Kerstrust

De laatste weken besteedde ik menig uur in mijn bibliotheek. Her en der nam ik een boek ter hand, bladerde erin en herlas menige passage die ik eertijds aangestipt had. Ook las ik een en ander in het schitterend vertaalde Ondergang van het Avondland van Oswald Spengler. Zo kom ik tot volledige rust en kan ik weer ontspannen de toekomst tegemoet zien. Na de kerst- en nieuwjaarsdagen kan ik dan terug de draad van mijn op stapel staande boek over Jan Coenraad Nachenius heropnemen. Voor 2018 plan ik ook nog een bundeling van mijn Friese Opstellen, die eertijds in het Zannekin-jaarboek van Maurits Cailliau verschenen en een boek over de Oostfronter Hubert Borremans.
Alvast prettige eindejaarsfeesten.

Weer een tijdschrift heengegaan

Zesentwintig jaar nadat het allereerste nummer van Biografie Bulletin verscheen, en zes jaar nadat het Bulletin plaatsmaakte voor het Tijdschrift voor Biografie verscheen tijdens deze herfstmaand het allerlaatste nummer van het tijdschrift. De redactie deelt mee dat ze het niet meer ziet zitten om in deze digitale tijden nog een papieren tijdschrift uit te brengen, en een andere reden voor het stopzetten van de periodiek is dat de studie van de biografie tegenwoordig bijna uitsluitend in het Engels verloopt. Eigenlijk zijn het droeve redenen om met een tijdschrift te stoppen.
Ik was abonnee vanaf het eerste nummer. Aan de eerste nummers werkte ik mee met enkele bijdragen. Voor mij als biograaf had het tijdschrift een bijzondere waarde al hadden de laatste nummers niet meer die kwaliteit die ze vroeger hadden. Toch bleven de artikels steevast het lezen waard. Afscheid nemen, valt steeds zwaar.

Integraal Leven

Onlangs kon ik de hand leggen op een verzameling nummers van het nog maar moeilijk op te sporen tijdschrift Integraal Leven: tijdschrift voor Levenshervorming tot Arische Kultuur uit de jaren 1930-1933. Veel gegevens kon ik er nog niet over opsnorren. Dat wordt werk voor later en wellicht een artikel voor mijn geplande Curiosa-reeks.

Reimond Tollenaere in De Standaard

In het kader van een nieuwe tv-reeks op Canvas Kinderen van de collaboratie verscheen vandaag in de krant De Standaard een interview met Jan Tollenaere, oudste zoon van Reimond en Hilda Tollenaere. Ook de biografie die ik in de herfst van 1996 over Reimond Tollenaere publiceerde, komt even ter sprake. Het wordt door de politiek correcte Brinckman als een "vrij hagiografisch boek" omschreven. Uiteraard is het tegenwoordig in de kringen die Brinckman frequenteert de mode om auteurs die in hun boeken hun onderwerpen niet meteen afkraken, als auteurs van hagiografisch aandoende werken te bestempelen. Verder is het toch opvallend te noemen dat sinds mijn Tollenaere-biografie twintig jaar geleden verscheen, er sindsdien geen nieuw boek over hem verschenen is.
Overigens was het niet 'Magda' van de Walle die Verschaeves uitgeefster was maar wel Martha. Voor de rest is alleen Jan Tollenaere verantwoordelijk voor de uitspraken over zijn ouders.

75ste Overlijdensdag van Staf de Clercq

Vandaag herdenken we de 75ste overlijdensdag van de gewezen stichter-leider van het VNV, Staf de Clercq. Op 22 oktober 1942 overleed hij aan de gevolgen van een al jaren aanslepende zwakke gezondheid. De stress en de toenemende verslechtering van de Vlaams-Duitse betrekkingen tijdens de laatste maanden van zijn leven waren fataal voor zijn gezondheid. Hij overleed aan de gevolgen van een zware hartaanval in Gent.

Juist vandaag kreeg ik uit handen van mijn echtgenote Ann een uniek sierkussen overhandigd met daarop het portret van de eerste VNV-leider geborduurd. Ze werkte er gedurende twintig jaar aan. Het kreeg alvast een ereplaats in onze woonkamer. Mijn dankbaarheid is groot.

