Vandaag tachtig jaar geleden capituleerden laatste Duitse troepen

Op 8 mei 1945 vernam de Duitse bemanning van een meteostation in het onherbergzame en eenzame noordoosten van de Svalbardarchipel met Spitsbergen als grootste eiland, de capitulatie van het Derde Rijk. Hierna werd de verbinding verbroken. Het speciale Duitse commando onder de naam Haugegen (of houwdegen)op het arctische Spitsbergen werd verder aan zijn lot overgelaten. Er volgden geen verdere instructies. De soldaten werden ook niet afgehaald.

Het commando Haudegen was gelegerd in het NO van Svalbard

Gelukkig waren de elf soldaten die op 14 september 1944 door een speciaal uitgeruste ijsbreker aan land werden gezet, prima uitgerust. Het commando stond onder leiding van luitenant, pedagoog en geograaf Wilhelm Deege, die al in 1935, 1936 en 1938 ettelijke maanden op Spitsbergen had doorgebracht. Trouwens alle manschappen waren door en door getraind om te overleven bij temperaturen van min 50 °C. Daarnaast hadden ze allen een gedegen meteorologische en geografische opleiding gekregen, bezaten ze de nodige medische kennis en waren ze getraind voor oorlogsvoering in het gebergte en bij ijzige temperaturen. Hun voorraden bevonden zich in 1800 houten kisten en woog samen tachtig ton. Ook hadden ze zeven ton steenkool bij zich voor hun kachels en witte camouflagenetten. Daarnaast vijftig grote vaten met olie, petroleum en benzine. Wapens en munitie waren vanzelfsprekend. Ze hadden voldoende materiaal bij zich om twee arctische winters te doorstaan dus tot een eind in 1946. Ook ettelijke flessen buitgemaakte rum en cognac ontbraken niet.

Het werk dat ze uitvoerden was van belang voor de weervoorspelling onder meer voor de U-Boote die de geallieerde konvooien naar Sovjet-Rusland aanvielen. Iedere week werd tevens een weerballon tot op 8000 meter hoogte opgelaten. Nooit werd het commando Deege ontdekt. In totaal zonden de manschappen achthonderd gecodeerde berichten uit.

Begin september kwam hieraan een einde. Nadat ze de Britten op de hoogte hadden gebracht van hun verblijf op Svalbard, kwam in de nacht van 3 op 4 september 1945 het Noorse vissersschip 'Blaasel' luitenant Deege en zijn mannen ophalen. Deege bood aan de kapitein van het schip Ludwig Albertsen, een vooroorlogse kennis van hem, symbolisch zijn Mauserpistool als teken van
capitulatie aan. Vriendelijk vroeg Albertsen Deege of hij het wapen mocht houden als herinnering. Ludwig Deege overleed in 1979 en liet een immens archief na dat bewaard is gebleven.

Bezoek koninklijke serres Laken

Dinsdag ll. bezochten Ann en ik de koninklijke serres van Laken. Die dag was speciaal ingericht voor rolstoelgebruikers. Een groep militairen (m/v) stond ter beschikking om hulp te bieden bij hellingen en afdalingen. Niets dan lof voor die mensen. Overigens was al het personeel ter plekke uitermate vriendelijk. De meesten waren van Vlaamse komaf. Als het goed is, mag dat ook wel eens beklemtoond worden. 

Na de middag was er ook een grotere groep kinderen van het Nederlandstalig onderwijs in Brussel aanwezig. Het was een gemengde groep bestaande uit diverse nationaliteiten maar allen spraken ze degelijk Nederlands. Overigens zijn de serres zelf het bezoeken meer dan waard. En te bedenken dat dat alles eigendom is van een familie van eerder beperkte omvang. Al dat moois was gedurende meer dan honderd jaar hermetisch afgesloten voor het gewone volk. Gelukkig kan sinds enkele jaren het 'plebs' een bezoek brengen aan de serres en een deel van het park.
Zo'n serre zou ik graag willen schenken aan mijn echtgenote. Het mag ook een kleinere uitvoering wezen. 

