Ze werden door professor Wils uitvoerig in WT besproken. Ik mocht rekenen op zijn waardering voor het vele werk maar beide boeken vonden geen genade in zijn ogen. Ik schreef/schrijf nu eenmaal over figuren die in zijn visie geen plaats kregen. Wat niet wegneemt dat ik steeds met veel interesse zijn boeken en artikels las, al viel hij de laatste tijd nogal eens in herhaling. Iedere ontmoeting met hem was een festijn voor de geest met al of niet een sarcastisch intermezzo. 

Het feestnummer bevat uiteraard ook heel wat lezenswaardige passages die de huidige tijdsgeest zullen overleven, en stof zullen bieden voor zijn latere biografie.

Nogmaals Leo Vindevogel

 In het laatste nummer van het Belgisch Tijdschrift voor Nieuwste Geschiedenis van 2020 analyseert de gerespecteerde directeur en historicus van het Soma, Nico Wouters het proces Leo Vindevogel - het artikel telt 35 blz. De ondertitel is veelbetekenend: Historische waarheid en beeldvorming over de repressie in Vlaanderen. De auteur stelt dat "puur juridisch is het onderzoek robuust en zijn de tegenargumenten zwak". 

Nico Wouters fileert op een zeer leesbare wijze het strafdossier tegen Vindevogel en merkt op dat de toenmalige strafrechters zich niets te verwijten hebben omdat er een solide bewijslast tegen de beklaagde Vindevogel bestond. Meer de beklaagde had zichzelf aan de galg gepraat vermits hij bij zijn standpunten (onder meer pro-Duitse gezindheid en het aangeven van verzetslui) gebleven was. Eigenlijk had hij zijn doodvonnis aan zichzelf te wijten vermits hij zichzelf onmiddellijk na de bevrijding bij de rijkswacht had aangegeven, en niet mee met zijn familie naar Duitsland gevlucht was. Indien hij een of twee jaar later voor de repressierechtbank had gestaan, dan zou hij er met een veroordeling van vijf of tien jaar vanaf zijn gekomen. Daarbij moeten we, aldus historicus Wouters, ook wijzen op de zwakke verdediging van Vindevogel. Zijn advocaten hebben niet het onderste uit de kan gehaald om zijn vel te redden. De Soma-directeur geeft wel toe dat "niet duidelijk is welke feiten nu uiteindelijk hebben doorgewogen" om hem tot de doodstraf te veroordelen, en is het proces "relatief snel" afgehandeld. 

Alle argumenten (onder andere het stenografisch verslag) die door de tegenpartij aangevoerd wo(e)rden om de oorlogsburgemeester van Ronse te verdedigen, worden door de auteur afgewimpeld als 'beeldvorming'. Ook mijn zorgvuldig gedocumenteerde Vindevogel-biografie ondergaat dat lot. Niet in het minst omdat ik het door wijlen Jan Verroken zorgvuldig opgestelde stenografisch verslag gebruikte en er geen kritische reflecties bij stelde. 

Wouters besluit op eerder sombere wijze: "Ik ben daarom sceptisch: dit artikel verlegt hoogstens een steentje. Geschiedschrijving zal de koers van een rivier niet meer veranderen wanneer de bedding van een beeldvorming is uitgegraven". Het is wel mooi gezegd/geschreven. Ik vraag me daarbij af waarom Nico Wouters in zijn monumentaal boek over de oorlogsburgemeesters uit 2004 met geen woord rept over Vindevogel? Hij had toen immers de uitzonderlijke gelegenheid om een en ander naar voren te brengen,
wat hij dus verzuimde. Een gemiste kans. 

Ere wie ere toekomt. Nico Wouters maakte voor zijn onderzoek gebruik van een bron die ik voor mijn biografie niet raadpleegde omdat ik het bestaan ervan niet wist: het Archief Correctionele Rechtbank van Oudenaarde dat zich in het Rijksarchief van Gent bevindt.