Boekenbeurs Kontich

Zondag ll. vond in Kontich (vroeger Nijlen) de 23ste Vlaams-Nationale Ruilbeurs plaats. Het was een heel rustige beurs. Te rustig. Samen met een tiental standhouders zat ik op een nogal afgelegen locatie; een klaslokaal (de "rode zaal" dan nog) van een lagere school. De standhouders kregen ruimschoots de tijd om ongestoord bij elkaar op bezoek te gaan en lange gesprekken te voeren. Na de middag was er gelegenheid tot meditatie en bezinning.
Neen, zo kalm heb ik het nog nooit geweten. Misschien is het tijd om te herbronnen en moet er uitgekeken worden naar een meer centrale plaats, Asse bijvoorbeeld.
(Foto Nancy Six)

Doorbraak.be

Momenteel lees ik een reeks boeken om te bespreken in diverse tijdschriften en in 't Pallieterke. Binnenkort is er de Boekenbeurs in Antwerpen en heel wat uitgeverijen doen hun best om hun boeken tijdig gepubliceerd te zien.
Vandaag ook verscheen mijn eerste recensie op Doorbraak.be nieuwe formule.

Herleving van Oswald Spengler

Vooral in Nederland is Oswald Spengler aan een nieuw leven begonnen. In oktober verschijnt alvast bij uitgeverij Boom de vertaling van zijn magnum opus Ondergang van het Avondland in twee flinke boekdelen van 1200 bladzijden samen. In het jongste nummer (21 september 2017) van De Groene Amsterdammer is het titelverhaal gewijd aan Spenglers werk. In twee essays gaan Chris van der Heijden en Marijn Kruk na welke betekenis Spengler nog heeft voor de actuele situatie vandaag. Opmerkelijk is dat zowel conservatieven als radicale moslims garen spinnen bij het gedachtegoed van de Duitse cultuurfilosoof.

Cato nieuw tijdschrift

Cato is het nieuwe Duitse conservatieve tijdschrift met als ondertitel Magazin für neue Sachlichkeit. Het zal tweemaandelijks verschijnen op een groot formaat (ietsjes groter dan A4-formaat) en een honderdtal bladzijden tellen.
Het bevat een aangename leesletter en is volledig in vierkleurendruk opgemaakt. Op zijn minst oogt het uiterst aantrekkelijk. Het allereerste nummer bevat artikels van onder meer Roger Scruton, Nicolaus Fest, Karlheinz Weissmann (een van de initiatiefnemers) en Martin van Creveld. Hoofdredacteur is Andreas Lombard.
Cato moet het paradepaardje van het weekblad Junge Freiheit worden. Ik heb me alvast voor een jaar geabonneerd.

Beeldenstorm

Het linkse stadsbestuur van het Amerikaanse Charlottesville had al een tijd geleden beslist dat het standbeeld van generaal Robert E. Lee weg moest uit het naar hem vernoemde, maar inmiddels herdoopte, park. Waarom moest het beeld nu weg? Wel omdat Lee door politiek correcten en linkse activisten die uitblinken door een volkomen gebrek aan historische kennis en/of besef, meenden dat hij voor de slavernij was en de 'foute' kant koos tijdens de Amerikaanse burgeroorlog. Ze weten echter niet of willen het niet weten dat Lee eerst een aanbod kreeg om opperbevelhebber te worden van het noordelijke leger. Hij koos echter voor zijn heimat dat Virginia was en voerde het zuidelijke leger aan. Ze weten ook niet of willen het ook niet weten dat hij al enkele jaren na de burgeroorlog door de Amerikaanse president geëerd werd. Over Lee bestaat er nochtans een recente schitterende biografie geschreven door Michael Korda Clouds of Glory: the Life and Legend of Robert E. Lee (2014). Trouwens sommige 'foundingfathers' van de Verenigde Staten van Amerika zoals Thomas Jefferson, Franklin en George Washington waren ook slavenhouders. Wat moeten we dan doen met president Andrew Jackson, die voor zijn verkiezing een gruwelijke oorlog tegen de indianen voerde? Ook in de vergeetput?
Nu in het kleine Vlaanderen zijn politiek correcte academici en medialui zoals H. van Goethem, Bruno de Wever, G. Verbeeck, K. Aerts, M. Reynebeau... de mening toegedaan dat iedere straatnaam, ieder monument op politieke correctheid dient onderzocht te worden. Stel je maar even voor wat het voorstel van deze kabouters inhoudt als je het op grote schaal doortrekt. In Frankrijk zouden alle monumenten van Napoleon en zijn generaals verwijderd moeten worden. In Groot-Brittannië alles wat herinnert  aan Oliver Cromwell (ook de dictatoriale onderdrukker van de Schotten en de Ieren) en het Britse imperium weg ermee! In Duitsland alles wat herinnert aan Bismarck, Frederik de Grote, Maarten Luther en Goethe (de twee laatsten omwille van hun antisemitische geschriften) op het stort. Tussen haakjes wil ik niet nalaten te vermelden dat in Merkel-Duitsland, het grootste politiek correcte land van Europa, al tientallen straatnamen herdoopt werden. In Rusland alles wat verwijst naar het communistische tijdperk (1917-1991) in de vergeetput.
Ik druk me hier nogal grof uit maar als dat de wens is van de linkse en politiek correcte professoren en media dat zijn we niet ver van het tijdperk van Big Brother van George Orwell. Herman van Goethem -ik zag hem onlangs bezig op Ter Zake- als hoofd van het ministerie van Waarheid?
Van tolerantie blijft dan niets meer over. Geschiedenis uitwissen zal zeker het historisch bewustzijn niet bevorderen. Nu al is er zoveel, zoveel onwetendheid. Veel heeft het huidige onderwijs al kapot gemaakt. Dagelijks word ik in de stadsbibliotheek geconfronteerd met het gebrek aan kennis van de schoolgaande jeugd wat betreft de humane wetenschappen. Maak het niet nog erger. Een nieuwe beeldenstorm kunnen we missen als kiespijn.
Ideaal was de oplossing van wijlen Nelson Mandela die alles liet zoals het was zodat zijn regenboognatie in vrede kon bestaan. Na zijn overlijden was van een vreedzame ontwikkeling in Zuid-Afrika niet langer sprake. Verdeeldheid, smeerlapperij, geweld en corruptie zijn in de plaats gekomen. Ik zie dan ook geen enkele zinnige reden om hier met een grote 'opkuis' te beginnen. Het heeft totaal geen zin. Zet bijvoorbeeld naast het monument van Leopold II in Oostende een beeld van een negerslaaf. Dat zegt al veel meer dan het monument gewoon te verwijderen en naar het stort te brengen.

