Johan van Herreweghe

Vandaag wordt Johan van Herreweghe in Gentbrugge begraven. Gedurende een langere periode in mijn leven heb ik hem van nabij gekend. Ik leerde hem kennen in 1977 toen hij samen met de nog altijd kwieke Cyriel Moeyaert een groep van het Davidsfonds Ieper, waar ik toen lid van was, door Frans-Vlaanderen gidste. Enkele maanden later poogden we aan de Kulak een afdeling van het KVHV op te richten. Het bleef bij een poging en de afdeling kwam nooit van de grond. Eenmaal maakte ik in Cadzand, waar zijn ouders een buitenverblijf hadden, een weekeinde mee van het tijdschrift Alternatief. Johan was ook een overtuigd katholiek activist.
Later vanaf 1979 maakte ik deel uit van de Werkgroep De Nederlanden, die zich vooral op de Franse Nederlanden toelegde. Onder meer Cyriel Moeyaert, Gijs van Ryckeghem en Anton Lowyck maakten er deel van uit. Johan was de drijvende spil van onze kleine vereniging. Enkele keren per jaar werd er vergaderd. De geboren leraar die Johan was, nam telkens de leiding in handen en lette erop dat de leden niet te veel afweken van de zorgvuldig opgestelde planning. Die samenkomsten gingen telkens gepaard met een overvloedige maaltijd, eerst ten huize van aalmoezenier Lowyck en vervolgens in het grote huis van Johan en zijn echtgenote Patricia in Gentbrugge. Het jaarlijkse hoogtepunt was telkens weer een daguitstap naar een of andere verloren hoek in de Franse Nederlanden waar zich nog 'Dietse' opschriften (op kerken, grafstenen, pastoorswoningen...) bevonden. Op dergelijke reisjes werden er nogal wat foto's en dia's genomen. Het didactische ging dan telkens weer gepaard met wat culinair genot.
Op het einde van de jaren 1980 legde ik me meer en meer toe op andere aspecten uit onze geschiedenis, en gingen onze wegen uiteen. Johan zal ik me blijven herinneren als een goedlachse kerel met veel zin voor initiatief en liefde voor het Frans-Vlaamse erfgoed.
Aan Patricia en haar vier kinderen wens ik veel sterkte toe.

Karel de Rycke, oorlogsburgemeester

De afgelopen twee maanden heb ik werk gemaakt van een biografische brochure over Karel de Rycke. Als vrijwilliger kwam hij als oorlogsinvalide uit de loopgrachten van de IJzer weer naar huis. Hij werd in Vlaanderen een van de pioniers van het kweken van kippen op grote schaal. Daarnaast was hij gewestleider van het VNV en tijdens de bezetting burgemeester van het Oost-Vlaamse Asper bij Gavere. Karel de Rycke was een overtuigd volksnationalist. Hij en zijn groot gezin kregen het tijdens de repressie zwaar te verduren. Zijn bedrijf en woning werden geplunderd en voor een groot deel vernield. Een aantal foto's in de brochure spreken duidelijke taal. Zelf leefde de gewezen oorlogsburgemeester een tijdlang ondergedoken. In afwezigheid ter dood veroordeeld, kon hij naar Ierland ontsnappen. Daar probeerde De Rycke in moeilijke omstandigheden een nieuw bestaan op te bouwen. Hij overleed echter in 1950 op amper 55-jarige leeftijd.
Ik schreef deze brochure in opdracht van de familie en kon beroep doen op een rijk gevarieerd archief. Het werkje bevat een reeks tot nu toe ongepubliceerde foto's en uittreksels uit persoonlijke brieven en documenten. Van de oplage bewaar ik slechts enkele tientallen exemplaren. Het overgrote deel van de oplage ging uiteraard naar de familie.
De brochure Karel de Rycke: burgemeester en pluimveehouder verscheen als nr. 8 in mijn Altringer-reeks, en telt 56 blz. in plaats van de gebruikelijke veertig. Langs deze weg bied ik ze hier te koop aan. De prijs bedraagt 6€ + 2,50€ verzendingskosten, samen dus 8,50€. U kan een exemplaar
 bekomen door storting van het bedrag op rekeningnummer BE64 4627 2867 9152 van P.J. Verstraete, 8500 Kortrijk met vermelding "Karel de Rycke".

De onzin van het politiek correcte gedoe

Sinds enige weken gaat de Duitse Bundeswehr gebukt onder een hysterie van politiek correcte waanzin. Reden is de vermeende betrokkenheid van officier Franco A. bij extreemrechtse terreuractiviteiten. Na ettelijke weken is er nog niets bewezen. Dat weerhield echter de bij de Bundeswehr weinig geliefde minister van Defensie Ursula von der Leyen er niet van om bevel te geven om alle kazernes van herinneringen aan de voormalige Wehrmacht te zuiveren. Alles moest weg. Foto's van voormalige oorlogshelden als veldmaarschalk Rommel, generaal Dietl, vliegeras Molders... werden naar de depots overgebracht. In Hamburg werd in een kazerne ook de foto van luitenant Helmut Schmidt verwijderd. Schmidt was niet alleen bondskanselier maar ook jarenlang mede-uitgever van het weekblad Die Zeit. In haar laatste nummer (17 mei 2017) werd tegen dit ondoordacht optreden heftig geprotesteerd. Nog maar eens een voorbeeld tot wat politiek correcte hysterie kan leiden. We kunnen er niet genoeg tegen protesteren. In de 'Vlaamse'
media met zijn talrijke opinieschrijvers hoor je daar uiteraard niets over. Vandaar dat mijn stem eenzaam in de woestijn klinkt.