Oostfronter Dries Coolens

In het boek Wilhelmus beschrijft Tim Berbers zijn zoektocht naar het verleden van zijn grootvader die in Nederland vrijwilliger bij de Waffen-SS was. Zelf had Wilhelmus Berbers met niemand over zijn verleden willen praten. Het is het verhaal van een moeizame reconstructie. Vele vragen blijven onbeantwoord. Onder meer vocht hij aan de rivier de Narwa, de grens tussen Estland en het huidige Rusland, en werd er in de zomer van 1944 gevangen genomen. Een van de zegsmannen van Tim Berbers was de inmiddels overleden Vlaamse Oostfronter Dries Coolens (1923-2021). Tim zocht hem in december 2019 op in het Duitse Metzingen waar hij het grootste deel van zijn leven woonde.

Het gesprek neemt in het boek 32 pagina's in beslag. Voor Oostfront-verzamelaars en belangstellenden beslist het lezen waard. Het boek Wilhelmus. Mijn grootvader bij de Waffen-SS werd bij De Arbeiderspers uitgegeven, telt 310 blz. en kost 24 euro.

Drukproeven

De laatste week van de februarimaand ben ik zowel de hele tijd in de weer geweest met het verbeteren en nalezen van drukproeven. In de eerste plaats dan van mijn nieuw te verschijnen boek, mijn vijftigste, over de gevechtsgroep Georges d'Haese. In de zomer van 1944 nam een klein contingent van vijfhonderd Vlaamse 'Langemarckers' deel aan de gevechten in de zogenaamde Blauwe Bergen van Estland. Deze heuvels lagen/liggen op ongeveer twintig kilometer van de stad Narva en de gelijknamige stroom. Het was de eerste en enige keer tijdens de Tweede Wereldoorlog dat een Vlaming het bevel voerde over een grotere eenheid. Het boek zal in de komende lente verschijnen.
Daarnaast heb ik ook de drukproef van mijn opstel over bezet Kortrijk tijdens de Eerste Wereldoorlog, en bestemd voor het dertigste deel (tevens jubileumeditie) van de boekenreeks De Grote Oorlog van uitgeverij Aspekt, verbeterd.
Tot slot wil ik nog vermelden dat de brochure over de Elzasser activist Karl Roos, verschenen in de Altringer-reeks, uitverkocht is.

Peter Scholl-Latour is niet meer

Zaterdag ll. overleed na een korte maar zware ziekte de journalist en auteur van haast twintig reportageboeken, Peter Scholl-Latour op negentigjarige leeftijd in Rhöndorf am Rhein. Als zoon van een Franse vader en een Elzasser moeder was hij vanaf 1945 overal in de wereld op reis. Van hem werd gezegd dat er geen land was dat hij niet bezocht had.
De laatste jaren had hij zich vooral gespecialiseerd in het Midden- en het Verre-Oosten. Voor hem gingen deuren open die voor anderen gesloten bleven. Hij kende dan ook perfect Arabisch en leefde met de moslims in hun dorpen en woningen. Nog voor ze een daadwerkelijk gevaar vormden, had hij al gewaarschuwd voor de terroristen van de Islamtische Staat (I.S.). Mensen als hem kunnen niet meer vervangen worden. In oktober zal zijn laatste boek verschijnen. Uiteraard gewijd aan de recente mondiale ontwikkelingen.

Peter Scholl-Latour 90

Dezer dagen werd de internationaal gerenommeerde Duitse journalist Peter Scholl-Latour negentig jaar. Nog steeds publiceert hij boeken, geeft hij lezingen en neemt hij deel aan discussies waarbij hij een kat een kat noemt. Hij is immers wars van enig politiek correct denken. Zijn reportages uit iedere hoek van de wereld werden de laatste decennia uitgestraald door de Duitse tv-zender ZDF. Hij kreeg er diverse prijzen en onderscheidingen voor.
PSL, zoals hij algemeen bekend staat, is sinds 1945 in elk land ter wereld op bezoek geweest. Maar in de eerste plaats is hij gespecialiseerd in de islamitische landen en in zwart Afrika. Hij spreekt vlot Arabisch; daarnaast ook Frans -zijn vader stamde uit Lotharingen en zijn Duitssprekende moeder uit de Elzas; zelf diende hij een tijdlang in het Franse Vreemdelingenlegioen- en Engels en wat Russisch. Vrij makkelijk kwam hij in contact met allerhande moslimleiders, die op hun beurt andere deuren voor hem openden waar de meeste reporters nooit toegang toe kregen. Een foto van hem samen met ayatollah Khomeini gold als een passepartout. In de jaren 1960 vertoefde Scholl-Latour maandenlang in het gezelschap van de Vietcong. Tegenover de Verenigde Staten van Amerika (gelijk onder welke president) staat hij zeer kritisch.
Ieder bezoek, iedere ontmoeting wordt door hem zorgvuldig voorbereid. Met zijn gasten voert hij lange gesprekken en neemt een tijdlang deel aan hun leven. Zo verbleef hij tijdens de Sovjet-bezetting van Afghanistan een tijdlang in het gezelschap van de moedjahedien, en nam hij er deel aan de ouderenraad waartoe de stamhoofden behoorden.
Voor deze 'grandseigneur' van een onvooringenomen journalistiek neem ik graag en vol eerbied mijn pet af. Peter Scholl-Latour is een instituut. Zijn motto luidt: "Ik beoordeel niemand maar vertel gewoon". Alvast kijk ik met begeerte naar zijn levensherinneringen uit.

Wolfskinderen

Vandaag ontving ik het nieuwe nummer (2012/nr.189) van het tijdschrift neues elsass-lothringen, waarvan Karl Goschescheck hoofdredacteur is. Hierin staat op p. 36-37 de Duitse vertaling van mijn recensie-artikel van het boek Wolfskind van Ingeborg Jacobs. Het verscheen oorspronkelijk in een Vlaams weekblad dat in Antwerpen verschijnt. Intussen gaat het werk aan de Vindevogel-biografie verder. De eerste vier hoofdstukken zijn inmiddels geschreven. Thans begin ik aan zijn oorlogsbelevenissen, 1914-1918.

Karl Roos afgerond

Vanmorgen beëindigde ik het schrijfwerk aan mijn brochure over de Elzasser activist en autonomist Karl Roos (1878-1940). Zal begin volgend jaar in mijn Altringerreeks verschijnen.