Zwart toerisme: de Muur van Mussert

 Afgelopen week bevonden we ons in Lunteren aan de rand van het natuurdomein en wandelgebied de Veluwe. Neen, wolven kregen we niet te zien of te horen. Wel brachten we onder meer een bezoek aan de Muur van Mussert die zich in het bosrijke Lunteren bevindt. Op lokale wegenkaarten staat het gewoon aangegeven. Maar het is wel even zoeken geblazen eer je de ruïne vindt. Hij staat te midden van een bungalowpark uit de jaren 1950. Zoals op de foto te zien is, bevindt dit stuk zwart erfgoed zich in nogal verregaande staat van verbrokkeling. Geld wil de overheid er niet aan besteden, en een privé-initiatief om geld in te zamelen voor de restauratie ervan, zie ik ook nog niet onmiddellijk gebeuren. 

Als men dit symbool van de Nederlandse collaboratie verder zal laten verkommeren, zal het beslist geen "monument voor de eeuwigheid" worden, zoals NSB-leider Anton Mussert het ooit zag. Na juni 1940 vonden er overigens geen manifestaties meer plaats. Vroeger gingen er stemmen op om er een monument van te maken als symbool van de Nederlandse collaboratie. Maar thans is het muisstil rond de Muur. Overigens werd de Muur van Mussert in de omgeving van Lunteren gebouwd omdat zich daar het geologisch middelpunt van Nederland bevindt. 

Bezoek aan De Panne

Naar aanleiding van ons bezoek aan de tentoonstelling in De Panne Belgische kust op affiche, 1885-1960. Een hele mooie en rijke tentoonstelling. Wel vonden we een extravagante en ietwat lugubere affiche, die niet werd opgenomen in de catalogus. De affiche Bal du Rat Mort dateert van 1912 en werd getekend door de Oostendse kunstenaar Gustave Teygeman (1874-1960).

Sonderkommando Dora

 Met het begin, einde mei 1942, van het nieuwe offensief van het Duitse Afrikakorps of Panzerarmee Afrika onder commando van de latere Generalfeldmarschall Erwin Rommel, werd er ook meer aandacht besteed aan de zuidelijke flank van het As-leger. Zeker toen op 21 juni de Duitse woestijnvossen de strategisch belangrijke havenstad Tobroek innamen, en hun opmars verderzetten richting Alexandria en het Suezkanaal. 

De generale staf van Rommels pantserleger besloot een speciale verkenningseenheid (Sonderkommando) uit te rusten om de zuidelijke flank, diep in de Sahara, te verkennen. Immers de kans bestond dat de geallieerden vanuit Tsjaad, toen nog een Franse kolonie, een aanval zouden lanceren om de aanvoerlijnen van de As-troepen te onderbreken. Ook wilden de Duitsers de drukke west (Golf van Guinea) - oost (Rode Zee) verbinding verkennen om deze op haar beurt te verstoren. 

Eind juni was het dan zover. Vanuit Tripolis vertrok het Sonderkommando Dora onder leiding van Oberstleutnant (luitenant-kolonel) Herbert Haeckel. Het konvooi vertrok in drie kolonnes richting het zuiden. 'Dora' was uitstekend uitgerust met voor de tropen geschikt materiaal. De schorpioen werd als embleem op alle voertuigen aangebracht. De eenheid zou vanuit de lucht bevoorraad worden. Tevens werden er verkenningsvluchten uitgevoerd. Naast een peloton Brandenburger commando's bestond de speciale eenheid ook uit geografen, wiskundigen, een medische ploeg, topografen -doel was ook nieuwe kaarten aan te maken-, geologen en een etnoloog die diverse Arabische dialecten sprak. Contacten leggen met de lokale stammen was van cruciaal belang. 

Begin januari 1943 was het Sonderkommando Dora terug in Tripolis. Men had heel wat wetenschappelijke en topografische vondsten meegebracht. In totaal had de expeditie meer dan 4000 km door de woestijn afgelegd. Conclusie was dat gezien de eerder beperkte mogelijkheden van de Duitsers in Noord-Afrika, het onmogelijk was om de zuidelijke verbindingen van de geallieerden te onderbreken. Intussen was de oorlogssituatie compleet veranderd. Enkele dagen na hun aankomst bezetten de Britten Tripolis. Merkwaardig was dat het Sonderkommando Dora nooit door de vijand ontdekt werd. Ook de lokale moslimstammen hadden de Duitsers niet aan de Fransen verraden.

