Herdenking Francis van den Eynde

 Gistermiddag woonde ik in Lochristi de herdenking bij van de vorig jaar overleden Francis van den Eynde. Het was een stijlvolle herdenking met tal van aanwezigen die hem een laatste groet kwamen brengen. Vorig jaar kon dit niet wegens corona. Naast vrienden uit Duitsland, Frankrijk en Italië spraken ook zijn beste vriend Peter Logghe, en verder Jurgen Ceder, Johan Vanslambrouck en zijn weduwe. Er werd ook heel wat gezongen. Francis was immers een groot voorstander om tussen pot en pint geregeld een zangstonde in te lassen. Zelf leerde ik hem kennen in Gent binnen het VNSU in het midden van de jaren 1970 maar vooral tijdens de opstelraden van Tekos. Als geen ander kon hij moppen en anekdotes vertellen. De laatste jaren had hij het vooral over zijn memoires. Wellicht zullen deze thans niet meer verschijnen. Helaas.

Dwarsliggers in de belangstelling

 Gisteren en vandaag verscheen op doorbraak.be het lange interview dat redacteur Luc Pauwels van me afnam naar aanleiding van het verschijnen van mijn laatste boek Dwarsliggers. 

Bij de lectuur van de biografie van priester Wouter Lutkie

 De afgelopen dagen las ik de stevige en rijk informatieve biografie van Wouter Lutkie (1887-1968) geschreven door Willem Huberts (uitgeverij Boom).

Priester Lutkie was een eenzaat en vurig pleitbezorger van het corporatisme en het fascisme. Hij is zo'n figuur die in vrijwel elke geschiedenis van het Nederlandse fascisme en nationaalsocialisme opduikt. In het interbellum werd hij zeven maal door Mussolini in privé-audiëntie ontvangen. Een record. Als priester slaagde hij erin om zich na verloop van tijd helemaal te onttrekken aan parochiewerk. Liever hield hij zich bezig met de nieuwe taal Esperanto, het zionisme en sociaal engagement. Maar bovenal kwam hier het fascisme te staan. Hij bouwde in heel Europa een eigen netwerk uit. Daarnaast ontpopte hij zich ook als publicist. Hij stichtte en leidde ook zijn eigen tijdschrift Aristo, dat het decennialang volhield, ook in de moeilijke naoorlogse jaren. Wouter Lutkie bleef voor zijn eigen overtuiging staan. Tijdens de bezetting hielp hij heel wat mensen in nood en deed hiervoor beroep op zijn netwerk. Hierdoor bleef hij grotendeels gespaard van vervolging. Zijn katholieke overheid maakte hem het leven echter meer dan eens zuur.

Tussen zijn vele contacten bevond zich ook Joris van Severen, die Lutkie tussen augustus en december 1935 'frequent' ontmoette. Auteur Huberts omschrijft de Dinaso-leider als volgt: "Een Belgisch fascistisch politicus die na de Eerste Wereldoorlog in de politiek ging als kandidaat voor de Frontpartij. Hij richtte in 1931 het Verdinaso op, een in al zijn verschijningsvormen fascistische vereniging met een militie, uniformen, marsen, landdagen [waarvan Lutkie er een paar bijwoonde], een antidemocratisch, corporatistisch programma en een fel antisemitisme. (...)" (p. 237),
en "Hoewel de samenwerking niet lang duurde, bleef Lutkie geïnteresseerd in Joris van Severen en zijn Verdinaso" (p. 238).

Hamme

 Gisteravond mocht ik in Hamme in een taverne, onder meer de geboorteplaats van Renaat Waterschoot, mijn twee nieuwe boeken komen voorstellen. In mijn uiteenzetting had ik het ook over een non-conformistische geschiedschrijving en de terreur van de zogenaamde woke-historici, die ook bij ons meer en meer hun opwachting maken.

Er was een heel geïnteresseerd publiek komen opdagen dat achteraf menig boek, vooral dan de Dwarsliggers en Renaat Waterschoot, kocht en liet signeren. Tevreden en uitverkocht kon ik in de late avond huiswaarts keren. Met dank aan J.d.B. en R.P. Foto's FDK.