Jan Verroken overleden

Tijdens een Vindevogel-herdenking in Wortegem-Petegem (Foto Wevako)

Met de op 24 juli ll. op de Bijbelse leeftijd van 103 jaar overleden Jan Verroken had ik herhaaldelijk contact. Vooral toen ik aan mijn Leo Vindevogel-biografie werkte. Ik had toen enkele langere ontmoetingen met hem in het gezelschap van Remi de Vis (1926-2011). Jan Verroken had maar een half woord nodig om een tientallen minuten tellend exposé af te steken. Officieel volgde hij als CVP-mandataris Vindevogel op als volksvertegenwoordiger voor het arrondissement Oudenaarde-Ronse. Hij was een van de weinige politici van die partij die Vindevogel door dik en dun bleef verdedigen, en dat in een tijd dat de CVP niet meer aan de gewezen oorlogsburgemeester van Ronse herinnerd wenste te worden. Jan Verroken wijdde ook tientallen pagina's aan leven en werk van zijn voorganger. Hierover zult u echter niets lezen in de politiek correcte media, als ze al een in memoriam publiceren.
In het gezelschap van een gewezen vriend nam ik hem ook lange vraaggesprekken af. Tot een publicatie hiervan is het nooit meer gekomen.

Lode Wils (2)

Vandaag staat mijn lezersbrief in verband met het interview van Lode Wils over Leo Vindevogel in het nieuwe nummer van Knack. Grote stukken van mijn blogstukje werden erin opgenomen.

De mythe Lode Wils

De hoogbejaarde maar nog steeds vinnige professor Lode Wils heeft weer eens van zich laten horen. Naar aanleiding van een 'nieuw' boek Op zoek naar een natie: het ontstaan van Vlaanderen binnen België gaf hij een interview aan Walter Pauli (Knack, 17 juni 2020). Het boek is vooral een compilatie van eerder verschenen werk met hier en daar een aanvulling. Maar dit stukje is alvast niet bedoeld als een recensie.
Eerst: met Lode Wils kon ik al menig aangenaam gesprek voeren. Maar als er over het Vlaams-nationalisme gesproken wordt dan steigert hij, en staat ie op zijn gelijk. Voor hem is het Vlaams-nationalisme een etterbuil dat zo vlug mogelijk weggesneden dient te worden. Daar valt volgens hem niets goeds van te verwachten. In een andere publicatie schreef hij ooit dat wanneer de Vlaams-nationalisten aan de macht zouden komen, we hier Joegoslavische toestanden zouden kennen. Nu tot zover deze door Lode Wils gecreëerde mythe.
In het interview met journalist Pauli verwijst Wils ook naar mijn biografie over Leo Vindevogel. Ik heb het daar inderdaad over een "gerechtelijke moord" en een 'showproces'. Maar dat was het ook. De oorlogsburgemeester van Ronse stond er voor een jacobijnse volksrechtbank dat maar een straf kende: de doodstraf. Heeft de gewezen Leuvense professor ooit het door Jan Verroken uitgebrachte stenografisch verslag van dat proces gelezen? Las hij ooit de vele artikelen van wijlen journalist Louis de Lentdecker over het proces Vindevogel? Ik neem aan van niet. Anders zou hij niet beweren dat Vindevogel de doodstraf kreeg omdat hij tijdens de Tweede Wereldoorlog soldaten ronselde. Neen, daarvoor kreeg hij niet de doodstraf.
De communistische weerstand van Ronse en omgeving eiste zijn kop, en de toenmalige katholieke partij, de CVP, met mannen als Gaston Eyskens en Frans van Cauwelaert -de 'lieveling' van Wils- lieten Vindevogel als een baksteen vallen. Hij werd letterlijk opgeofferd om de rust in de regio te doen weerkeren. De uit Buchenwald teruggekeerde socialistische vooroorlogse burgemeester van Ronse, Eugène Soudan bewoog hemel en aarde om het vel van Vindevogel te redden. Tevergeefs. De CVP toonde geen interesse. Alle details met bronvermelding staan in mijn biografie vermeld. Ook de jurist en professor Hendrik Vuye, die de biografie in september 2013 in Ronse voorstelde, bevestigde de thesis dat Vindevogel gerechtelijk vermoord werd.
De voormalige ACW-man, die Wils ooit was, wil maar niet toegeven dat Vindevogel door zijn partij onheus behandeld werd.
Kortom. Lode Wils die er nog steeds prat op gaat dat hij een lange reeks Vlaams-nationale mythes bestreden heeft, creëert graag zijn eigen mythes; als hij het niet eens is met bepaalde feiten die indruisen tegen zijn katholiek belgicisme, dan is hij de spreekwoordelijke struisvogel die zijn kop in het zand steekt.