Donaukruisvaart

Sinds gisteren ben ik terug van een kruisvaart ('cruise') op de Donau tussen Passau en Boedapest. Fantastische reis en heel wat gezien. De steden Boedapest en Wenen zijn een apart bezoek meer dan waard. Wenen is een heel gezellige stad waar je makkelijk verdwaalt en Boedapest is een zeer nette stad met veel netjes geklede jeugd. Ook zeer muzikaal. Bij ons avondlijk bezoek aan het centrum werden op twee verschillende plaatsen populaire muziek gespeeld en gezongen. Niet ver van de dom verkochten kunstenaars overdag hun karikaturen van onder meer Poetin en Orban. De politie liet hen begaan. Het is niet zo dat er overal portretten van Viktor Orban te zien zijn en slogans van zijn partij te lezen vallen. Niets van gemerkt. Wel is het zo dat je lid van zijn partij moet zijn indien je iets wilt bekomen. In Wenen en Linz was er wel overal partijpropaganda in het straatbeeld te zien. Daar vinden er op 5 oktober nieuwe presidentsverkiezingen plaats. Er zijn 22 kandidaten... Overigens had onze Weg met Doorbraak-groep in Linz het voorrecht om door de huidige president persoonlijk toegewuifd te worden. Hij dacht wellicht dat we een groep aanhangers waren. Nu, de vriendelijke man kreeg van de meeste van ons een wedergroet. Heel wat bijgeleerd tijdens deze reis in aangenaam, vriendschappelijk gezelschap. Opvallend was ook dat de Donaustreek er heel wat groener bij lag dan onze droge gewesten.

Rheinsberg Brandenburg

 Juist terug van een weekje verblijf in het Seehotel in Rheinsberg, deelstaat Brandenburg met als hoofdstad Potsdam en Berlijn omsluitend. De reis was georganiseerd door Samana van de CM dat reizen mogelijk maakt voor mensen met een gebrek. Ik ging mee als begeleider van echtgenote Ann, en maakte er op mijn eentje diverse wandelingen in de bossen. Daarnaast waren er ook uitstappen naar Berlijn en Potsdam.

Brandenburg is even groot als de Belgische staat maar telt amper 2,5 miljoen inwoners. Daarnaast zijn er ook een 200-tal wolven, liet een natuurliefhebber me weten. Maar deze wolven vormen geen gevaar. Mens en wolf leven er in volstrekte harmonie. Immers iedere wolf heeft de beschikking over zo'n honderd vierkante kilometer. Er is voldoende wild (herten, everzwijnen...) beschikbaar voor Isegrim. Schapen en koeien worden door de wolven met rust gelaten. Gedurende mijn wandelingen heb ik evenwel wolf noch everzwijn gezien of gehoord. Weet dat 85 % van Brandenburg -het jachtdomein van gewezen DDR-dictator Honecker ligt er ook- uit meren, moerassen, heide en wouden bestaat. Het was er heerlijk. Ik kon letterlijk de bladeren van de bomen horen vallen. De ansichtkaart toont het Seehotel waar we verbleven. Het werd oorspronkelijk in 1916 ten behoeve van gewonde soldaten opgericht. 

Thans zet ik mijn werk aan mijn opstel over Erich Wichman verder.

Nietzsche Archiv

 De afgelopen week maakte ik een korte reis naar Weimar-Naumburg-Leipzig in de sporen van Goethe, Schiller en Nietzsche. Het deed deugd om nog eens in Duitsland te vertoeven ondanks de strenge coronamaatregelen. "Maske aufsetzen bitte!" Het hoogtepunt van deze reis was voor me mijn bezoek aan het Nietzsche Archiv. De rest van het gezelschap toog naar het KZ van Buchenwald waar ik vroeger al eens was. Op die hete nazomerse middag was ik de enige bezoeker van het Archiv dat voor mij een openbaring was. Ik kon er rondlopen zonder mondmasker op en de museumbewaakster vertelde honderduit. Ik verliet het pand rijkelijk beladen met ansichtkaarten, bladwijzers, boeken en een redelijk grote buste van Nietzsche. Een afgietsel van de buste die door Max Klinger gemaakt werd. Alom tevredenheid.

