Over antifascisten

"Het is en blijft een raadsel hoe zelfverklaarde antifascisten de democratie denken te verdedigen tegen radicaal-rechtse dictators als Poetin, Trump of Orban. Ze zien het gevaar, maar er mag geen euro extra naar het leger. Als het even kan moet er zelfs nog meer bezuinigd worden, terwijl alles wat naar wapenindustrie riekt taboe blijft.

Hoe ze Poetin dan wel willen stoppen? Geen idee. Het is naïef om te geloven dat hij net zo'n fan is van de drie d's -dialoog, de-escalatie, diplomatie- als de vredesbeweging. En voor een heroïsche, door het volk gedragen partizanenstrijd à la Joegoslavië in de Tweede Wereldoorlog ontbreekt het in Nederland toch echt aan hoge bergen en diepe bossen". (De Groene Amsterdammer, 3 juli 2025)

Theo van Gogh, een oerhollandse vrijdenker

Dezer dagen las ik de ambachtelijke biografie van Jaap Cohen over Theo van Gogh (De bolle Gogh. Querido, 686 blz.). Een monumentale en schitterende biografie. Een danig leven van een dwarsligger van het gehalte van Theo van Gogh, achterneef van de beroemde schilder, las ik nog niet. Hij nam de vrijheid van woord en geschrift tot in het extreme, ja, zelfs tot op het onbeschofte, recalcitrante en persoonlijke waar. En dat wilde wat zeggen in het Amsterdam  van de jaren tachtig en negentig van vorige eeuw. Deze outsider en relschopper kende geen heilige huisjes. Alles en iedereen moest eraan geloven. Ook de vader van de biograaf die een tijdlang burgemeester van Amsterdam was. De steeds tegendraadse Theo van Gogh schrok er niet voor terug om vertrouwelijke informatie openbaar te maken. En toch had deze treiteraar van Amsterdam ook een zachte kant. Tegenover sociaal behoeftigen stond hij, de extreme non-conformist, dag en nacht klaar, vriendschappen koesterde hij.

"De bolle Van Gogh" -op een bepaald moment woog hij 130 kg; alcohol, drugs en ongezond eten waren hiervoor verantwoordelijk- was een gevreesd columnist, een daadkrachtige cineast maar ook een geliefd interviewer. Hij bezat het talent dat door hem geïnterviewde personen hun ziel op tafel legden, hij voelde zijn gesprekspartners aan en leefde met hen mee. 

De Nederlandse staat liet hem begaan tot op het moment dat het botste met radicale moslims, die niet gediend waren met uitspraken als 'geitenneukers' en dergelijke lieftalligheden. Toen liep het verkeerd. Op een sombere ochtend begin november 2004 werd hij op klaarlichte dag in een drukke straat door een fanatieke moslim ritueel vermoord, afgeslacht. Tienduizenden Amsterdammers kwamen op straat om hun medeleven te betuigen. 's Avonds volgde er een 'lawaaiconcert'.

Eerder las ik de Hugo Claus-biografie van Mark Schaevers. In zijn jonge jaren ging hij nogal eens rebels te keer maar algauw opteerde hij voor een braaf burgerlijk bestaan. De burgerman Claus had na een tijdje slechts twee obsessies: mooie vrouwen in zijn bed krijgen en kassa, kassa. Beide heerschappen hadden enkel hun passie voor vrouwen gemeen.

Bizar: Amerikaanse en Duitse soldaten samen tegen de Waffen-SS

Na de oorlog dankte de directeur van de Weense Hofreitschule persoonlijk de Amerikaanse generaal George Patton voor de redding van de beroemde Lipizzaner paarden. Eenheden van de Wehrmacht en het Amerikaanse leger vochten toen samen tegen een SS-infanteriebataljon om de paarden in veiligheid te brengen.

