Wij, Vlamingen zijn toch maar een volkje van zelfkastijders. We minachten onszelf en zijn haast beschaamd om uit de schaduw te treden. Neem nu ene Sophie de Schaepdrijver, historica, belgiciste en politiek meer dan correct te noemen. Ze woont al dertig jaar niet meer in Vlaanderen. In 1997 publiceerde ze een boek over België tijdens de Eerste Wereldoorlog. Daarin spotte ze met het oorlogsflamingantisme, en maakte ze op arrogante wijze komaf met de, in haar ogen, mythe dat Vlaamse piotten de dood ingejaagd werden omdat ze geen Franstalige bevelen begrepen. Een verhaaltje uit Fabeltjeskrant, meende het mens. Haar boek werd door de belgicistische media de hemel ingeprezen maar her en der in weldenkend Vlaanderen kritisch bejegend.
Nu heeft diezelfde Sophie de Schaepdrijver, woonachtig in de Verenigde Staten, de Gouden Erepenning van het Vlaamse parlement gekregen. Ja, we zijn zelfkastijders en likken de hand van wie ons geslagen heeft. Is er dan geen enkele Vlaamse parlementariër die hiertegen geprotesteerd heeft? Ju, ju wat een volkje! De gelauwerde historica bezat dan nog de arrogantie om te zeggen: "Ik ben kwaad dat de Vlaamse overheid mij noch andere historici betrokken heeft bij haar herdenkingsbeleid rond de Eerste Wereldoorlog". Zeker niet doen, Vlaamse overheid!