Voor de komende weken plan ik artikels voor Bulletin Tweede Wereldoorlog en voor Bühne (een kort opstel over Gretha, de eerste vrouw van Ernst Jünger). Beide uitgegeven door Aspekt. Met de uitgeverij sloot ik tevens een overeenkomst om korte biografieën in boekvorm te schrijven over Pierre Laval en Jacques Doriot. Immers aan de Franse collaboratie wordt hier te lande m.i. te weinig aandacht besteed.

Lutherstadt Wittenberg

Gisteravond thuisgekomen van een driedaagse uitstap naar Wittenberg (70 km ten zuiden van Berlijn), samen met mijn schoonbroer en enkele familieleden. Onderweg bezochten we de thans historische gedenkplaats (Gedenkstätte) Innerdeutsche Grenze Helmstedt/Marienborn, die gedurende ruim veertig jaar de grenscontroleplaats tussen de BRD en de DDR vormde. Hier werden jaarlijks tienduizenden grensgangers door Vopo's nauwgezet, soms tot op het blote vel, gecontroleerd. Thans kun je tijdens de openingsuren overal vrij in en uit lopen. De barakken en het interieur bleven intact bewaard en geven een realistische indruk.
In Wittenberg is het uiteraard alles Luther wat de klok slaat. Het oude centrum werd zorgvuldig
gerestaureerd. Daarnaast bezochten we ook het Bauhaus-museum in Dessau.

Begrafenis Mark Grammens

Gisteren de begrafenis van Mark Grammens in Liedekerke bijgewoond. Heen en terug van het station naar de Sint-Niklaaskerk van Liedekerke was een hele afstand en klim. Een goed gevulde kerk en een schitterend vrouwenkoor. In totaal was ik van Kortrijk naar Liedekerke en terug vier uur onderweg met het openbaar vervoer.

Cyriel Verschaeve in 1917

Romain Vanlandschoot. Foto Kurt Ravyts

Gisteren zaterdag vond er in Alveringem een colloquium plaats met als titel "De hete zomer van 1917". Feitelijk een ietwat ongelukkig gekozen titel want de zomer van 1917  was een van de natste van de hele 20ste eeuw. Maar het ging uiteraard niet over het klimaat maar wel over het ontstaan van de Frontbeweging en de rol van Cyriel Verschaeve hierin. Op enkele dagen na was het de honderdste verjaardag van de eerste Open Brief gericht aan het adres van de Belgische koning Albert I.
Ik kon er heen dankzij vriend Kurt Ravyts die mij kwam ophalen en terugbrengen. We behoorden tot de tweehonderd deelnemers die zich ingeschreven hadden - dubbel zoveel als aanvankelijk gepland. In de voormiddag was er een kleine rondleiding langs de belangrijkste Vlaamse pleisterplaatsen van Alveringem. We bezochten ook de kerk met daarin het schilderij waarop Verschaeve als Sint-Kristoffel fungeert. Op het kerkhof konden we even het graf van de kapelaan begroeten.
Ondanks het grote succes wat betreft inschrijvingen hadden Koen Bultinck en Frank Godderis alles in goede banen kunnen leiden. Een pluim voor hen. Van de vier referaten maakten deze van Romain Vanlandschoot over Verschaeves brief aan kardinaal Mercier en Frans-Jos Verdoodt over de brief aan paus Benedictus XVde  de meeste indruk. Zij brachten nieuwe feiten naar voren. Aansluitend vond er in de tuin van het cultuurcentrum een heerlijke receptie plaats. Tijd om tientallen bekenden te groeten en hier en daar gesprekken en gesprekjes te voeren. Nadien, we behoorden tot de allerlaatsten die de receptie verlieten, zijn we nog samen met goede vriend
 Karl Drabbe in Oost-Vleteren het graf van Eric Defoort gaan begroeten. Achteraf was het aangenaam toeven op een terrasje. Het was al laat in de avond toen we bij volle maan huiswaarts reden.

