Hindenburgplatz

In het Westfaalse Münster, de stad van de Vrede van Westfalen uit 1648 die een einde aan de Dertigjarige Oorlog maakte, onderneemt het stadsbestuur een poging om de aloude Hindenburgplatz om te dopen tot Schlossplatz. Een commissie van linkse professoren kwam op vraag van het stadsbestuur tot de conclusie, dat de gewezen veldmaarschalk en president van de Weimarrepubliek te veel hand- en spandiensten aan Adolf Hitler verleend had. Het kon niet meer dat een dergelijke figuur nog langer een straat- of pleinnaam droeg. Dus weg met die foute naam.
Het stadsbestuur had echter zonder de waard gerekend; in dat geval een burgerinitiatief dat tegen de naamsverandering fel protesteerde. In een mum van tijd werden meer dan voldoende handtekeningen van burgers verzameld om een referendum af te dwingen. Het is nu te hopen, dat er in september voldoende stemmen behaald worden om de onzin van die naamsverandering een halt toe te roepen. Meer en meer Duitse steden, gemeenten en dorpen gaan gebukt onder de politiek correcte hype van naamsveranderingen.

Vindevogel, Sap en het ACW

De laatste weken ben ik druk in de weer met het tiende hoofdstuk van wat de Vindevogel-biografie moet worden; dat hoofdstuk wordt tevens het meest omvangrijke van het boek. Daarin behandel ik de jaren 1936 tot en met 1939. Komen onder meer aan bod Vindevogels contacten met zijn politieke vriend Gustaaf Sap. Op een bepaald moment, in de zomer van 1937, werd Sap uit de katholieke partij getrapt, omdat hij de toenmalige eerste minister Van Zeeland van corruptie en gesjoemel beschuldigde. Vindevogel was de enige die Sap nog steunde. Later toen bleek dat Sap gelijk had, werd ie weer in de katholieke middens opgenomen.
In de vroege zomer van 1938 werd Vindevogel op zijn beurt uit het ACW verwijderd omdat hij weigerde zich neer te leggen bij de bevelen van de christelijke vakbond. Vindevogel is steeds een politiek buitenbeentje geweest, die moeilijk iemand boven zich verdragen kon. Ik hou u verder op de hoogte.

Kris Barrezeele

 Deze voormiddag vond in Zwevegem de begrafenis van Kris Barrezeele (1953-2012) plaats. Ik heb hem vrij goed gekend in de jaren 1980-1992, en heel wat avonturen met hem beleefd waarover ik later wel eens zal berichten. Het was de tijd van het tijdschrift Nieuw Vlaanderen, waarvan ik de laatste hoofdredacteur was en van de uitgeverij De Nederlanden. Tevens was het ook de periode waarin we het Vlaamse land doorkruisten om onze reeks Vlaamse Portretten te stofferen. Overal kwamen we weliswaar te laat maar konden we op een gulle ontvangst rekenen. Zo was er ons bezoek aan professor Rob van Roosbroeck in het Nederlandse Oosterhout. Ook daar kwamen we hopeloos te laat toe maar kregen we dadelijk een kom soep met krentenbrood voorgeschoteld. Met Kris maakte je een afspraak maar je wist nooit op welk uur hij zou aankomen. Vaak viel hij rond 23u. in de zetel in slaap om een uur later te ontwaken, en fris en monter aan de slag te gaan. Door omstandigheden gingen onze wegen in 1992 definitief uiteen;
Op de foto uit de "oude doos" staat hij (rechts) samen met het echtpaar Delafortrie, die we in het landelijke en rustige Ursel gingen opzoeken. Ja, over Kris valt er nog wel een en ander te vertellen. Jammer dat hij ons veel te vroeg ontviel.

René de Clercq

Dinsdagavond, 12 juni woonden we in Deerlijk de herdenking van de tachtigste overlijdensdag van dichter en Vlaamse strijder René de Clercq bij. Een zestigtal personen maakte de plechtigheid aan de voet van de Sint-Colombakerk mee. Gastspreker was Guido Moons, voorzitter van de Vlaamse Volksbeweging. Naast Guido's toespraak, opgebouwd aan de hand van de strijdpoëzie van De Clercq, werden er wat liederen gezongen en gedichten gedeclameerd. Alles verliep in een serene sfeer. Uit de zwaar bewolkte hemel viel gelukkig geen regen.

Nog over Arthur Mulier

Gisteren brachten Ann en ik een werkbezoek aan het KADOC in Leuven. Ik raadpleegde er de archiefbestanden in verband met Arthur Mulier. Ik vond er heel wat materiaal; vooral uit de jaren 1920. Ook nog een paar interessante stukken over Staf de Clercq. We konden er in ideale omstandigheden werken.

Arthur Mulier

Gisteravond woonde ik in de Kortrijkse Sint-Rochuskerk een boekvoorstelling bij. Het boek van Christian de Paepe over Sint-Jacob, Sint-Rochus en andere pelgrims in Kortrijk verscheen in de reeks Verhandelingen van de heemkundige kring De Leiegouw.
Nu het ging er best leuk aan toe. Zelf vertoefde ik nimmer zo lang in een kerk (van 19u tot 23u45). Een andere genodigde liet weten dat hij nog nooit zoveel wijn in een kerk gedronken had.

A propos het bestuur van De Leiegouw contacteerde me al om in het post-Vindevogel tijdperk voor haar lopende reeks een biografische studie aan de Kortrijkzaan Arthur Mulier te wijden. Mulier was de enige afgestudeerde van de door de Duitsers vernederlandste universiteit van Gent (1916-1918). Uitdagingen genoeg.