Plaats van gebeuren was het dorp Hostau in het toenmalige Sudetenland (thans Hostoun in Tsjechië). Door de opmars van het Rode Leder dreigden de sierlijke witte paarden in handen te vallen van de Sovjet-Russen, wat het einde zou betekend hebben voor de Spaanse ruiterijschool van Wenen. De Duitsers namen toen contact op met de vanuit het westen oprukkende Amerikanen om de dieren in veiligheid te brengen. Generaal Patton, die een zwak had voor paarden, ging onmiddellijk akkoord. Zo gebeurde het dat tijdens de laatste dagen van de oorlog de zogenaamde operatie Cowboy tot een succes uitgroeide.

Amerikaanse en Duitse soldaten, gesteund door anticommunistische kozakken die als 'cowboys' optraden, brachten de waardevolle paarden in veiligheid. Enkel werden ze gehinderd door twee aanvallen van de Waffen-SS maar zonder veel erg. Er vielen een paar doden maar geen enkel paard ging tijdens deze gevechten verloren. Toen er ook nog enkele Sovjet-tanks van het type T-34 aan de horizon verschenen, staakten de SS'ers het gevecht en brachten zichzelf in veiligheid. 

Ook tijdens de 'slag' om het kasteel van Itter in Oostenrijk vochten Amerikanen en eenheden van de Wehrmacht samen tegen de Waffen-SS. Maar dat is weer een ander verhaal.

Opnieuw aan de slag met Staf de Clercq en Joanne 'Kathleen' Rowling

Na een veertiendaagse onderbreking ben ik vandaag opnieuw aan de slag gegaan met mijn biografie over Staf de Clercq. Het nieuwe hoofdstuk XXVI zal handelen over de groei, de totstandkoming en de perikelen rond de Eenheidsbeweging VNV in de lente van 1941. Het liep niet bepaald allemaal van een leien dakje maar zover zijn we nog niet.

's Avonds lees ik dan in de nieuwe detective van Robert Galbraith, ps. van de non-conformistische schrijfster en dwarsligger J.K. Rowling. Auteur van onder meer de Harry Potter-reeks. Haar Cormoran Strike-detectives vind ik van de bovenste plank. Het zijn allen heerlijke dikkerds en vergen wel enig doorzettingsvermogen van de lezer. Ze zijn allen vlot geschreven en heerlijk spannend om lezen. Het zevende deel Stromend graf is met zijn 1120 pagina's haar dikste tot nu toe. Iedere avond -het zijn tegenwoordig ook lange avonden- lees ik honderd pagina's. Wat een genot!

Amerikaanse piloten en Israëlische bombardementen

In het nieuws wordt gewag gemaakt van Israëlische luchtaanvallen op Palestijnse Rode Kruis-wagens. Daarbij beweert het Israëlische legercommando dat deze ziekenwagens geen gewonden maar wel Hamaseenheden vervoeren. Niets nieuws onder de zon. Tijdens de oorlogsjaren 1944 en 1945 bestookten Britse en vooral Amerikaanse piloten volop Duitse Rode Kruis-konvooien. Ook toen beweerden de Amerikanen dat deze Rode Kruis-eenheden Duitse soldaten van het ene frontgebied naar het andere vervoerden. Leugens! Achteraf bleek duidelijk uit documenten en foto's dat het Duitse Rode Kruis uitsluitend gewonden vervoerde. Hetzelfde geschiedde met Duitse Rode Kruis-treinen en -schepen, die duidelijk als dusdanig gemarkeerd waren. Nochtans lieten neutrale Zwitserse waarnemers aan de Amerikanen weten dat het uitsluitend gewonde soldaten en burgers betrof, die vervoerd werden. De Amerikanen bleven doof en negeerden de Zwitsers. Over de Sovjet-Russen zullen we maar zwijgen. Deze erkenden het Rode Kruis niet eens.

Volksvertegenwoordiger Staf de Clercq

 Vandaag begon ik met het schrijven van hoofdstuk XI en in de eerste paragraaf liet ik meteen Staf de Clercq op 16 november 1919 tot volksvertegenwoordiger verkiezen. Zelf behaalde hij een fraai persoonlijk resultaat met 723 voorkeurstemmen. Het op een na beste resultaat van de vijf verkozenen van de Frontpartij. Enkel Hendrik Borginon deed het in Aalst beter met zegge en schrijve een voorkeurstem meer. Overigens was het louter bij toeval dat Staf tot volksvertegenwoordiger verkozen werd. Hoe dat kwam, leg ik uiteraard omstandig uit in de biografie.