Johan van Herreweghe

Vandaag wordt Johan van Herreweghe in Gentbrugge begraven. Gedurende een langere periode in mijn leven heb ik hem van nabij gekend. Ik leerde hem kennen in 1977 toen hij samen met de nog altijd kwieke Cyriel Moeyaert een groep van het Davidsfonds Ieper, waar ik toen lid van was, door Frans-Vlaanderen gidste. Enkele maanden later poogden we aan de Kulak een afdeling van het KVHV op te richten. Het bleef bij een poging en de afdeling kwam nooit van de grond. Eenmaal maakte ik in Cadzand, waar zijn ouders een buitenverblijf hadden, een weekeinde mee van het tijdschrift Alternatief. Johan was ook een overtuigd katholiek activist.
Later vanaf 1979 maakte ik deel uit van de Werkgroep De Nederlanden, die zich vooral op de Franse Nederlanden toelegde. Onder meer Cyriel Moeyaert, Gijs van Ryckeghem en Anton Lowyck maakten er deel van uit. Johan was de drijvende spil van onze kleine vereniging. Enkele keren per jaar werd er vergaderd. De geboren leraar die Johan was, nam telkens de leiding in handen en lette erop dat de leden niet te veel afweken van de zorgvuldig opgestelde planning. Die samenkomsten gingen telkens gepaard met een overvloedige maaltijd, eerst ten huize van aalmoezenier Lowyck en vervolgens in het grote huis van Johan en zijn echtgenote Patricia in Gentbrugge. Het jaarlijkse hoogtepunt was telkens weer een daguitstap naar een of andere verloren hoek in de Franse Nederlanden waar zich nog 'Dietse' opschriften (op kerken, grafstenen, pastoorswoningen...) bevonden. Op dergelijke reisjes werden er nogal wat foto's en dia's genomen. Het didactische ging dan telkens weer gepaard met wat culinair genot.
Op het einde van de jaren 1980 legde ik me meer en meer toe op andere aspecten uit onze geschiedenis, en gingen onze wegen uiteen. Johan zal ik me blijven herinneren als een goedlachse kerel met veel zin voor initiatief en liefde voor het Frans-Vlaamse erfgoed.
Aan Patricia en haar vier kinderen wens ik veel sterkte toe.

'Belgische' kust

Om wat tot innerlijke rust te komen, vertoefde ik twee weken in Koksijde. Twee weken zonder internet, zonder e-berichten... Kortom het was alsof ik naar het Stenen Tijdperk verhuisd was. Tijdens urenlange wandelingen langs de kustlijn vertoefde ik in een totaal andere wereld.
Wat wel opviel, terwijl ik mijn boodschappen deed, was dat er overal reclame gemaakt werd voor de "Belgische kust". Bijzonder in Koksijde waar er nog steeds meer Frans dan Nederlands te horen valt. Wat is me dat nu? Eertijds toen Geert Bourgeois minister van Toerisme was, hield hij sterke pleidooien voor een consequent gebruik van de benaming van "Vlaamse kust". Nu dat hij minister-president van de Vlaamse regering is, valt hierover niets meer te horen. Eenieder, en in het bijzonder de media, heeft het over de "Belgische kust".
Het is trouwens met moeite dat ik ansichtkaarten kon vinden zonder vermelding van "Belgische kust". Nu dat Vlaanderen over toch wel een zekere autonomie beschikt, zou hieraan toch een en ander moeten kunnen verholpen worden. Het is toch godgeklaagd dat met een regeringsleider en diverse ministers die tot de N-VA behoren, er meer dan ooit propaganda gemaakt wordt voor de 'Belgische' kust. Tussen haakjes wil ik vermelden dat de vakantie deugd deed.

Paul Kruger standbeeld

Goede vrienden van mij zijn momenteel op reis in Zuid-Afrika. Vanuit Pretoria zonden ze me de hierbij afgebeelde foto van het standbeeld van Paul Kruger in het stadspark van Pretoria. 'Ome Paul' (1825-1904) was de vijfde president van de onafhankelijke Boerenrepubliek Transvaal en het meest bekende gezicht uit de Boerenoorlog tegen de Britten (1899-1902).