Uitverkocht

Vandaag het laatste exemplaar van de Leo Vindevogel-biografie verkocht. In 2013 aanschouwde het boekwerk het daglicht.

Eerherstel voor oorlogsburgemeester

Neen, niet bij ons beste lezer. Hier is een eerherstel voor een oorlogsburgemeester nagenoeg ondenkbaar. Maar niet zo bij onze Noorderburen. Lees daarom onderstaand bericht.
Hendrik Vlug (1897-1968) was al voor de oorlog burgemeester van de gemeente Huizen. Hij bleef gewoon aan tijdens de oorlog om te vermijden dat bij ontslag hij door een NSB'er opgevolgd zou worden. Burgemeester Vlug hielp tijdens de bezetting onder meer een aantal joden uit zijn gemeente onderduiken. Toch werd het gerucht verspreid dat hij lid van Musserts NSB was. Dat was echter voldoende om hem na de oorlog, "hoewel niet echt fout", aldus het rapport van de zuiveringscommissie, als burgemeester van Huizen te schorsen.
Hendrik Vlug bleef wel zijn burgerrechten behouden en werd niet veroordeeld. Zo kon hij in 1949 burgemeester van Leerdam worden, en kon hij zonder een enkel probleem koningin Juliana in 1951 verwelkomen. Toch bleef er in Huizen een smet aan hem kleven. Het viel journaliste Bonnie Kriek-Okkema op dat tijdens de inhuldiging van de portrettengalerij van burgemeesters in 1995 in het gemeentehuis van Huizen, deze van Vlug ontbrak. Zij trok op onderzoek uit. Om een lang verhaal kort te maken bleek uit haar onderzoek dat de toenmalige gemeentesecretaris J. Groenestein 'zijn' burgemeester niet kon uitstaan, en alles deed om hem te bezwadderen. Een daaropvolgend gerechtelijk onderzoek kwam tot de conclusie dat onderzoekster Kriek-Okkema over de hele lijn gelijk had. Vlug had helemaal niets te maken met de NSB, noch met de SS. Hij was dus helemaal niet 'fout' onder de bezetting. Wel integendeel.
In Huizen werd hij volledig in eer hersteld. Tijdens het afgelopen weekeinde werd Vlugs geschilderd portret opgenomen in de burgemeestersgalerij van Huizen (bron Trouw, 5 april 2017). Stel je voor dat bij ons oorlogsburgemeester Leo Vindevogel in eer hersteld werd, en zijn portret opgehangen zou worden in de inkomhall van het stadhuis van Ronse. Ondenkbaar? Inderdaad!