Bezoek Ieper

Bij een recent bezoek aan mijn geliefde moederstad Ieper. Een wandeling op de vestingmuren 's ochtends
 brengt rust.

Begrafenis Mark Grammens

Gisteren de begrafenis van Mark Grammens in Liedekerke bijgewoond. Heen en terug van het station naar de Sint-Niklaaskerk van Liedekerke was een hele afstand en klim. Een goed gevulde kerk en een schitterend vrouwenkoor. In totaal was ik van Kortrijk naar Liedekerke en terug vier uur onderweg met het openbaar vervoer.

Mark Grammens is niet meer

Foto WEVAKO

Maandagmiddag, 24 juli overleed Mark Grammens na een lange ziekte. Een van de laatste onafhankelijke journalisten, en non-conformist in hart en nieren, is van ons heengegaan. Ik leerde hem omstreeks 1985 kennen, en voerde tientallen gesprekken met hem. Als hij bezoekers ontving, zat hij aan tafel omringd door tientallen kranten en tijdschriften. Stukken die hij kon gebruiken voor zijn eigen artikels knipte hij uit en verzamelde hij in mappen. Ja, ik had en heb een grote bewondering voor zijn werkkracht, zijn intellectuele capaciteiten en de originaliteit van zijn standpunten.
De gevolgen van de collaboratie en de repressie, samen met zijn overtuigde Vlaamsgezindheid liepen als een rode draad doorheen zijn leven. In Doorbraak.be schreef ik een bijdrage naar aanleiding van zijn overlijden. Ik hoef dat hier niet te herhalen. Enkel voeg ik er een foto uit de "oude doos" aan toe.
Hij is genomen op het stadhuis van Kortrijk toen Mark Grammens op 29 november 1998 de André Demedtsprijs overhandigd kreeg. Links naast hem staat Wim Meyers en rechts staat ondergetekende. Achter de laureaat ontwaren we Peter Logghe.
As. woensdag, 2 augustus om 11u15 vindt de uitvaart in Liedekerke plaats.

Karel de Rycke, nu tweede druk

Vanmorgen werd de tweede druk van mijn brochure Karel de Rycke: burgemeester en pluimveehouder geleverd. De eerste druk was immers in een mum van tijd uitgeput. Buiten een andere kaft zijn er inhoudelijk nagenoeg geen veranderingen gebeurd. Wel bewaar ik nog een voorraadje van de eerste druk. De prijs blijft 6€ + 2,50€ verzendingskosten.