Overigens mag de verkoop van mijn boeken weer wat aangezwengeld worden. Het is tegenwoordig zowat huilen met de pet op. Mensen, bedenk dat ik volledig afhankelijk ben van jullie bestellingen. Als onafhankelijk en non-conformistisch schrijver wens ik me niet te binden aan een commerciële uitgeverij. Ik wens niet toe te geven aan hun eisen en voorwaarden maar moet wel de gevolgen hiervan dragen. Dus voor alle bestellingen ben ik dankbaar.

De eenzame non-conformist Mia Doornaert

 In het woke-bos van opiniemakers van de poco-krant bij uitstek De Standaard is Mia Doornaert een eenzame non-conformistische dwarsligger. Neem nu haar laatste opiniestuk handelend over voetbal, de corrupte Fifa-leiding, moslims en hun haat tegen de boekdrukkunst, Margaret Thatcher en de Europese Commissie verschenen op 1 december ll. Het slot kan ik u, lezer, niet onthouden. Zoals ik zijn er wellicht heel wat lezers die geen abonnement meer hebben op deze woke-krant bij uitstek. Ik lees de stukken van Mia Doornaert in het rusthuis waar mijn schoonmoeder verblijft. Ik citeer het slot van haar column:

"Je kunt je afvragen of Vladimir Poetin zijn aanval in Oekraïne zou hebben aangedurfd als er in de Europese Unie een paar leiders met de ruggengraat van Thatcher waren geweest, als de EU-landen het vredesdivident niet hadden opgesoupeerd in de plaats van te investeren in een geloofwaardige defensie. Het is nutteloze speculatie. Maar het is een droeve vaststelling dat Infantino [Fifa-baas] met zijn emotioneel gebral wel de zeitgeist weergaf van een uitgeleefd Europa, dat zo lang, gemakshalve, aan een tandeloze soft power vasthield, dat vandaag niet door drive en harde wil beheerst wordt, maar door een tomeloze excuuscultuur. Zeker, van voetballers en hun vertegenwoordigers wordt verwacht dat ze met hun voetbal en hun toernooien honderden miljoenen mensen wereldwijd verblijden, niet dat ze serieuze boeken over geschiedenis lezen. Maar laat ze dan alstublieft bij hun leest blijven, bij wat ze kennen en kunnen - voetbal".

Voorstelling boek Mark Grammens

 Vandaag woonden Ann en ik in het Vlaamse Parlement in Brussel de voorstelling bij van het boek Trouw moet blijken: teksten uit Journaal (DoorbraakBoeken). Vooraf sprak de getalenteerde spreker en opiniemaker Mark Elchardus onder de titel Opvattingen moeten leren van feiten: gemeenschapsdenken als harde discipline de eerste Mark Grammens-lezing uit, die voortaan jaarlijks gehouden zal worden. Ondanks de nogal zwaar ophanden liggende titel had niemand van de ruim 150 aanwezigen moeilijkheden om de vlotte uiteenzetting van de socioloog Elchardus te volgen. Het was muisstil in de zaal. Achteraf kreeg eenieder de tekst van de lezing in brochurevorm gratis mee naar huis. Het was een geestelijk plezier om naar de man te mogen luisteren.

Daarna volgde de eigenlijke voorstelling van het boek; dat gebeurde onder de vorm van een panelgesprek tussen Rik van Cauwelaert, Jean-Pierre Rondas en Elchardus met Pieter Bauwens als gedreven moderator. Het boek bestaat uit teksten van Rondas, Luc Pauwels en ondergetekende. Ik schreef een biografische inleiding over Mark Grammens van zo'n vijftig pagina's. Het grootste deel van het boek met enkele illustraties bestaat uit een ruime bloemlezing van 170 pagina's uit Grammens' teksten verschenen in Journaal. Deze selectie gebeurde vooral door Rondas en Bauwens met medewerking van de steller van dit blogstukje. Uit deze artikels blijkt maar al te duidelijk dat Grammens een visie had op onze toekomst die vandaag nog steeds geldig is.
Het boek zal beslist kunnen meehelpen aan het wordingsproces van de volledige biografie van Mark Grammens, een van de meest toonaangevende journalist uit de tweede helft van de 20ste eeuw in Vlaanderen.