De afgang van een prijs: over de Pil-Van Gastelprijs

Zopas werd bekend gemaakt dat de 7de Pil-Van Gastelprijs 2016 gaat naar het duo Dieter Vandenbroucke en Harry van Velthoven. Daarmee zet de afgang of de degradatie van deze 'prestigieuze' prijs zich verder door. Ooit wilde de Pil-Van Gastelprijs de hoogste en meest belangrijke prijs van de geschiedschrijving van de Vlaamse Beweging zijn. Dat is nu wel definitief voltooid verleden tijd.
Waarom? De jury van deze prijs wordt grotendeels gerekruteerd uit leden van de redactie van het tijdschrift Wetenschappelijke Tijdingen (WT), en de prijzen worden systematisch toegekend aan leden van de redactie van datzelfde tijdschrift of aan medewerkers. Ook thans is dat weer het geval. Daarenboven gaat de prijs steeds naar academici. Als buitenstaander en publicist over de Vlaamse Beweging maak je gewoon geen enkele kans om deze Pil-Van Gastelprijs in de wacht te slepen. Met andere woorden "ons kent ons" of je blijft buiten aan de deur staan. Geen mogelijkheid dat de deur voor je geopend wordt. Wijlen Carlos van Louwe zei me dat je als niet-academicus geen enkele kans hebt om ooit deze prijs te krijgen. Ik uitte toen mijn twijfels. Thans weet ik beter en dien ik postuum Carlos gelijk te geven.
Voor de eerste en laatste keer dong ik met mijn Leo Vindevogel-biografie (2013)  mee naar deze Pil-Van Gastelprijs. Over de toekenning van de prijs wordt geen uitleg verschaft of correspondentie gevoerd, aldus het reglement. Dus geen openheid. Ik uit hierbij mijn sterke twijfels over het oordeelkundig vermogen van de jury, en meen dat een aantal juryleden lijden aan vooringenomenheid. Vooringenomenheid en het "ons kent ons"-principe is de maatstaf van het WT=Pil-Van Gastel-clubje geworden. Het woord 'inteelt' is hier wel op zijn plaats. Tegenwoordig publiceert iedere jury die zichzelf ernstig neemt een zogenaamde short- en longlist. Niet aldus de jury die de "hoogstaande prijsvraag" Pil-Van Gastel uitschrijft. Ook de jury voor de 7de prijsvraag bestond, mits een paar uitzonderingen, uit de enge WT-club.
Hierboven schreef ik al dat geen enkele niet-academicus tot deze jury behoort; dat is trouwens steeds het geval. Een jury uitsluitend bestaande uit academici zal nooit ofte nimmer een prijs toekennen aan een niet-academicus. Ik had dus beter moeten weten. Akkoord de activist en Vlaamse communist Victor Brunclair had zijn verdiensten en betekenis voor de Vlaamse Beweging. Maar had iemand als Leo Vindevogel dat dan niet? Waarom valt Brunclair wel in de prijzen en Vindevogel niet? Nochtans werd mijn laatste biografie overal gunstig onthaald, behalve... in WT waar Wils in een twaalf pagina's tellende recensie het boek neersabelde.
Dat brengt me meteen naar de vorige prijzen. Waarom kreeg in 2013 Kevin Absillis de 6de Pil-Van Gastelprijs voor zijn biografie over de belgicistische francofone Angèle Manteau? Ik zoek nog altijd de juiste persoon die mij kan uitleggen welke verdiensten deze dame voor de Vlaamse Beweging had. Ah ja, Absillis maakt deel uit van het WT-clubje. Daar heb je meteen ook de reden waarom hij de prijs kreeg. Samen met Daniël Vanacker kreeg de fervente belgicist Lode Wils in 2001 de 2de Pil-Van Gastelprijs uitgereikt, en dat voor twee delen van wat uiteindelijk zijn vijfdelige roemruchte biografie over Frans van Cauwelaert zou worden. Kon de toenmalige jury dan niet wachten tot deze biografie voltooid was? Of was de druk uit Leuven te sterk? Wils behoort al decennialang tot de opstelraad van WT, en heeft er een aanzienlijke macht.
Mijns inziens getuigen de juryleden van de opeenvolgende uitreikingen van de Pil-Van Gastelprijs systematisch van een bourgeoisiementaliteit. Klasse hoort bij klasse en voor een buitenstaander geldt Eintritt verboten! Het zou eigenlijk beter zijn dat deze prijs herdoopt wordt tot de WT-prijs; dat zou alvast beter overeenkomen met de huidige realiteit.
Ben ik nu een slechte verliezer? Misschien ja, maar het kan me niets schelen. Een en ander moest mij hier van het hart. Ook ik heb het recht om mijn mening over de Pil-Van Gastel- of WT-prijs te verkondigen, en aan te klagen.