Wat vroeger een mooi onderhouden park was in een statige aantrekkelijke buurt, is thans verloederd tot een park vol vuilnis en zwerfafval. Bovendien is de buurt thans absoluut niet meer veilig. Als 'witmens' kom je best 's avonds na inval van de duisternis niet meer in deze omgeving. Civilisatie in Afrika of de wereld op zijn kop.

Uitstap naar de Westhoek

Vandaag deden we een kleine uitstap naar de Westhoek; dat in het kader van de herdenking van de Eerste Wereldoorlog.

In Passendale bezochten we bij helder weer de Britse begraafplaats Tyn Cot. Vanop de heuvelrug hadden we een weids uitzicht over de streek rond Ieper. Van daaruit trokken Britten, Canadezen en Nieuw-Zeelanders in de zomer van 1917 ten aanval tegen de Duitse troepen die de heuvelkam beheersten. Zij moeten al van ver de Britse, elkaar opeenvolgende, infanteriegolven hebben zien aankomen. Bovendien was het een barslechte zomer. Duizenden aanvallers bleven steken in de modder en werden door de Duitsers als eendjes op een kermis afgeschoten. Honderden anderen verdronken dan weer in de modderpoelen. Een van de vele slachtingen van deze onzinnige oorlog.
In Mesen brachten we een kort bezoekje aan het nieuwe mooie monument dat het kerstbestand van 1914 symboliseert (zie bijgaande foto). Tot slot bezochten we in Poperinge het Talbot House. Dat viel een beetje tegen omdat de lift defect was en Ann in haar rolstoel niet mee kon naar boven. Als compensatie kreeg ze in de tuin gratis een kop koffie geserveerd.

Bad Pyrmont

De afgelopen dagen ondernam ik met enkele vrienden een reisje door Nedersaksen. We bezochten onder meer de steden Hildesheim (waar kapelaan Verschaeve en SS-Reichsführer Himmler elkaar een laatste maal ontmoetten) en Hameln. Een ontdekking was het vinden van de Bückeberg waar op een speciaal aangelegde weide tussen 1933 en 1937 jaarlijks het Reichserntedankfest met zicht op de Weser gevierd werd. Het was even zoeken want uiteraard was er geen enkele wegwijzer die ons toonde welke route we dienden te volgen.
Voor mij was het hoogtepunt een bezoek aan Bad Pyrmont, een plaats vol oude dames en vergane glorie. Tussen september en november 1944 zetelde hier even de Vlaamsche Landsleiding onder Jef van de Wiele. Binnenin, zei ons de dienstdoende ambtenaar, was er maar weinig veranderd. De ruimtes hadden nog dezelfde indeling als toen en de trappen kraken nog even erg. Enkel was er extra sanitair gekomen. Vroeger bevonden toiletten en badkamers zich in de kelder. De oorspronkelijke watervesting werd tijdens de Dertigjarige Oorlog (1618-1648) grotendeels vernield. In de plaats kwam tijdens de 18de eeuw een slot dat hoofdzakelijk tijdens de zomer gebruikt werd. Over de periode tussen 1933 en 1945 wordt in de voorhanden zijnde publicaties en documenten met geen woord gerept. Maar we hebben het gezien.

In de voetsporen van Cyriel Verschaeve

Afgelopen week brachten mijn goede vriend Karl Drabbe en ik door in Innsbruck en omgeving. Naast wandelingen maakten we ook uitgebreid kennis met de geschiedenis van Tirol en het Tiroler streven naar eenheid sinds de afscheiding van Südtirol in 1919. Ook bezochten we in het Tiroler Landesmuseum in Innsbruck een indrukwekkende tentoonstelling over Tirol tijdens de Eerste Wereldoorlog (1915-1918). Het was inderdaad in mei 1915 dat Italië aan het Habsburgse rijk (Oostenrijk-Hongarije) de oorlog verklaarde. Na de oorlog kwam de Italiaans-Oostenrijkse grens een stuk meer noordwaarts aan de Brennerpas te liggen.
Het hoofddoel van deze reis was voor mij echter een uitgebreid onderzoek naar de voetsporen van kapelaan Cyriel Verschaeve in Tirol. Daartoe deed ik archivalisch onderzoek in Innsbruck en Hall in Tirol (tot 1978 Solbad Hall). Karl en ik vonden ook het 'Pfarrheim' weer waar hij zijn laatste levensjaren sleet. Jaren geleden kreeg de ruime woonst al een andere bestemming. Op het 'Friedhof' ondernamen we een uitgebreide fotosessie.
Zoals hier en daar al aangekondigd plan ik een boek over het verblijf van "den geistlichen Führer Flanderns" in Tirol.