Hamme

 Gisteravond mocht ik in Hamme in een taverne, onder meer de geboorteplaats van Renaat Waterschoot, mijn twee nieuwe boeken komen voorstellen. In mijn uiteenzetting had ik het ook over een non-conformistische geschiedschrijving en de terreur van de zogenaamde woke-historici, die ook bij ons meer en meer hun opwachting maken.

Er was een heel geïnteresseerd publiek komen opdagen dat achteraf menig boek, vooral dan de Dwarsliggers en Renaat Waterschoot, kocht en liet signeren. Tevreden en uitverkocht kon ik in de late avond huiswaarts keren. Met dank aan J.d.B. en R.P. Foto's FDK.

Stalin agressor 1941

 De Amerikaanse historicus Sean McMeekin is wat je noemt een non-conformistische publicist die zich vooral toelegt op Oost-Europa. Zo publiceerde hij enkele jaren geleden een boek over het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog, waarin hij haarfijn uitlegt hoe het tsaristische Rusland door Frankrijk gemanipuleerd werd, wat ten slotte leidde tot het voortijdige mobiliseren van het Russische leger. Uiteindelijk leidde dat mobilisatiebevel tot het uitbarsten van de kanonnen van augustus 1914.

Dit jaar publiceerde hij een nieuw boek. Onder de titel Stalin's War schrijft hij een totaal nieuwe versie van de Tweede Wereldoorlog; beschouwd vanuit het standpunt van de Sovjet-tiran Stalin. Op 5 mei 1941 hield hij voor tweeduizend pas afgestudeerde officieren van de militaire academie van Moskou een toespraak, waarin hij verklaarde dat een oorlog tegen het "arrogante en te verslagen" Duitsland onvermijdelijk was geworden. Het Rode Leger was echter dermate uitgerust en versterkt dat de Wehrmacht het onderspit zou delven. Ten laatste in de zomer van 1941 zou het machtige Sovjet-leger, aldus Stalin, toeslaan. 

Enorme logistieke problemen verhinderden echter, aldus de goed gedocumenteerde McMeekin, dat het Rode Leger als eerste kon toeslaan. In deze titanenoorlog was Hitler de uiteindelijke initiatiefnemer. De grootste landstrijdmacht aller tijden kreeg hierbij keiharde nederlagen te incasseren, waarvan ze zich pas in de winter van 1942/1943 ter dege kon herstellen. 

Heel wat aandacht besteedt de US-geschiedschrijver aan de Amerikaans-Sovjet-Russische betrekkingen die vanaf 1933, toen Roosevelt president werd, plots intensiever werden. De Sovjets kregen vanaf die datum enorme technische middelen en leveringen toebedeeld. 

In elk geval geeft het boek van McMeekin ons een heel andere kijk op het uitbreken van de oorlog tussen Duitsland en de Sovjet-Unie (Unternehmen Barbarossa) dan tot nu toe het geval was
. De Duitsers spraken steeds van een preventieve oorlog. De visie van McMeekin brengt deze stelling alvast een stapje nader. Een aantal Russische historici deden dat voordien ook al. Buiten de Angelsaksische wereld werd er nog met geen woord gerept over het nieuwe boek van Sean McMeekin. Of het alvast ophefmakende boek ooit in het Nederlands zal verschijnen?