Spreken in Oostende

Donderdagavond gaf ik voor de Oostendse afdeling van de Vlaamse Volksbeweging een lezing over Leo Vindevogel. Een twintigtal aanwezigen volgden mijn uiteenzetting over het wel en wee van de volksvertegenwoordiger uit Ronse. Volgens de organisator was dit voor de koningin der badsteden een hoge opkomst. Achteraf waren er nog een aantal vragen en getuigenissen. Hierbij een sfeerbeeld.

Getuigenis over Leo Vindevogel

In 2016 verschijnt het tiende en laatste deel van mijn reeks "Cahiers Staf de Clercq". Voor een niet gering deel zal het boek gevuld worden door een ruime biografische bijdrage van de hand van historicus Kristof Papin over Antoon Mermans. De laatste was hoofdredacteur van Volk en Staat en de eerste biograaf van Staf de Clercq. In de door Kristof Papin weergevonden naoorlogse dagboeken van Mermans schrijft deze op 5 oktober 1945 volgend getuigenis over Leo Vindevogel, die enkele dagen tevoren gefusilleerd werd. We willen u dit fragment niet onthouden. Met dank aan Kristof Papin.
"Woensdag, 5 oktober 1945.
Leo Vindevoghel werd terechtgesteld. Ontzettend einde van een kwart eeuw politieke carrière. Zijn vroegere collega's van de Katholieke Vlaamsche Kamergroep hebben hem niet vermogen te redden, doch hebben ja er zich wel om bekommerd: hij ging immers zijn eigen gang. Bij de verkiezingen van 1929 apparenteerde hij met de Vl. Nat. van Aalst en bleef verkozen, terwijl de officieele katholieke kandidaat Berten de Vleeschauwer in het zand beet -niemand sant in eigen land- zal hij gefilosofeerd hebben, zoodat hij zich later te Leuven liet verkiezen. en toen de rechterzijde in rep en roer stond wegens de onverzoenlijke houding van Sap ten overstaan van den politiek van VanZeeland en oud-minister prof. Sap uitsloot, was het Vindevoghel die den Kortemarkenaar trouw bleef. Tot ook Vindevogel er het hachje moest bij neerleggen.
Ik had een afspraak met den oud-minister in het hotel Plaza op de Ad. Maxlaan. Ik was er de eerste. Plotseling zag ik Sap op de stoep opduiken met Leo Vindevogel. Geanimeerd was hun discussie, wat mij van hen beiden verwonderde. Ten slotte kwam Sap naar me toe, terwijl Vindevogel verder ging. Terwijl tranen hem ontsnapten, -men voelt zich onprettig wanneer men een gewiekst politicus aldus ontroerd ziet- verklaarde me Sap: 'Thans verlaat me ook de allerlaatste, Vindevogel'. - 'Niet mogelijk, meneer de minister'. - 'Ja toch, de honden hebben hun slag thuis gehaald. Vandaag ontving Vindevogel het bezoek van een kanunnik. Hij heeft te kiezen of te deelen'.
Zijn strijdgenooten van 25 jaar lang hebben Vindevogel's hoofd niet gered of vermogen te redden. De kinderweelde van zijn voorbeeldig gezin, ik trof twee zijner oudste kinderen in Duitschland en wat waren ze bekommerd om vader! Was van geen tel in de oogen van een echtloozen regent. En de medaljes behaald tijdens den Eersten Wereldoorlog werden smalend als oud blik aangezien. Ce n'était qu'un flamingant!
Velen zullen treuren in het arrondissement Oudenaarde-Ronse, doch zooals ik ze zoo goed ken, de liberale bronwatermagnaten van Nederbrakel en de franschtaterende weverijfabrikanten van het taalgrensstadje Ronse, ze zullen het uitjubelen".