Laatste boek van Peter Scholl-Latour

Vanmiddag beëindigde ik de lectuur van het laatste boek van Peter Scholl-Latour Der Fluch der bösen Tat. De auteur overleed immers op 16 augustus van dit jaar.
In dit boek gaat hij vooral nader in op de ontwikkelingen in het Midden-Oosten en met name de regio Turkije, Irak en Iran. Als geen ander wist hij aan de hand van achtergrondinformatie klaar en duidelijk de meest recente ontwikkelingen te schetsen. PS-L beschikte over een decennialange ervaring. De Frans-Duitse journalist startte zijn loopbaan in 1945. Na verloop van jaren gingen in de hele moslimwereld de deuren voor hem open. Zo bezat hij nauwe persoonlijke contacten met ayatollah Khomeini en diens onmiddellijke omgeving. In 1979 vergezelde hij Khomeini vanuit Parijs naar Teheran.
In zijn boek breekt hij tevens een lans voor een betere verstandhouding met de Russische president Poetin. Enkel met hem kan de Europese Unie concrete afspraken maken om een halt toe te roepen aan de toenemende agressie van moslimextremisten. Ook op geopolitiek terrein kan en moet er met Rusland samengewerkt worden. Dat wist Otto von Bismarck al. Als opiniemaker en journalist zullen we Peter Scholl-Latour missen. Jammer dat hij nauwelijks bekendheid in de Lage Landen geniet. Slechts een van zijn in totaal meer dan dertig boeken werd in het Nederlands vertaald.

Verpozen in Flevoland

We zijn net terug van een week rustvakantie in het Nederlandse Flevoland. We verbleven er in het Centerpark De Eemhof, te midden van allerhande waterpartijen. Een concert van vrolijk eendengekwaak was er steeds te horen en een sympathiek allegaartje van merels en mussen wachtte geduldig tot ze wat restjes voorgeschoteld kregen. Het weer viel best mee en we maakten uitstapjes naar Amersfoort en Elburg. Terwijl we op een terras aan het genieten waren van kranten, wijn en wat hapjes trok een historische stoet voorbij. Veel bekijks in elk geval. Elburg is dan ook een oude Hanzestad die nog steeds volledig omwald is. Een miniatuur van Brugge als het ware.
Voor het overige heb ik veel gelezen en genoot ik onder meer van de lectuur van het magnifieke eerste deel van de Willem Frederik Hermans-biografie van de hand van Willem Otterspeer.
Sinds een paar dagen zijn we weer thuis en zijn mijn batterijen voldoende geladen om met enthousiasme de geplande werken in uitvoering, deze herfst en komende winter, aan te pakken.

Peter Scholl-Latour is niet meer

Zaterdag ll. overleed na een korte maar zware ziekte de journalist en auteur van haast twintig reportageboeken, Peter Scholl-Latour op negentigjarige leeftijd in Rhöndorf am Rhein. Als zoon van een Franse vader en een Elzasser moeder was hij vanaf 1945 overal in de wereld op reis. Van hem werd gezegd dat er geen land was dat hij niet bezocht had.
De laatste jaren had hij zich vooral gespecialiseerd in het Midden- en het Verre-Oosten. Voor hem gingen deuren open die voor anderen gesloten bleven. Hij kende dan ook perfect Arabisch en leefde met de moslims in hun dorpen en woningen. Nog voor ze een daadwerkelijk gevaar vormden, had hij al gewaarschuwd voor de terroristen van de Islamtische Staat (I.S.). Mensen als hem kunnen niet meer vervangen worden. In oktober zal zijn laatste boek verschijnen. Uiteraard gewijd aan de recente mondiale ontwikkelingen.