Erich Wichman

 Mijn eerste en tevens laatste blogstukje van deze maand. Op 17 oktober vond in Kontich andermaal de Vlaamse Boekenbeurs plaats. Het werd voor mij en anderen een teleurstelling. Hoewel organisatorisch alles in orde was, viel de verkoop flink tegen. Voor mij was het de zwakste beurs ooit. Het vaste koopgrage publiek was present maar daarnaast heb je veel 'toeristen', die vlug hun ronde doen en zich daarna aan een tafeltje installeren om te schransen en te drinken, meestal in het gezelschap van hun geloofsgenoten. Dat was dan hun beurs. Ik weet wel, ik weet wel. Niet iedere Vlaming koopt boeken. De meerderheid koopt nooit ofte nimmer een boek. Dat is nu eenmaal zo. Deze digitale tijden maken het alleen maar erger. Daarbij komt ook nog eens corona. Daardoor bleven velen liever thuis. Nu, volgend jaar beter hoop ik.

De laatste week ben ik volop bezig me in te lezen in het werk van en over Erich Wichman. Een dwarsligger van eerste orde, geliefd en gehaat, bewonderd en veracht, die lak had aan alles en iedereen. Hij staat ook bekend als een van de eerste Nederlandse fascisten, hoewel hij evenzeer bekendheid geniet als anarchist.  Het ligt in mijn bedoeling om over hem een biografisch
opstel te schrijven dat bestemd is voor Tekos. 

Mark Grammens

 Sinds een tijdje ben ik doende met het schrijven van een ruim opgevat

Links Koenraad Elst, in het midden Els Grootaers (foto Herwig Vereycken)

biografisch artikel over journalist-uitgever Mark Grammens. Samen met enkele andere pennenridders werk ik mee aan een boek dat zal verschijnen naar aanleiding van de vijfde sterfdag van onze gewezen strijdvaardige journalist, die zijn onuitwisbare stempel zette op het geestelijke leven van Vlaanderen tijdens de tweede helft van de vorige eeuw. Het boek zal door uitgeverij DoorbraakBoeken komende herfst uitgegeven worden.

Een geviseerde burgemeester

 Karl Lueger (1844-1910) was burgemeester van Wenen van 1897 tot aan zijn overlijden in 1910. Hij maakte van de hoofdstad van de Donaumonarchie een moderne metropool. Omwille van zijn antisemitische uitspraken en overtuiging wordt hij vandaag geviseerd door de extreemlinkse militanten van BLM en de woke-pers. 

Over hem schreef ik tijdens de afgelopen weken een biografisch opstel om een en ander duidelijk te maken. Zo was zijn antisemitisme enkel een middel om aan de macht te komen. Trouwens het antisemitisme was toen schering en inslag in de meeste Europese landen. Het artikel zal eerlang in het tijdschrift Tekos verschijnen.

De jarige uitgeverij Aspekt en Theo van Gogh

 Bühne is een door uitgeverij Aspekt halfjaarlijks uitgegeven tijdschrift in boekvorm en gewijd aan literatuur en cultuur. In het pas verschenen nummer 13 wordt in de eerste plaats aandacht besteed aan de 25ste verjaardag van de in Soesterberg gevestigde uitgeverij Aspekt. Margreet den Buurman bespreekt het reilen en zeilen van de uitgeverij aan de hand van de eerste fictiebundels die de uitgeverij in 1996 uitgaf. Nieuw poëziewerk van uitgever Perry Pierik sluit hierop aan. Henk Vaessen schreeft een korte maar gevatte hulde en Sylvia Kamerbeek, de doe-het-al en de voortdurende bezige bij van de uitgeverij, geeft een prettig leesbaar inkijkje vanuit haar vaste standplaats op kantoor.

Verder bevat de bundel zoals steeds een selectie aan essays, kortverhalen en jazzgedichten van onder meer Dorian d'Oliveira, Ruud Alers, Wim Huijser, Anneke Mooi en Maran Olthoff. In zijn artikel haalt Bert van Galen onder meer herinneringen op aan de vermoorde Theo van Gogh. Op de vraag hoe lang "zal je strijd duren tegen het politiek correcte denken", kreeg de interviewer het volgende antwoord van Van Gogh: "Dat is nog een lange weg en dat is goed. Heerlijk om al die naïeve sukkels op de kast te jagen. Vooral in de grachtengordel kom je dit soort types voortdurend tegen. Ze zijn zo links en bewogen, dat is echter direct afgelopen als er een zwerver voor de deur ligt te slapen. Dan wordt er direct bij een bevriende rechter een dwangbevel geregeld. Terwijl als oom Jan last van zijn verslaafde buren heeft hij direct als fascist wordt neergezet". Het gebrek aan dergelijke non-conformisten in onze maatschappij laat zich thans meer dan ooit voelen.