Koude Oorlog nummer 1

Zopas verscheen het allereerste nummer van het nieuwe tijdschrift Koude Oorlog: politiek-diplomatie-oorlog-mens&maatschappij-spionage. Het is een uitgave van uitgeverij Aspekt en staat onder redactie van Frank Oosterboer, Perry Pierik en Marcel Reijmerink. In het eerste nummer staan er artikels over Hongarije, de Belgische garnizoensplaats Büren, de Nederlandse luchtmachtdienst, De Gaulle en het naoorlogse Europa, glasnost en perestrojka en het Stasi-archief. Alsook een bijdrage van mijn hand over de historicus Robert Conquest, die een aantal boeken over Sovjet-Rusland schreef.
Aspekt geeft al enkele tijdschriften uit over de Eerste en Tweede Wereldoorlog en nu over de Koude Oorlog. Het is nu uitkijken naar een tijdschrift over het interbellum; dat is immers nog blanco terrein.

Cyriel Verschaeve in 1917

Romain Vanlandschoot. Foto Kurt Ravyts

Gisteren zaterdag vond er in Alveringem een colloquium plaats met als titel "De hete zomer van 1917". Feitelijk een ietwat ongelukkig gekozen titel want de zomer van 1917  was een van de natste van de hele 20ste eeuw. Maar het ging uiteraard niet over het klimaat maar wel over het ontstaan van de Frontbeweging en de rol van Cyriel Verschaeve hierin. Op enkele dagen na was het de honderdste verjaardag van de eerste Open Brief gericht aan het adres van de Belgische koning Albert I.
Ik kon er heen dankzij vriend Kurt Ravyts die mij kwam ophalen en terugbrengen. We behoorden tot de tweehonderd deelnemers die zich ingeschreven hadden - dubbel zoveel als aanvankelijk gepland. In de voormiddag was er een kleine rondleiding langs de belangrijkste Vlaamse pleisterplaatsen van Alveringem. We bezochten ook de kerk met daarin het schilderij waarop Verschaeve als Sint-Kristoffel fungeert. Op het kerkhof konden we even het graf van de kapelaan begroeten.
Ondanks het grote succes wat betreft inschrijvingen hadden Koen Bultinck en Frank Godderis alles in goede banen kunnen leiden. Een pluim voor hen. Van de vier referaten maakten deze van Romain Vanlandschoot over Verschaeves brief aan kardinaal Mercier en Frans-Jos Verdoodt over de brief aan paus Benedictus XVde  de meeste indruk. Zij brachten nieuwe feiten naar voren. Aansluitend vond er in de tuin van het cultuurcentrum een heerlijke receptie plaats. Tijd om tientallen bekenden te groeten en hier en daar gesprekken en gesprekjes te voeren. Nadien, we behoorden tot de allerlaatsten die de receptie verlieten, zijn we nog samen met goede vriend
 Karl Drabbe in Oost-Vleteren het graf van Eric Defoort gaan begroeten. Achteraf was het aangenaam toeven op een terrasje. Het was al laat in de avond toen we bij volle maan huiswaarts reden.

Doctoraat over René Victor

Gisteren in de late middag en vroege avond woonde ik de openbare doctoraatsverdediging bij van Jan Verstraete (geen familie!) over advocaat, flamingant en rechtsfilosoof René Victor. Het geheel duurde ietsjes meer dan twee uur en daarna volgde een verkwikkende receptie. Plaats van gebeuren was de aula van de Universiteit Gent in de Volderstraat. In de jury zetelden onder meer Jos Monballyu, Marcel Storme, Laurens Winkel en Bruno de Wever.
De promovendus, een kloeke zeventiger, verdedigde zijn proefschrift met verve. Terecht wees hij er op dat tot op heden de historiografie van de Vlaamse Beweging zo goed als geen aandacht aan René Victor besteedde. Zelfs in de recent uitgebrachte dikke biografie van Frans van Cauwelaert door Lode Wils wordt zijn naam niet vermeld. Toch had Victor een ruim aandeel in de vernederlandsing van het rechtswezen. Tijdens de repressiejaren behartigde hij zo'n 1500 strafdossiers. Victor was een hardwerkende studax die zichzelf maar weinig rust gunde. Mijn naamgenoot noemde hem terecht de "voedstervader van het Vlaamse rechtsleven".
Na een korte beraadslaging kende de jury meester Jan Verstraete met eenparigheid van stemmen hem de titel van doctor in de rechten toe. Nu maar hopen dat het proefschrift binnen afzienbare tijd tot een stevige biografie in boekvorm omgewerkt wordt. Voor mij was het alleszins een boeiende belevenis.