Lezing in het ADVN

Op Sinterklaasdag hield ik vrijdagmiddag ll. een lezing over Leo Vindevogel in de leeszaal van het ADVN. Zo'n 35 aanwezigen volgden samen met mij het levenspad en het dramatische einde van de oorlogsburgemeester van Ronse. Nadien werden er heel wat vragen gesteld, en verkocht ik enkele exemplaren van de biografie.
Met dank aan Luc de Bast voor de foto.

Vlaamse Ruilbeurs in Nijlen

Gisteren namen Ann en ik deel aan de jaarlijkse Vlaamse ruil- en boekenbeurs in Nijlen. We hadden een stand van acht meter. Er was ruimschoots belangstelling en uiteraard ging de meeste aandacht naar mijn pas verschenen Vindevogel-biografie. Het was tevens de laatste keer dat we tweedehandsboeken mee brachten. Gezien onze verhuisplannen kunnen we de tweedehandsboeken niet mee verhuizen naar ons nieuw huis in opbouw. Het restant lieten we staan voor de sympathieke Johan Laeremans van De Zes.

Hierbij een paar sfeerfoto's.

Vindevogel de deur uit

Gisterochtend werden de laatste bestelde exemplaren van de Leo Vindevogel-biografie naar de post gebracht. Alle exemplaren zouden tegen midden volgende week op hun bestemming moeten zijn. Het boek kost thans 48 €.

Voorstelling biografie Leo Vindevogel

 

  

Zoals aangekondigd, vond gisteravond de voorstelling van mijn Leo Vindevogel-biografie in de toneelzaal van de Christen Volksbond in Ronse plaats.
De belangstelling was enorm. De organisatoren konden 264 geregistreerde aanwezigen tellen. De zaal zat vol. Alles verliep rimpelloos.
Achteraf konden de intekenaars in de gelagzaal hun exemplaar afhalen of zich nog een exemplaar aan intekenprijs aanschaffen. Er werd ook heel wat bijgepraat. Een aantal personen kwam vanuit bijvoorbeeld Oostende, Brugge of Antwerpen naar Ronse afgezakt. Sommigen waren nog nooit in Ronse geweest. Onder de aanwezigen waren onder meer Leona en Wilhelmina Vindevogel en familie, Jan Verroken, Roger de Deken, Karl Drabbe, Gui van Gorp en Frank Judo. Er was tevens een sterke delegatie van N-VA Ronse present. De signeersessie duurde tot 23u30. Hierbij vind u enkele fotografische impressies. Met dank aan Marijke van Welden en Luc Demiddele.
Vanaf vandaag ben ik begonnen met het verzendingsklaar maken van enkele honderden bestellingen.

Levering boeken Leo Vindevogel

Vanmiddag werden de exemplaren van mijn Leo Vindevogel-biografie door drukker Robert Timperman geleverd. De dozen vullen zowat de hele garage. De schutomslag van het boek zal ik hier niet tonen; dat voorrecht komt woensdag de intekenaars toe.
Nu begin ik aan de controle van alle geleverde boeken.