"Bühne nr. 13". Soesterberg, Aspekt, 2020. Ill., 136 blz. Gen., 9.95 €  ISBN 9789464240191

Vlaamse DRK-zusters in de belangstelling

Met vertraging ontving ik het laatste nummer van het non-conformistische tijdschrift The Axis Forces van februari 2020. Het Engelstalige tijdschrift (drie of vier nummers per jaar) verschijnt sinds 2017 en is volledig aan de As-strijdkrachten en hun bondgenoten gewijd.
Het laatste nummer (nr. 13) bevat onder meer een artikel van ruim twintig pagina's, volledig gewijd aan de vrijwilligsters die dienst deden bij het Deutsches Rotes Kreuz (DRK) tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het artikel van de hand van Andrei Samcevich wijdt vooral aandacht aan de Noorse, Nederlandse en Vlaamse meisjes die zich als vrijwilligster opgaven. Ik las onder meer dat de Vlaamse meisjes en jonge vrouwen het grootste contingent vrijwilligers uit de Germaanse landen (Duitsland uiteraard niet meegerekend) vormden. De meeste waren tussen de twintig en de vijfentwintig jaar. In het kort worden ook de frontbelevenissen van Lucie Lefever, Martha Clement en Maria van Aerden (zie ook mijn Leesfolder nr. 5) geschetst. Voor het overige niets dan lof voor het artikel. Het blijft echter wachten op een monografie over de Vlaamse DRK-Schwester.

Woke

De opinieschrijfster en journaliste Mia Doornaert is een van de belangrijkste intellectuelen in Vlaanderen. Samen met Rik van Cauwelaert behoort ze tot mijn absolute favorieten.
Onder de titel Generatie watjes schreef ze haar wekelijkse donderdag-column in De Standaard (5 maart). Tussen haakjes denk ik dat deze krant een dergelijke column door iemand anders geschreven zonder veel omhaal zou weigeren. Omwille van de omzet (kassa, kassa) kan De Standaard Doornaerts opiniestukken echter niet weigeren. Ik ken toch wel wat mensen die de krant op donderdag speciaal kopen omwille van haar column. Daarnaast is er uiteraard ook haar decennialange redactionele medewerking aan de krant geweest.
Haar laatste artikel is tevens een bijzonder werkstuk. Het is een afrekening met de politiek correcte domheid, dat nu de hippe naam van 'woke' kreeg. Ik breng hieronder enkele citaten uit het betreffende stuk om haar mening weer te geven. Daarbij is zij helemaal geen roepende in de woestijn.
"De BBC zal romans herschrijven om te verhullen dat Engeland ooit 'wit' was. Het is al erg genoeg dat de jonge generaties steeds minder lezen, dat ze geen behoorlijk geschiedenisonderwijs meer krijgen. Voor zover ze ooit nog eens een meesterwerk 'van voor hun tijd' onder ogen krijgen, moet daar eerst politiek correct mee gerotzooid worden".
"Jongeren die nu aan de weg timmeren, willen niet, zoals in mei '68, 'verbieden te verbieden', maar zo veel mogelijk mensen de mond snoeren. Omdat ze veel te weinig kennis en cultuur meekregen, kunnen ze niet meer reageren met argumenten".
"Want wie fout denkt, wordt vervloekt. Ook in de mobilisatie voor het klimaat, op zich prijzenswaardig, is er een fanatiek simplisme, zoals belichaamd door Greta Thunberg".
Daarnaast breekt Mia Doornaert een lans voor de militant atheïstische Franse schrijfster Caroline Fourest, bekend door haar keiharde islamkritiek, die deze maand onder de titel Génération offensée een pittig pamflet liet verschijnen waarin ze de onverdraagzaamheid van de woke-dictatuur aanklaagt. Hopelijk wordt het boek ook in het Nederlands vertaald.