Geallieerde bevrijders plunderden Nederland

De bevrijding van delen van Nederland in het najaar van 1944 ging gepaard met de nodige plunderingen en moedwillige vernielingen gepleegd door vooral Amerikaanse, en voor een minder deel door Britse en Canadese troepen. Tot nu toe werd hierover nauwelijks of niet bericht. Dankzij een eigen onderzoek van een redacteur van het dagblad Trouw  kwam thans een en ander aan het licht.
In het Nationaal Archief in Den Haag werden mappen gevonden met daarin tientallen brieven van burgers die, de een woedend van toon en de ander vol ongeloof, melding maakten dat ze na de feestelijkheden van de bevrijding hun huis leeggeroofd, bevuild en zelfs gesloopt terugvonden. Gemakshalve schoof het ministerie van Defensie de plunderingen in de schoenen van de Duitsers. "Maar hoe kan dat nou, de Duitsers waren er niet meer en bij hun vertrek was mijn huis nog ongeschonden". Later besteedden lokale historische verenigingen er mondjesmaat en in bedekte termen aandacht aan. Een systematisch onderzoek bleef tot op heden echter achterwege. Loe de Jong schreef er in zijn omvangrijke werk over de Tweede Wereldoorlog amper een enkele pagina over.
De plunderingen en vernielingen begonnen in de buurt van Venlo na de mislukking van operatie Market Garden (een ultieme poging om in een handomdraai de bruggen tot en met Arnhem in handen te krijgen). Enkele voorbeelden. In Venlo namen de Amerikanen de stalen archiefkasten uit het gemeentehuis mee. Hierbij werd de inhoud op straat gegooid en ging zo de hele gemeentelijke administratie verloren. Her en der werden door geallieerde militairen huizen leeggeroofd en vernield; "Meubels werden stukgeslagen, alle kasten opengebroken en de inhoud verspreid, bevuild, deuren en ramen opengelaten, zodat alles bloot staat aan de elementen".
Militairen hielden oefeningen in ongeschonden woningen nadat de bewoners verjaagd werden. In het gehucht Eimeren werden vijf boerderijen met grote voorraden veevoeder en tarwe gewoon voor het plezier van een troep militairen met vlammenwerpers in brand geschoten. Voordien waren de bewoners en hun dieren weggejaagd. Her en der werden brandkasten met dynamiet opgeblazen en de inhoud meegenomen.
Deze schanddaden hielden pas op toen in maart 1945 de geallieerden hun opmars over de Rijn konden verderzetten. De Nederlandse overheid stond hier machteloos tegenover en bad: "Heer bevrijdt ons van onze bevrijders".

Johan van Herreweghe

Vandaag wordt Johan van Herreweghe in Gentbrugge begraven. Gedurende een langere periode in mijn leven heb ik hem van nabij gekend. Ik leerde hem kennen in 1977 toen hij samen met de nog altijd kwieke Cyriel Moeyaert een groep van het Davidsfonds Ieper, waar ik toen lid van was, door Frans-Vlaanderen gidste. Enkele maanden later poogden we aan de Kulak een afdeling van het KVHV op te richten. Het bleef bij een poging en de afdeling kwam nooit van de grond. Eenmaal maakte ik in Cadzand, waar zijn ouders een buitenverblijf hadden, een weekeinde mee van het tijdschrift Alternatief. Johan was ook een overtuigd katholiek activist.
Later vanaf 1979 maakte ik deel uit van de Werkgroep De Nederlanden, die zich vooral op de Franse Nederlanden toelegde. Onder meer Cyriel Moeyaert, Gijs van Ryckeghem en Anton Lowyck maakten er deel van uit. Johan was de drijvende spil van onze kleine vereniging. Enkele keren per jaar werd er vergaderd. De geboren leraar die Johan was, nam telkens de leiding in handen en lette erop dat de leden niet te veel afweken van de zorgvuldig opgestelde planning. Die samenkomsten gingen telkens gepaard met een overvloedige maaltijd, eerst ten huize van aalmoezenier Lowyck en vervolgens in het grote huis van Johan en zijn echtgenote Patricia in Gentbrugge. Het jaarlijkse hoogtepunt was telkens weer een daguitstap naar een of andere verloren hoek in de Franse Nederlanden waar zich nog 'Dietse' opschriften (op kerken, grafstenen, pastoorswoningen...) bevonden. Op dergelijke reisjes werden er nogal wat foto's en dia's genomen. Het didactische ging dan telkens weer gepaard met wat culinair genot.
Op het einde van de jaren 1980 legde ik me meer en meer toe op andere aspecten uit onze geschiedenis, en gingen onze wegen uiteen. Johan zal ik me blijven herinneren als een goedlachse kerel met veel zin voor initiatief en liefde voor het Frans-Vlaamse erfgoed.
Aan Patricia en haar vier kinderen wens ik veel sterkte toe.