Tobie Goedewagen en Vlaanderen en Dietsland

Dezer dagen las ik de biografie van Tobie Goedewaagen (1895-1980) geschreven door Benien van Berkel. Een leerrijk en ook voor de geschiedenis van de Vlaamse Beweging interessant boek. We leren er uit dat de gebiografeerde dankzij de journalisten P.H. Ritter jr, Pieter Jan van Megchelen, Willem Goedhuys. en Hendrik Krekel in contact kwam met mensen uit de Vlaamse en de Groot-Nederlandse beweging. "Het begrip 'nationaal' werd voor Goedewaagen identiek aan Groot-Nederlands en Diets". Hij las het tijdschrift Dietbrand van Wies Moens en kwam in contact met het Verdinaso. In 1937 maakte hij kennis met Ernst Voorhoeve toen propagandaleider van het Verdinaso in Nederland.
Joris van Severen maakte op Goedewagen een "buitengewoon intelligente, integere en wilskrachtige indruk, maar in diens Bourgondische staatsopvatting zag hij niets: te franskiljons en te anti-Duits. Goedewaagen werd geen lid van het Verdinaso maar wel van de Dietse Bond, waar hij ook de leider van de NSB Anton Mussert, de Utrechtse privaatdocent Robert van Genechten en de Utrechtse hoogleraar Carl Gerretson trof. Goedewaagen voelde zich naar eigen zeggen een echte 'Dietscher'.
Begin 1935 hield hij voor studenten van de rijksuniversiteit van Gent een lezing met Groot-Nederlandse thematiek" (p. 89-90).
Van een ontmoeting en persoonlijke kennismaking met Joris van Severen of Staf de Clercq is in de biografie nergens sprake.
De maand augustus vloog zowat voorbij. Veel tijd om mijn blog te verzorgen had ik niet. Het overlijden van mijn schoonvader Herman Augustyn (1929-2013) en het nalezen van de drukproeven van de biografie van Leo Vindevogel waren hiervoor de reden. De drukproeven zijn inmiddels allen verbeterd en goed voor druk bevonden. Vanaf volgende week beginnen de persen te rollen.

Leo Vindevogel op de post

Vanochtend bracht Ann zo'n drieduizend enveloppes met daarin de Leo Vindevogel-folder naar de Mass-post in Kortrijk. Als de post zijn werk doet, komen ze maandag as. bij de bestemmelingen toe. Dan volgt er een spannende periode en hoop ik voldoende intekenaars te vinden.
Het boek verschijnt op 25 september.

De strijd is gestreden

Omstreeks 11u00 deze ochtend kon ik een punt zetten achter de bibliografie. Daarmee is er een einde gekomen aan het schrijven van de biografie van Leo Vindevogel. Een glaasje champagne kon er dan ook vanaf. Hiernaast een stilleven met de uitgeprinte tekst, foto, houtstukje en een exemplaar van de folder.
Volgende week zal van het typoscript een drukproef gemaakt worden. Meestal krijg ik zo'n drie drukproeven vooraleer het eigenlijke drukken van start gaat.

Voorstelling biografie Vindevogel

Tijdens een vergadering met enkele bestuursleden van de Vlaamse Volksbeweging, Oost-Vlaanderen besloten we de voorstelling van mijn Leo Vindevogel-biografie op woensdag, 25 september (dag van executie in 1945) as. te houden. De voorstelling zal plaatsvinden in de toneelzaal van de Christen Volksbond in de Zonnestraat in Ronse en dat om 20u. Alle voorintekenaars zullen op de voorstelling van het boek uitgenodigd worden.

Leo Vindevogel en Anne Applebaum

Nu het werk aan hoofdstuk XVII van de steeds maar groeiende Leo Vindevogel-biografie achter de rug ligt, gun ik me een weekje rust. Volgende week lees ik het nieuwe boek van Anne Applebaum over de inlijving tussen 1944 en 1956 van de door het Rode Leger veroverde Oost-Europese landen bij het Sovjet-imperium van Stalin. Van mijn lectuurbevindingen maak ik dan een recensie voor een Antwerps blad.
Hoofdstuk XVII handelt over het schertsproces van Vindevogel voor het krijgshof en de pogingen die ondernomen werden om genade voor hem te krijgen. Alles faalde. Vindevogel moest en zou gefusilleerd worden. Zo wilde het nu eenmaal een bepaalde politieke kliek in Ronse en in Brussel.