Koude Oorlog

Zopas ontving ik het derde deel van het jaarboek Koude Oorlog (uitgeverij Aspekt) met daarin opgenomen mijn opstel over Aleksander Solzjenitsyn: visionair denker en schrijver (p. 99-116). Mijn bijdrage heb ik wel flink moeten inkorten. De volledige versie van het opstel zal ik publiceren in mijn nog te verschijnen boek Dwarsliggers (2021).

Culturo's eten uit Duitse handen

De jongste weken is er heel wat te doen rond het afschaffen van een deel van het rijkelijk gesubsidieerde kunstwereldje door de Vlaamse overheid. De "modernistische cultuursnobs", de "wereldvreemde en linkse elitairen" (aldus Johan Sanctorum in zijn column op doorbraak.be van 12 dezer) en de parvenu's die zichzelf kunstenaars noemen, schreeuwen moord en brand alsof ze gebroodroofd worden. Hebben deze overtalrijke culturo's ooit eens gewerkt zonder al dat door de overheid rondgestrooide manna? Zouden ze op eigen benen kunnen staan? Wellicht niet. Nu zelf heb ik geen enkele behoefte aan al die alternatieve en marginale toneel- en dansgezelschappen. Blijkbaar komt er haast niemand naar kijken. Dus afschaffen die zaak! De staat, wij dus, moeten daar toch niet voor opdraaien!
Ik vraag mij al geruime tijd af of deze artiesten (schrijvers, dichters, beeldhouwers, dansers, toneellui...) ooit eens hebben nagedacht van wat hun voorgangers van voor de Tweede Wereldoorlog leefden? Trouwens weten en beseffen die lui wel dat het dankzij de Duitse bezetter is/was dat zij kunnen bestaan?
Vanaf de late zomer van 1940 begonnen de Duitsers als overheidsinstantie hun goedgezinde schrijvers en kunstenaars te subsidiëren, en dat in navolging van de Sovjet-Russen die dat al vanaf de jaren 1920 deden. Dat gebeurde ook in onder meer Nederland en Noorwegen. Voordien was er geen sprake van dat de staat kunstenaars geldelijk steunde. Wel kocht het toenmalige ministerie van Kunsten en Wetenschappen regelmatig boeken aan voor de 'boekerijen' -zoals dat toen nog zo mooi genoemd werd- en schilderijen en beeldhouwwerken voor de musea. Maar dat de overheid een loon uitbetaalde aan hen daar was geen sprake van. De Duitse bezetters deden dat wel. Uiteraard met het oog op propagandadoeleinden.
Na de bezetting bleef dat systeem bij ons en in Nederland gehandhaafd. Dus culturo's, wees dankbaar en wees wat minder arrogant tegenover de Vlaamse regering, want 'dankzij' de nationaalsocialisten kunnen jullie nog steeds ruimschoots profiteren en bestaan van de staatstoelagen.

De rode zomer van 1919

Wist u dat de zomer van 1919 geboekstaafd staat als de "rode zomer van 1919", en dat niet alleen in Duitsland. Veel landen hadden die zomer af te rekenen met stakingen, arbeidersopstanden en onlusten.
In Peking protesteerden duizenden studenten tegen de bijzonder nadelige gevolgen van het verdrag van Versailles voor China. Door deze vernederende behandeling radicaliseerden heel wat Chinezen naar extreem-linkse standpunten. Onder hen ook Mao Zedong en Zhou Enlai, de toekomstige leiders van de Chinese communisten. In Groot-Brittannië waren de onlusten dermate heftig dat Winston Churchill voor een bolsjewistische revolutie vreesde.
Ook de Verenigde Staten van Amerika hadden af te rekenen met ernstige arbeiders- en rassenconflicten. Men nam er evenwel drastische tegenmaatregelen. Tot aan het begin van de jaren 1920 liet de regering na een bijzonder kort proces zo'n 20.000 anarchisten, herrieschoppers, linkssocialisten en communisten naar de jonge Sovjet-Unie deporteren. Ze kregen een enkele reis richting Moskou.

Werken voor de toekomst