Karel de Rycke, oorlogsburgemeester

De afgelopen twee maanden heb ik werk gemaakt van een biografische brochure over Karel de Rycke. Als vrijwilliger kwam hij als oorlogsinvalide uit de loopgrachten van de IJzer weer naar huis. Hij werd in Vlaanderen een van de pioniers van het kweken van kippen op grote schaal. Daarnaast was hij gewestleider van het VNV en tijdens de bezetting burgemeester van het Oost-Vlaamse Asper bij Gavere. Karel de Rycke was een overtuigd volksnationalist. Hij en zijn groot gezin kregen het tijdens de repressie zwaar te verduren. Zijn bedrijf en woning werden geplunderd en voor een groot deel vernield. Een aantal foto's in de brochure spreken duidelijke taal. Zelf leefde de gewezen oorlogsburgemeester een tijdlang ondergedoken. In afwezigheid ter dood veroordeeld, kon hij naar Ierland ontsnappen. Daar probeerde De Rycke in moeilijke omstandigheden een nieuw bestaan op te bouwen. Hij overleed echter in 1950 op amper 55-jarige leeftijd.
Ik schreef deze brochure in opdracht van de familie en kon beroep doen op een rijk gevarieerd archief. Het werkje bevat een reeks tot nu toe ongepubliceerde foto's en uittreksels uit persoonlijke brieven en documenten. Van de oplage bewaar ik slechts enkele tientallen exemplaren. Het overgrote deel van de oplage ging uiteraard naar de familie.
De brochure Karel de Rycke: burgemeester en pluimveehouder verscheen als nr. 8 in mijn Altringer-reeks, en telt 56 blz. in plaats van de gebruikelijke veertig. Langs deze weg bied ik ze hier te koop aan. De prijs bedraagt 6€ + 2,50€ verzendingskosten, samen dus 8,50€. U kan een exemplaar
 bekomen door storting van het bedrag op rekeningnummer BE64 4627 2867 9152 van P.J. Verstraete, 8500 Kortrijk met vermelding "Karel de Rycke".

De onzin van het politiek correcte gedoe

Sinds enige weken gaat de Duitse Bundeswehr gebukt onder een hysterie van politiek correcte waanzin. Reden is de vermeende betrokkenheid van officier Franco A. bij extreemrechtse terreuractiviteiten. Na ettelijke weken is er nog niets bewezen. Dat weerhield echter de bij de Bundeswehr weinig geliefde minister van Defensie Ursula von der Leyen er niet van om bevel te geven om alle kazernes van herinneringen aan de voormalige Wehrmacht te zuiveren. Alles moest weg. Foto's van voormalige oorlogshelden als veldmaarschalk Rommel, generaal Dietl, vliegeras Molders... werden naar de depots overgebracht. In Hamburg werd in een kazerne ook de foto van luitenant Helmut Schmidt verwijderd. Schmidt was niet alleen bondskanselier maar ook jarenlang mede-uitgever van het weekblad Die Zeit. In haar laatste nummer (17 mei 2017) werd tegen dit ondoordacht optreden heftig geprotesteerd. Nog maar eens een voorbeeld tot wat politiek correcte hysterie kan leiden. We kunnen er niet genoeg tegen protesteren. In de 'Vlaamse'
media met zijn talrijke opinieschrijvers hoor je daar uiteraard niets over. Vandaar dat mijn stem eenzaam in de woestijn klinkt.

'Zwart' Vlaanderen

In de nieuwe programmabrochure van het NT-Gent lazen we een aankondiging dat onze wenkbrauwen deed fronsen. Het mij totaal onbekende gezelschap Action Zoo Humain bereidt een toneelstuk voor met als titel 'Amnes(t)ie'. Het, lezen we, "opent een aantal donkere pagina's van onze Belgische geschiedenisboeken: de Vlaamse collaboratie". Nog meer fronsten we onze wenkbrauwen toen we verder lazen dat de productie zou ontstaan in samenwerking met de hyper politiek correcte Gentse historici Bruno de Wever en Koen Aerts.
Over de eerste 'wetenschappelijke' historicus hoeven we verder geen uitleg te geven maar de tweede, leerling van de eerste, publiceerde begin 2014 een kritisch onthaald boek over de repressie. Het toneelstuk zal wellicht een lange hatelijke tirade en afrekening met collaborerend Vlaanderen worden, en dat meer dan zeventig jaar na afloop van de gebeurtenissen. Met wat houden die lui zich toch bezig! Vraag daarbij is of ze voor zo iets overheidssubsidies krijgen? En verrichten De Wever en Aerts hun adviesgevend werk in hun vrije uren of niet? Dat zou ik wel eens graag willen weten. Ach kom, we laten deze zaak rustig aan ons voorbij gaan, en proberen er ons niet aan te ergeren.

Eerherstel voor oorlogsburgemeester

Neen, niet bij ons beste lezer. Hier is een eerherstel voor een oorlogsburgemeester nagenoeg ondenkbaar. Maar niet zo bij onze Noorderburen. Lees daarom onderstaand bericht.
Hendrik Vlug (1897-1968) was al voor de oorlog burgemeester van de gemeente Huizen. Hij bleef gewoon aan tijdens de oorlog om te vermijden dat bij ontslag hij door een NSB'er opgevolgd zou worden. Burgemeester Vlug hielp tijdens de bezetting onder meer een aantal joden uit zijn gemeente onderduiken. Toch werd het gerucht verspreid dat hij lid van Musserts NSB was. Dat was echter voldoende om hem na de oorlog, "hoewel niet echt fout", aldus het rapport van de zuiveringscommissie, als burgemeester van Huizen te schorsen.
Hendrik Vlug bleef wel zijn burgerrechten behouden en werd niet veroordeeld. Zo kon hij in 1949 burgemeester van Leerdam worden, en kon hij zonder een enkel probleem koningin Juliana in 1951 verwelkomen. Toch bleef er in Huizen een smet aan hem kleven. Het viel journaliste Bonnie Kriek-Okkema op dat tijdens de inhuldiging van de portrettengalerij van burgemeesters in 1995 in het gemeentehuis van Huizen, deze van Vlug ontbrak. Zij trok op onderzoek uit. Om een lang verhaal kort te maken bleek uit haar onderzoek dat de toenmalige gemeentesecretaris J. Groenestein 'zijn' burgemeester niet kon uitstaan, en alles deed om hem te bezwadderen. Een daaropvolgend gerechtelijk onderzoek kwam tot de conclusie dat onderzoekster Kriek-Okkema over de hele lijn gelijk had. Vlug had helemaal niets te maken met de NSB, noch met de SS. Hij was dus helemaal niet 'fout' onder de bezetting. Wel integendeel.
In Huizen werd hij volledig in eer hersteld. Tijdens het afgelopen weekeinde werd Vlugs geschilderd portret opgenomen in de burgemeestersgalerij van Huizen (bron Trouw, 5 april 2017). Stel je voor dat bij ons oorlogsburgemeester Leo Vindevogel in eer hersteld werd, en zijn portret opgehangen zou worden in de inkomhall van het stadhuis van Ronse. Ondenkbaar? Inderdaad!

Levering 'Arnswalde'

Morgen verwacht ik de levering van mijn nieuw boek Arnswalde: zwanenzang van 'Langemarck' en 'Nederland' aan het Oostfront: februari 1945. Met dit boek van 102 blz. sluit ik voorlopig mijn reeks Vlamingen aan het Oostfront af. Misschien komt er nog een Altringer-brochure over een Oostfronter maar daarover ben ik nog aan het onderhandelen. De kwestie is om nog origineel fotomateriaal te vinden.
Daarmee zal dan ook de laatste publicatie uit mijn 'lente-aanbieding' verschenen zijn. Rond Pasen zullen alle bestelde exemplaren op hun plaats van bestemming zijn. De komende maanden zal ik het wat kalmer moeten aandoen gezien de gezondheidstoestand van mijn echtgenote. Wel zal ik wat recensies en artikels schrijven. In het najaar hoop ik dan werk te maken van een korte biografie van de Nederlandse SS-ideoloog Hans Coenraad Nachenius. Ik heb tijdens de voorbije jaren nogal wat archiefmateriaal over hem bijeen gesprokkeld.

'Belgische' kust

Om wat tot innerlijke rust te komen, vertoefde ik twee weken in Koksijde. Twee weken zonder internet, zonder e-berichten... Kortom het was alsof ik naar het Stenen Tijdperk verhuisd was. Tijdens urenlange wandelingen langs de kustlijn vertoefde ik in een totaal andere wereld.
Wat wel opviel, terwijl ik mijn boodschappen deed, was dat er overal reclame gemaakt werd voor de "Belgische kust". Bijzonder in Koksijde waar er nog steeds meer Frans dan Nederlands te horen valt. Wat is me dat nu? Eertijds toen Geert Bourgeois minister van Toerisme was, hield hij sterke pleidooien voor een consequent gebruik van de benaming van "Vlaamse kust". Nu dat hij minister-president van de Vlaamse regering is, valt hierover niets meer te horen. Eenieder, en in het bijzonder de media, heeft het over de "Belgische kust".
Het is trouwens met moeite dat ik ansichtkaarten kon vinden zonder vermelding van "Belgische kust". Nu dat Vlaanderen over toch wel een zekere autonomie beschikt, zou hieraan toch een en ander moeten kunnen verholpen worden. Het is toch godgeklaagd dat met een regeringsleider en diverse ministers die tot de N-VA behoren, er meer dan ooit propaganda gemaakt wordt voor de 'Belgische' kust. Tussen haakjes wil ik vermelden dat de vakantie deugd deed.

Steve Bannon

Voor de politiek correcte media is Steve Bannon, de strateeg achter de Amerikaanse president Donald Trump, de baarlijke duivel in mensengedaante. Hij is de Raspoetin van het Witte Huis, menen ze. Met dat verschil dat Bannon geen vrouwengek is zoals de Siberische boer-gebedsgenezer dat wel was. Ik hoop binnen afzienbare tijd een biografisch opstel over de meer dan interessante rechtse intellectueel die Steve Bannon is, te kunnen schrijven. Een biografie over hem bestaat momenteel nog niet. Daar zal binnenkort wel verandering in komen. Time wijdde alvast een omslagverhaal aan hem (nummer van 13 februari 2017).

Hitlerjeugd Vlaanderen

Zopas bezorgde mijn drukker me de eerste exemplaren van mijn nieuwste boek Tijl: beknopte historiek van de Hitlerjeugd Vlaanderen. Het is het eerste boek dat gewijd is aan de geschiedenis van de
 Hitlerjeugd Vlaanderen (1943/1944) of de Hitlerjugend Flandern. Ik zorgde voor een mooie uitgave in vierkleurendruk, en kon rekenen op een reeks unieke foto's die nog niet eerder gepubliceerd werden. Een goede vriend van me stelde ze ter beschikking.
In de tweede helft van maart verzorg ik een nieuwe mailing waarin het boekje te koop zal aangeboden worden. Intekenprijs: 14€ + verzendingskosten. Intussen schrijf ik het laatste hoofdstuk van mijn volgende boek Arnswalde: zwanenzang van 'Langemarck' en 'Nederland' aan het Oostfront, februari 1945.

Unternehmen Seelöwe: nieuwe stelling

De Amerikaanse legerofficier en militair historicus, gespecialiseerd in Duitse operaties, Robert Forczyk neemt in zijn nieuwe boek We march against England: Operation Sea Lion, 1940-41 (2016) een opmerkelijk standpunt in. Indien de Duitsers in de zomer van 1940 hun Unternehmen Seelöwe (Zeeleeuw) daadwerkelijk tot uitvoering hadden gebracht, dan hadden ze Engeland zonder veel tegenstand te ontmoeten kunnen veroveren. Eind augustus waren ze heer en meester boven het luchtruim van Zuid-Engeland. Met hun U-Boote hadden ze de Navy op veilige afstand kunnen houden. Eenmaal geland, hadden de Duitse divisies makkelijk kunnen afrekenen met de slecht opgeleide en bewapende Britse eenheden. Na Duinkerke lag het Britse landleger immers op apegapen, en waren het vooral oudere reservisten die de dienst uitmaakten. Een aantal Duitse generaals popelden van verlangen om de Britten in hun eigen land in het zand te doen bijten. Het oversteken van Het Kanaal vergeleken ze met het oversteken van een brede rivier.
Waarom luisterde Hitler niet naar zijn generaals en bleef hij aarzelen? Volgens Forczyk schrok de Führer voor het risico terug en hoopte hij tot op het laatst dat alleen al het dreigement van een invasie de Britten naar de onderhandelingstafel zou brengen.